Karar Günü

Diana’nın evden gidişi, şüphesiz en çok Eléa’nın içini acıtıyordu. Genç cadının bir aile kuracak olma bilinciyle, mutlu bir gülümseme eşliğinde dostlarına ve ailesine veda edişini hatırladı. Vücudundan yayılan başka türlü bir sıcaklıktı. Damarlarında dolaşan kanın, heyecanına paralel duyguları vücudunda döndürdüğü açıktı. Hayatını, sonsuza dek sürmesi arzusuyla adamayı istediği adamın elinden tutmuş, ardına bakmadan yeni hayatının kapılarını ardına kadar aralamıştı. Onun cennetinden gelen hayal ve umut dolu çiçek kokularının sarhoşluğu, evin sessizliğinin kulaklarında yeniden çınlamaya başlamasıyla yok olmuştu. Beyin damarlarına baskı yapar gibi şakaklarından dökülen ağrı, yavaş yavaş oturduğu yerde kıvranmasına sebep oluyordu. İçinde teninden dışarı çıkmak için kendini hazırlayan çığlığı bastırdı. Bütün ev ahalisi huzurlu uykularına gömülürken, odasında titreyen mumun ışığını baş parmağıyla işaret parmağının arasında söndürdü. Acıyı umursayamayacak kadar hissiz, bir an evvel dışarı çıkmazsa, odasının küçülüp kendisini yok edeceği izlenimini verir gibi aceleciydi.

Başının dönmesine aldırmadan cisimlenmeyi düşündü. Ardından alt katta kullanılmayan şömineyi akıl edebildi. Merdivenlerden yavaş yavaş inerken, üzerine bir palto dahi almadığını fark etmiyordu. Evin sıcaklığından tepenin soğuğuna çıkmadan önce, avcundaki tozu bıraktı yere. ‘’ Fontana Di Trevi. ’’

Sert esen rüzgarın uğultusu katedralin duvarlarına çarpıyor ve dışarıda onu bekleyen sürpriz misafirlerin olabileceğini korkuyla haber veriyordu. Elindeki asayı, burnundan soluduğu nefesiyle tenindeki C harfine bastırırken, acı duyduğunu hissetti. Fizikselden öte ruhuna hitap eden ufak bir inilti koyarken, katedralin büyük kapısından dışarıya ilk adımını attı. Bulunduğu yerden önünde uzanan patikaya baktı.
Tırmanmak için yeterince gücü olduğunu hissediyordu. İçinde tütmek için
henüz çok erken, harlı bir ateş yanıyordu. Direnerek yürüdüğü uzun yolun sonuna gelmesi fazla zaman almadı. Rüzgarın etkisiyle birden sağa doğru yalpalayan bedeni, birkaç taşı ayaklarının altında fark edip dengesini bulmaya uğraştı. İsyan eder gibi hissettiğinin farkındaydı bir tek. Neyi neden yaptığını sorgulamadan, yanına çağırdı onu. Castiel’i…

Monstrosity ormanında ılık bir karanlık vardı, gece yaratıkları yavaş yavaş ortaya çıkmaya başlıyor, batan günün ardından Doğa uykuya çekiliyordu. Ortamdaki bu kargaşa hali, her canlının peşine düştüğü tatlı telaş hareketlilik kazandırıyordu yaşama. Hareketlilik... Ormandaki iki şekil bu durumdan yoksundu dakikalardır. Uzun boylu silüet karanlık cüppesinini içindeydi, kukuletası yüzünü örtüp gizliyordu. Karşısında ise onun boyunun yarısına gelen bir yılan vardı, uzun boynunu efendisiyle konuşmak için kullanıyordu. Tıslamalar ormanın sessizliğini bölüyordü. Bu ortamı bozabilecek bir dış etki olmasını beklemiyordu adam, ta ki günlerdir beklediği mesaj, kolunda alev alana kadar...

Fontana Di Trevi, Monstrosity'nin tam aksine, soğuktu.. Çok soğuk.. İlikleri donduran rüzgar şiddetli bir şekilde esip soğuktan kavuruyordu bedenleri.. Geceydi Roma'da. Bu soğuğa rağmen dışarıda bulunmaya cesaret edebilen nadir insanlardan biriydi cadı. Kollarını kavuşturmuştu, narin bedenini keskin soğuktan koruyacak birşey yoktu üstünde. Endişeli gibiydi, tam arkasında beliren melekten habersizdi...

Yaralar ruhunda kızıl turuncu alevden lekeler bırakıyordu. İşlerin yoğunluğundan yorgun olan bedenini terbiye eder gibi ürperdi Eléa. Silkinirken yuttuğu havanın soğuk etkisi ciğerlerini üşütmüştü ki, derin nefesler eşliğinde birkaç öksürük koyverdi. Nerelerde kaldığını merak ediyordu. Soğuk havanın etkisiyle fazlaca almaya çekindiği nefeslerden birini aldı yeniden. Ardından bir süre bekledi. Kolundaki yanmanın sebebini çözemediği dakikaları soracaktı ona, onu çağırmayı arzuladığı günleri hissedip hissetmediğini, günlerce adını bile anmadan durduğunu fark edip fark etmediğini… Hepsini soracaktı. Ne kadar rahatsızlık veren düşünce biriktiyse aklının köşesinde, hepsini ona renksiz bir tepside sunacak ve aldığı her cevapla ebruli örtüleri örtecekti yaralarının üzerine.

Yılbaşında alel acele eline tutuşturduğu E harfli kolyeyi düşündü. Elbette boynunda taşımayacağından emindi. Ancak bir şekilde yanında taşıyıp taşımadığını düşündü. O , hayatı boyunca kolunda kalacağından emin olduğu bu izi tenine kazıtmışken, Castiel zavallı bir sembolün değerini düşünmüş müydü Eléa için? İçinden kısık sesiyle seslendi üşüyen vicdanı. ‘’ Umrunda mı sanki? Aptal bir hediyeyi mi yanında taşıması önemli? Yoksa aklındaki düşünceleri mi? ‘’ Elbette.. Önemli olan herkeste olabilecek bir obje değildi. ‘’ Ah…Düşündüklerini bir bilebilsem.’’ Ensesinin ardında ufak bir karıncalanma hissetti. Güçlerinin el verdiğince yerinden kımıldamadan ortalığı kontrol etti. Ardına, önüne ve dört bir yana yolladı büyüsünü. Ancak herhangi bir varlığa rastlamadığından derin bir nefes aldı. Aldığı nefesle huzurun kokusu burnuna doldu. Meleğin hemen ardında olduğunu duyumsaması saniyeden kısa sürmüştü. Onun büyüsüne takılmayışını yadırgamadı. Castiel her şeyiyle bir insan değildi. Bu yüzden fazla sorgulamadan döndürdü vücudunu. Ona bakarken gözlerinden çıkan ateşin sebebini anlamıyordu. Bunun cevabını ondan almayı umarak bekledi. Bir süre sonra dayanamadı. Birkaç adım yaklaştı. Rüzgarın uğultusundan duyulmayan sesi yüzünden arayı kapattı. Nefesini meleğin yüzüne üflerken hesap sorar gibiydi.

‘’ Bu iz… Günlerce canımı yaktı. Belki de, çok istediğim halde, ona dokunmadığım içindir sandım. Sen…İyi miydin?’’

Cadının kendisini hissettiğini biliyordu, etrafa yolladığı basit büyülerin kendisini ele vermediğini bilmesine rağmen varlığından haberi olmuştu. Usulca dönüp rüzgarda saçlarını savurmuş, arayı kapatmak adına yaklaşmıştı. Sesindeki bu ton daha önce duyulmamıştı Castiel tarafından, sebebi gayet de haklı olan bir öfke barındırıyordu içinde. Canı yanmıştı. Castiel bunun böyle olacağını düşünmüştü işin en başından, çekeceği acıları kadına doğrudan yansıtacağından haberdardı. Bunu göze alarak koymuştu 'C'yi cadının koluna. Can güvenliği daha önemliydi, yargılanıp aydınlığa dönmüş bir ruh olarak Tanrı için önemliydi...

Emmanuelle ile yaptığı düellonun hissettirdiği acılar Castiel'ı bile zorlamışken, cadınını bu duruma dayanması imkansıza yakındı. Ne yazık ki mühür böyleydi, ufak bir karıncalanma hissettirmiyordu. O güne, Rio'ya geri döndü kısa bir süreliğine, cevabını vermeden önce yaşananları hatırladı...

"Bedenimin çektiği acıları sana yansıttığım için üzgünüm. Mühür bu şekilde işliyor..."

İfadesiz yüzü varlığını korurken her zamanki gizemli ses tonu büyülemişti kadını. Onu özlediğini hissetti içindeki insan parçası içten içe. Aklı krem rengi yağmurluğunun iç cebine gitti. Eléa onun için değerliydi. Kutsal Güç'e katılıp, bu karanlık dönemde yaşama şansını arttırması gerekliydi. Önemli bir mevkideydi artık, onun ölümünü isteyen insanların varlığı çalınmıştı meleğin kulağına..

İçinde dönüp duran cümleyi durdurdu. Gözlerinin önünde akan kelimeleri yeniden algıladı. ‘’ Bedeninin çektiği acılar…’’ Merak içerisinde kalan cadı, soru sormaya yeltendi. Ne diyeceğini bilmeden. Aslında aklında öyle çok şey vardı ki, hepsini ardı ardına sıralarken, içinden çıkıp giden kısık nefeslerle, acıyla karışık sitemini akıtmak istiyordu havaya nefesiyle. Ancak bekledi. Ona kimin veya neyin acı verebileceğini düşündü ve sebeplerden de en az sonuç kadar nefret etti. Huzurun kanatlarında varlığını somutlaştırdığı adam, karşısında ifadesiz dikilirken, gücünün azaldığını hissetti Eléa. Savaşacak hali kalmadığını. Onun için… İçinden bir ses bağırdı buğulanan gözlerine sebep vererek. ‘’ Konuş! Konuş Eléa.’’

Kapadı dudaklarını bir süre. Ellerini sıktı. Yoldaşlık ve Kutsal Güç arasındaki rekabeti hatırladı. Kendini ne için yorduğunu düşündü. Rekabet edebileceklerini ve edemeyeceklerini sıraladı beyninde. Karanlığa bürünmüş güzel bir ruha odakladı düşüncelerini. Eğer karşısındaki melek ruhundaki karmaşa ve hıncı duyumsayabiliyor ise, sarsılması gerekliydi. Zira, güzel kadın, hücrelerinden iyiliği ve umudu kovmak üzere derin nefesler alıp veriyordu. Ardından vazgeçti. Sakinleşti. Hafızasında tozlanmak üzere sakladığı koca bir intikamı biriktirip derinlere yolladı.

Meleğin yanından uzaklaştı. ‘’ Yoldaşlıkla aranda yaşananlar tam olarak nedir bilemiyorum. Ama olan bitenden haberim var. Ne yapmaya çalışıyorsun Castiel? Amaçlar aynı olduğu sürece kimin başı çektiğinin bir önemi yok. ‘’ Güç, elde edildiğinde oldukça caydırıcı ve cezp ediciydi. Ancak, Castiel’in güce ya da onun getireceği şöhrete ihtiyacı yoktu. Amaçları doğrultusunda hareket eden bir topluluktu yoldaşlık. Böyle ego kavgalarıyla kaybedecek zamanları olduğuna inanmıyordu. Aklı karışan veela, öncekinden daha güçlü bir nefes aldı. ‘’ Ne diyeceğimi bilmiyorum.’’ Elinin ufak bir hareketiyle rüzgara engel olması için ince bir kalkan yaydı etraflarına. Daha rahat hissediyordu büyücüden yayılan sıcaklığı artık. İçinde yanan ateşi daha rahat hissediyordu.

Baskınlık...

Karşısındaki varlığın, kendisinden yada daha önce olduğundan daha zayıf görünmesi sonucu hissedilen bir histi bu. Cadının söylediği sözcükler aklından yavaş yavaş akarken öfkelendiğini hissediyordu. Cadının karşısında daha önce hiç yaşamadığı, aslına bakarsanız uzun süredir yaşamadığı insancıl bir duyguydu bu. Kimin başı çektiğinin bir önemi yok mu??

Beraber geçirdikleri onca zaman, kolundaki bu ize rağmen Castiel'ı tanıyamamıştı cadı. Amacını da anlamamıştı. Cass Tanrı'ya hizmet eden, günahkar kullara oranla üstün tutulan bir ruhtu. Dünya'da Kutsal Lord'u temsil eden, ender bulunan insanlardan biriydi. Belki de insan bile değildi, Tanrı'nın kutsaması insanlığını için için yok ederken tepkisiz kalmıştı her zaman. Hayatının başından beri hizmet ettiği lider, 'en büyük'tü. Hayatının sonuna kadar da bu Lord'a hizmet edecekti. Bu yüzden Kutsal Güç önemliydi, bu yüzden pasiflik konusunda tarihi rekorlar kırıp, bir quidditch maçı izler gibi ölümleri, kayıpları, adeta bir terör ortamını izleyen yoldaşlıktan ayrılmıştı. Karanlıktan korkan aciz kullara hizmet etmeyecekti artık. Tek lider Tanrı'nın bir yansıması olan kendisiydi.. Kapa çeneni Matt! Bu bir güç oyunu değil... Leo'yu unuttun sanırım?

Castiel'ın Matt'e haddini bildirmesinden sonra, cadının rüzgardan korunmak adına oluşturduğu kalkanı, sol elinin basit bir hareketiyle ortadan kaldırarak O'na doğru yürüdü melek. Yüzü her zamanki gibi ifadesiz değildi, bakışlarında hiddet seziliyordu. Tanrı'nın hediyesi olan, üstüne üstlük ikinci bir şans tanınan ender ruhlardan biri olan cadının, en büyük lideri düpedüz yoksayması inanılmazdı...

"Aynı amaçlar... Amaçların aynı olduğu konusunda yanılıyorsun Phémbarl. Aciz kulların önderliğindeki bir grubu, Tanrı'nın emri ile oluşturulan örgütle aynı kefeye koyarak hata ediyorsun..."

Birkaç saniye öncesindeki Castiel'dan eser yoktu. Ses tonu ürkütücüydü, iliklerine işliyordu kadının. Nefesini yüzünde hissedebilecek kadar yakındı O'na şimdi. Yaydığı enerjinin büyüklüğü rahatsız ediyordu cadıyı, huzur ortamı tamamen yok olmuştu...

Rüzgar yeniden saçlarını savururken irkildi. Tavrını kestirmek için, dağın yamacından gelen soğuk rüzgarla yıkanan başını kısa süreliğine eğdi Eléa. O sırada soğukluğunu rüzgardan daha keskin hissettiği bir sinir çarptı yüzüne. Meleğin bedeninden gelen nefesin soğukluğu. Onu bu denli yükselttiğini bilmeden, çekinir gibi sindi kısa süreliğine. Sözleriyle içinde dönüp duran demir topu çeviriyordu. Teninde minik kırmızı izler bırakır gibi seyreden topun yarattığını düşündüğü karıncalanma, binlerce iğne tenine hafif hafif batar gibi hissettirmeye başladığında, soğuktan tüylerinin diken diken olduğunu hissetti genç kadın. Şakaklarında ve ensesinde bir gerginlik hissediyordu. Vücudu ondan habersiz tepki veriyordu. Sinirlenmişti, öyleyse neden kalbi düşündüğünden hızlı atmıyordu? Castiel’in varlıksal yoğunluğunu algılamak için düşüncelerini bir arada tuttu. Patlayacak gibi olan kafası, anında onu düşünmekten vazgeçti. Melek, karşısında patlamaya hazır bir volkan gibiydi.

Alt dudağının iç kısmını ısırdı kendisine bu kadar hınçla yaklaştığını hissettiğinde. Parçalanacak gibi olan teninden gelen ılık demirimsi tadı duyumsamasına rağmen durmadı. Ancak bir süre sonra, biraz daha konuşmazsa olacakları bildiğinden açtı ağzını. ‘’ Aciz olan kullar değildir Castiel. Benim gibi sen de biliyorsun, Tanrı, kendi içinden bir parçayı onların ruhlarına yerleştirir. Asıl hata nedir Castiel? Gücün görkeminde anarşizmi aynı damarda dolaştıran mı? Tanrı’nın yolları bitmez. O istediklerini bir arada da yaptırabilir. Bunu isteyen sensin.’’

Hafif bir nefes aldı. Sözleri boğazını kurutan ateşin etkisinde sönük çıksa da, Eléa bağırmayı sürdürüyordu rüzgar yüzünden. Kızgınlığı sesi yükseldikçe arttı. Az evvel aralarında yarattığı mesafeyi yeniden kapattı. Yavaş hareketlerle sağ elini, meleğin göğsüne koydu. Kalbinin üzerine. Attığından emin olduğunda başını eğdi. Bağırmadan devam etti. ‘’ Gecelerdir beni tüketen merak, karşımda sebebi varken bile hala kemirmeye devam ediyor umutlarımı. Bana vereceğin öğütlere ihtiyacım yok. Yolumu çizmene izin veren bendim, unuttun mu? Eğer tarafımı seçmeseydim. Burada olmazdın. Bak.’’ Kolunu gösterdi. ‘’ Bu sana ait.’’ Meleğin elini alıp iyiyden iyiye hızlanan nabzının üzerine koydu. Anlayışının sınırlarını merak ettiği bedenin düşüncelerine sığınarak sustu. ‘’ Bu da bana.’’

Yavaş yavaş sönen kalp atışları yavaşladı. Buz gibi hissettiği bedenin biraz olsun ısındığını hissetmek, onu asıl endişelerini anlatırken dinlemek istiyordu. Tanrı, kutsallığını rekabete konu edecek kadar mı yalnızdı. Bu düşündüğünü Castiel’e duyurabilmek için zihninin kapılarını açtı. Teni onunkine değerken, ne kadar endişeli ve merak içinde olduğunu görmesini sağladı. Kapalı kapılar ardında saklananlara değen dikkatine aldırmadı. Bembeyaz bir odanın ortasında tek görebildiği, Eléa’nın içten endişesiydi.

Kadının Cass'a ilk defa sessii yükseltmesi meleğin duruşunda değişikliğe yol açmasa da, söylediği sözler zarar vermişti. Kendi egosu, liderlik isteği, güç aşkı için mi kurmuştu örgütü? Ve tüm bunları Tanrı'nın bir emri olarak mı sunuyordu insanlara? Hayır. Tanrı'nın verdiği emir açık ve netti. Karanlık durdurulmalıydı. Ölümlerin önüne geçilmeli ve aydınlık adına bir hareket başlatılmalıydı. Kutsal Güç'ü kurmadan bunu gerçekleştirmek için gerçekten çok uğraşmıştı Castiel. Aaron ile birlikte defalarca girdikleri düellolar, öldürdüğü insanlar... Çoğaldıkça çoğalan karanlığın müritleri için iki kişi yeterli değildi. Düzenli ve aktif bir oluşum gerçekleşmeden ölümler durdurulamazdı. Leo ve Castiel uyumlu iki liderdi, insanları bilinçlendirip, cesur olanları seçmişlerdi. Her daim savaşa hazır olan askerler seçmişlerdi. Tanrı'nın ordusu kuruluyordu...

Esrar Dairesi'nin başına geçtiğinden beri, bakanlığın ileri gelenlerinden olan cadıya anlatılanların çarpıtılmasına şaşırmamıştı. Dar görüşlülerin 'aydınlığı bölmek' fikri yavaş yavaş, bir zehir gibi işlenmişti kadına. İşte o kadın, sert çıkışından sonra meleğin kalbine dokunmuştu. Kolundaki 'C' alev alevdi, canlıydı. Üşümüş bedeninin derinliklerinde atan nabzı hızlıydı. Artık zamanı gelmişti. Bir seçim yapacaktı, kaderini belirlemek zorundaydı. Meleğe temas eden elleri boşluğa düştü ve yavaş yavaş döndü eski yerine. Birkaç adım ilerisinde belirmişti Castiel. Bakışları kararlıydı. Ses tonu da öyle...

"Tanrı bize ölümleri engellememizi emretti. Bu emri yerine getirmek için seçeceğim yolu bana bıraktı ve ben seçimimi yaptım. Sıra sende..."

Dert etmek için ne küçük başlıkları olduğunu fark etti o güne kadar. Bir seçim, insanı zorluyordu. Özellikle de kararsızlığın eşiğinde bekleyen tek kişi, ne yapacağı belirsiz bir beden olarak vücut bulan beklentinin ta kendisiyse. Castiel, Eléa için fazla şeydi. Meleğin kanatlarından dökülen huzurun kokusunu aldığı günden beri, büyülenişinin tek bir sebebi vardı. Gücünü hissettiği ilk seferden beri onu yanında uyuşuyordu öfkesi. İçini tek bir dokunuşuyla temizlediğinden beri, söylediği her sözün sonunda adını soluyordu nefesi. Meleğin bedeninden yayılan kutsallığın sebebine, aşık olur gibi bağlanıyordu. Tanrı’nın gücü ve sonsuzluğu karşısında tek yapabildiği, hissettiğine şükrediyor olmaktı.

Birkaç adım uzağında beliren meleğe baktı çaresiz. Kendisinden böyle rahatça uzaklaşan bedeni, anılarını asla terk etmeyecekti. Ve biliyordu Eléa, ne olursa olsun, acı çekmesine engel olamayacaktı Castiel. İstediklerini düşündü. Ne kadar aciz arzuları olduğunu. Ne kadar güçsüz kaldığını onun karşısında ve ne kadar az şey ifade ettiğini.Hayatındaki amaçları ölesiye farklı iki varlık, ilk buluştukları noktada birbirlerine dokunmaktan uzaktılar ilk günkünün aksine.

Hafifçe kesilen nefesine odaklandı. Enerjisinin hepsini ellerinde topladı. Ufak bir rüzgar peydah oldu etrafında. Uzaklaştırmaya çalıştı zamanı ve etkilerini. Sabaha varmadan gece, meleğin düşündüklerini duymaya çabaladı. Ancak tek hissettiği kendisine ait olmadığını bütün gerçekliği ve çıplaklığıyla hissettiği bir enerji oldu. Pes edişini mantığıyla yapmıyordu.

‘’ Bedenim seçimini yaptı Castiel. Tanrı’nın yolunda kendim ilerleyeceğim. Yoldaşlık, sembolik bir sosyal var oluş benim için. Tanrı’ya ulaşmak için, yalnız kalmam ya da bir topluluğa dahil olmam bir şeyi değiştirmez. ‘’

İçinden koca bir parça sökülüyordu cümlelerini söylerken. Ruhu ebruli bir griye boyanmaya başlamıştı. Sebebini bilmediği bir hüzün, alıp cadıyı bedeninden, meleğin yanına taşıdı. Teninden ikisini bağlayan izi sökmeden önce, son kez gözlerinde verdi soluğunu. Tepkisiz kalacağını bildiğinden yaklaşmadı. Kolunu kaldırıp uzattı. Bilinçsizce cisimleneceği yeri bilen meleğin son bakışlarını yüzüne kazımak üzere, gözlerini kırpmadan, yaşların etkisiyle buğulanan bakışlarıyla, bekledi.

Seçimini yapmıştı işte. Dudaklarından dökülen sözler cehennemin alevleri kadar yakıcı, meleğin bakışları kadar keskindi. Kımıldamadan bekledi Castiel, beyni olan biteni idrak etmek istemiyordu sanki, uyuşmuştu. Kendisine engel olamadı. Görüntüler şimşek hızıyla gözlerinin önüne gelirken replikleri duydu kafasının içinde...

Castiel. Gitme… Benimle kal. Lütfen...’’

"Benimle yürü biraz Castiel. Eğer birden bire gitmek istersen, bana söyleme. Sen olmadan da başa çıkabilirim sonrasıyla artık. Kalacaksan, bunun için kalmamalısın"

’ Bütün bunların bir tesadüf olduğuna inanıyor musun? ‘’

‘’ Keşke senin gibi olabilme şansım olsaydı. ‘’

Anılar birbiri ardına zihninde canlanmaya devam etti. Salazar ile karşılaştıkları anda cadının endişesi, meleğin kanatlarının ardına gizlenip, huzuru bulması... Yaşadığı yargılanma ve devasa yılanın salgılattığı adrenalin yüzünden yorgun düşen bedeninin Castiel'e sarılması... Her şey o kadar uzak duruyordu ki...

Cadının uzanmış koluna doğru yürüdü ağır ağır. Attığı her adımda içindeki insan ölüyordu, onu hayata bağlayan bir olgu daha yok olmuştu. Yanına ulaştığında Cennet'in Kılıcı kınından ağır ağır çıktı. Kadının bileğine temas etti önce, sonra ağır ağır ize kadar kaydı. Hüzünlüydü. Efendisini kaybediyordu, bunun bilincinde olsa da O'na hizmet etmekle yükümlüydü. Büyülü emirler ulaştığında ise şeffaf bir kütle yollamıştı uzanmış kola. 'C' oluştuğunun zıttı bir hareket yaparak yavaş yavaş yok oldu, ten renginin bütünlüğü sağlandı en sonunda. Kadının 'laneti' yok olmuştu, Castiel'da yok olacaktı belki de. Ama hayır, insani duygularının son kırıntıları baskın çıkıyordu. Asasını cebine koydu melek, gözgöze gelmedi kadınla. Arkasını dönüp ağır adımlarla uzaklaşmaya başladı, gidişini izlemesini istiyordu. Bir daha ona görünmek planları arasında değildi. Adımlarını attıkça paltosu dalgalanıyor, göğsünün üzerindeki cepte bir şey unutulduğunu hatırlatmaya çalışıyordu sanki. Durdu Castiel, elini cebine atıp kolyeyi çıkardı. Avucunun içindeyken son bir kez sıktı onu. Sonra havalandırdı Tanrı'nın ona verdiği kudretle. Kafasını kaldırmadan görülemeyecek kadar yükseldiğinde, cadının da bu sahneyi görebildiğinden emin oldu. Tanrı'nın bir başka sanat eseri olan Cehennem'in alevleri kolyeyi sarmaya başladı yavaş yavaş, 'e' harfi kızıl bir şekilde parlamıştı. Eridi gitti kolye, Cass'ın yüreğindeki insanlığın büyük bir kısmı gibi...

Karanlık kanatlar açıldı bir anda, her zamankinden devasa görünüyorlardı. Diz çöktü Castiel, kanatları da kapanmıştı üzerine. Tepenin eteğindeki katedrale bir bakış attı, ve büyük bir hız patlamasıyla göğe yükseldi. Gitmişti...

» Sevgililer Günü