Başlangıç

Her şeye yeniden başlamak için size bir akşam yetebilir. Ya da sadece bir sabah. Bir yeniden uyanış... Uyum ak her şeyi unutmanıza yardım edebilir. Ya da sizi düşündüklerinizin içine savurur. Yüzde elli şansınız var ya unutursunuz ya da asla unutamazsınız. Ama denemeye değer değil mi? Sonuçta olanları düşünmeden yaşayacağınız bir hayat için denemeye değer. Kesinlikle. Bana bir akşam yetmişti aslında... Halbuki hiç unutamayacağımı sanıyordum. Fakat yanılıyormuşum... Bu bana çok şey katmıştı. Bu tecrübe... İyi de olmuştu halbuki. Yürüdüğüm yolları düşündükçe nereden yürüyeceğimi artık daha iyi biliyordum. BU gece en az benim kadar iyi haldeydi. Ay tamamen kendini karanlıktan kurtarıp ortaya çıkmıştı. Sokaklar geceye meydan okurcasına kalabalıktı ama onlardan uzak durmak da mümkündü. Meydanın sağından girip ortadaki heykele yaklaşırken sağ tarafımda azarlayıcı sesler duyuyordum. Dönüp baktığımda ise bir bayanın karanlığa doğru hakaret içermeyen ancak yalvaran ve tehditkar sözler sarfettiğini farkettim. Kiminle konuşuyordu bu kadın? İyi görünmüyordu ancak insanlar o kadar meşgullerdi ki (!) onunla ilgilenen hiç kimse yoktu. Çabuk adımlarla ona yaklaştım. Ve o farketmeden yanına oturdum ve "Her şey yolunda mı bayan?" dedim.

Okulunun olmadığı son tatil gününde Berlin sokaklarını gezmeyi tercih etti. Kaç gündür malikanenin bodrum katında düello çalışmaları yapıyordu kendi kendine. Leonard eşiyle daha fazla zaman geçirebilsin diye kendi kendine çalışabileceğini söylemişti ona. Çoğu büyü konusunda geliştirmişti kendini yeterince. Uf çok sıkılmıştı bu olaydan zaten. Hemen yüzyüze gelip ne istediğini öğrenmek istiyordu. Ama her seferinde ya birisi geliyor yada sadece gülüp ordan beri onu seyrediyordu. Bu tahmin edilemeyecek kadar sinir bozucu bir şeydi.

Hala oldukça soğuktu. Neyseki üzerini kalın giyinmişti gelirken. Beyaz uzun montu, kahverengi atkısı ve başındaki beyaz yuvarlak modal şapkayla melek gibi olmuştu adeta. Ellerini cebine sokmuş öylece yürüyordu insanların arasında. Berlin oldukça güzel bir şehirdi. Diana'nın bir kaç arkadaşı burada kalmaktaydı. Onlara da uğramış hallerini hatırlarını sormuştu Diana. Bu düşünceler aklını oyalarken bir fısıltı duydu kulağında.

"Buradayım hala..."

Off yine o ses. Yine o nefes ensesindeki. Hızla arkasını döndü her zamanki gibi. Yok işte... Nasıl yapıyordu bunu. Çok yakınlarda bir yerde olduğuna adı gibi emindi Diana. Çaresizlikle kendi kendine:

"Olmasan şaşardım zaten."

Dedi sonra onun duymasını umduğu bir sesle:

"Ne istiyorsun ya... Senden korkmuyorum, ne istiyorsan söyle verim. Yeterki dolaşma artık etraf..."

Derken hızlı bir rüzgar hissetti. Gitmişti. Ve ardından şaşkın ve endişe dolu bir ses duydu.

"Her şey yolunda mı bayan?"

Ah kahretsin! Nasıl olmuşta unutmuştum kalabalık meydanda olduğunu. Üstelk kimse göremiyordu onu, byük bir ihtimal deli gibi kendi kendine konuştuğu sanılmıştı.Dönüp baktığında oldukça iyi görünümlü bir adamın gülümseyerek ona baktığını gördü.

"Ee şey, ben, evet, yani herşey yolunda. Bir kitapta okuduğum replik geldi aklıma"

Diye bir yalan uydurdu en sevimli gülümsemesiyle. Çok utanmıştı, yanaklarında hissettiği sıcaklıkta kızarmaya başladığının işaretiydi galiba.

Kadın o kadar kaptırmıştı ki kendini yanına oturduğumu farketmemiş sesimi duyunca hışımla dönmüştü. Neden böyleydi? Neden birileriyle konuşmak yerine karanlığa söz dinletmeye çalışıyordu ki? "Ee şey, ben, evet, yani herşey yolunda. Bir kitapta okuduğum replik geldi aklıma" dedi. Çok inandırıcı gelmiyordu ancak ne olduğunu bilmediğim için inanmak zorundaydım. Her ne söyleyecek olursa inanacaktım. Utançla başını eğdi ardından. Elimle çenesini zarifçe tutarak kaldırdım yüzünü. Kimsenin baş eğmesini istemiyordum. Yavaşça elimi geri çektim. "Lütfen utanmayın bayan. Herkes bazen kendi kendine konuşabilir." dedim güven verici bir gülümseme yayarken suratıma. Kadın çok hırpalanmış görünüyordu. Aslında gayet alımlıydı ancak sanki... bir kaç gündür uyumamış gibiydi. "Siz iyi olduğunuza emin misiniz?" diye sordum telaşla. Her an düşüp bayılacakmış gibi duruyordu. Çok kötü olduğunu söylemek yanlış olurdu ancak yanında kalsam onun için daha iyi olurdu. "Sizin için yapabileceğim bir şey var mı?" diye sordum.

Çenesinde hissettiği soğuk dokunuşla yüzünü ona döndürdü. Diana şaşırmıştı doğrusu. Sonuçta tanımadığı birisinden hiç beklenmeyecek bir davranıştı bu. Daha sonra yüzünde güven veren bir gülümsemeyle:

"Lütfen utanmayın bayan. Herkes bazen kendi kendine konuşabilir."

Ah! harika. Deli sanılmıştı işte. Kendi kendine konuşmuyordu ki! O sıkıcı takipçi vampirdi konuştuğu kişi, ama ne yazıkki söyleyemiyordu. Gerçekten zor durumdaydi işte. Ya yanlış anlaşılacak ya da... Diğer ihtimali direk kafasında silmişti. Çaresizce ilk ihtimali kabullendi.

"Siz iyi olduğunuza emin misiniz? Sizin için yapabileceğim bir şey var mı?"

Gülümseyip onu iyi olduğuna ikna etmeye karar verdi. Ve az önce kabullendiği rolünü oynamaya başladı.

" Evet çok iyi olduğum söylenemez. Biraz işlerin yoğunluğu var üzerimde."

Durdu ve son sorusuna ne cevap verebileceğini düşündü. Şaşırtıcı bir şekilde kalmasını istiyordu. Adını bile bilmiyordu oysaki. Gülümseyip gözlerini kaçırdı.

"Bilmiyorum. Demek istediğim, şuanda yalnız kalmak istemiyorum"

Evet istemiyordu. İlk yalnızlığında takipçinin sesi yankılanıyordu kulağında. Onun mavi gözlerini kısarak yüzünde sinir bozucu bir sırıtmayla Diana'yı süzmesi geliyordu gözlerinin önüne. Yo hayır şuan da yalnız kalmak gerçekten istemiyordu.

" Evet çok iyi olduğum söylenemez. Biraz işlerin yoğunluğu var üzerimde." dedi kadın. Sanki kendini olduğundan daha iyi halde göstermeye çalışıyordu. "Bilmiyorum. Demek istediğim, şuanda yalnız kalmak istemiyorum" diye devam etti. Zaten seni bu halde burada bırakmam, diye geçirdim içimden. Huzursuzca etrafa bakmaya devam ediyor, bakışları çevreyi dolaşıp dönüp yine çalılıkların içindeki karanlığa dönüyordu. Acaba orada ne görüyor veya ne hissediyordu? Kötü bir şey olmalıydı ki, kadın bakışlarını oraya yönelttiği zaman yüzünü ekşitir gibi yapıyordu. En sonunda dayanamayıp yerimden kalktım. Elimle ona burada kalması gerektiğini işaret ettim. Yavaş adımlarla çalılıklara yaklaştım. Önce büyük attığım adımları küçültmüştüm. Ağır ağır yaklaşıyordum. Elimi de kendimi koruyacağı düşüncesiyle ileride tutuyordum. Çalılaraa yeteri kadar yaklaştığıma karar verince dalları aralayıp içeri göz attım. Burası boştu. Elimdeki dalları bıraktım ve onların hızla yerlerine dönüşünü izledim. Ardından kadına dönüp: "Korkacak bir şey burada, merak etmeyin." dedim. Sonra yanına dönüp tekrar banka oturdum. Kadının hareketlerinden biraz rahatladığını anlasam da gerginliği tam geçmiş değildi. Eh büyük bir şey yaşamış olmalıydı. Arkama yaslanıp söyleyeceği şeyi beklemeye koyuldum.

Diana'nın huzursuz bir şekilde çalılıkları kontrol etmesinden endişelenmiş olmalı ki, birden ayağa kalkıp çalıların oraya gitti. Diana onun bu çabasını gülümseyerek seyrediyordu. Tabiki vampiri orda bulamayacaktı. Onların saklanabilmek konusundaki yetenekleri kitaplarda okuduklarından daha da üstündü çünkü. Gerçi onun tam olarak ne istediğini de bilmiyordu, öyle çıkıp ona tıslayabilirdi geçende olduğu gibi. O sırada endişelendi işte, şimdi de tanımadığı birisinin hayatını tehlikeye atmıştı. Tam bir adım öne atmış 'yapma' diyecekti ki rahat bir ses tonuyla:

"Korkacak bir şey yok burada, merak etmeyin."

Demişti adam. Gülümseyip derin bir nefes verdi Diana. Gitmişti demekki gerçekten, yada uzaktan seyrediyordu kamufle olarak. Oturduğum banktaki yerine geri döndü. Korkmaması gerektiğini kanıtladığı için halinden hoşnut görünüyordu. Diana hiçbir şeyi anlatamadığı için gülümsemesini tutamadı. Ona bunu anlatmak istemiyordu. Biraz da olsa sorunsuz hissetmek istiyordu. Endişesiz ve güven dolu.

"Çok sağ olun. Ama gerçekten de endişelenicek bir şey yoktu."

Dedi gülümseyerek.

"Çok sağ olun. Ama gerçekten de endişelenicek bir şey yoktu." dediğinde onun rahatladığınlı anlamıştım. O rahatsa ben de artık rahat olabilirdim. Endişenecek bir şey yoksa problem yok demekti. Akşamı izlemekten keyif almıştım. Uzun süredir oturup karanlığa bakmamıştım. Aslında hiç e fena değildi. Hem de yanınızda bu kadar güzel bir bayan varsa. Arada gözlerimi çevirip ona da bakıyorum. Belki bu yanlış bir şeydi ancak elimde değildi ki ona bakmamak. Burada olduğum andan itibaren ilk defa farketmiştim bu kadar güzel olduğunu. Bütün gece böylece kalabilirdim. Beli de bir kaç gece desem daha doğru olurdu. Zaman geçtikçe ona gökyüzüne baktığımdan çok daha fazla baktığımı anlamaya başladım. İşte o an ona karşı bir şeyler hissettiğimi anlamıştım. İlk görüşte aşk mıdır bilmem ama bildiğim bir şey varsa bu yabancıdan gittikçe hoşlanmaya başladığımdı. Uzun bir sessizlikten sonra aradaki muhabbeti başlatmak istedim. Ancak muhabbet etsem bile ne konuşacaktık ki bir muggle'la konuşacak pek bir şeyim olmuyordu. Adımı söyleyerek başlamak istedim. "Florentin Teodor Aurel." dedim. "Ya siz bayan?"

Gözlerini kapayıp güzel havayı içine çekti. Öyle soğuktu ki oksijenin damarlarından geçişini hissedebiliyordu adeta. Bir süre öylece kalıp anın tadını çıkarmak istedi. Kalabalığın sesi uzaklardan geliyordu sanki kulağına. Bir süre öylece kalmıştı daha sonra yanındaki kibar adamın onu seyrettiğini farketti. Çok garip hissetti kendisini. Tanışmadıkları gerçeği de çok komikti doğrusu. Gülümseyen gözlerle ona dönüp dudaklarını konuşmak üzere aralamıştı ki:

"Florentin Teodor Aurel. Ya siz bayan?"

Tam da adını söyleyeceği zamanda tanıştırmıştı kendisini Bay Aurel. Güldü ve birazda kızararak cevap verdi.

"Ben Diana, Diana Bella Walter. Tanıştığıma memnun oldum."

Dedi . Gerçekten de olmuştu. Hatta biraz kızsa da kendine, etkilenmişti de ondan. İlk gördüğünde içinden 'Ne hoş bir gülüşü var' diye geçirmişti ama kendine bile itiraf edememişti. Çok saçmaydı çünkü bu. Uzun zamandır kalbi bomboş kalmıştı. Tek ilgisi ailesi ve öğrencileri olmuştu. Kendi için çok az şey yapıyordu bu sıralar. İlk defa aklına gelince bu konu, sevginin eksikliğini uzun bir süreden sonra ilk defa sol tarafında hissedebilmişti...

"Ben Diana, Diana Bella Walter. Tanıştığıma memnun oldum." Diana mı? Hem de Walter? Bu isim bana tanıdık gelmişti. Hafızamı zorlamaya ve bu ismi nereden duyduğumu bulmaya çalıştım. Bu kadın bir muggle değildi. Hogwarts... Profesör... Ah evet hatırlamıştım. Sihir Tarihi pofesörümüzdü. Büyü dünyasından olduğunu nasıl tahmin edememiştim. Sonuçta burada herkes dolaşırken o oturmuş bir karaltıyla kavga ediyordu. Bunu bir muggle yapmazdı. Muggle'lar hiç bir zaman oturup düşünmez veya hareketsiz kalmazlardı. Onları anlamakta çok zorlansam da bu konuda fazla kafa yormamaya karar vermiştim. "Ah! Ben bakanlıkta çalışıyorum. Anlarsınız ya. Sihir Bakanlığı." dedim. "Üstelik ismini duymuştum ancak şahsen tanıştığımızı sanmıyorum. Gerçi sizinle tanışmamış olmak benim için bir kayıp Bayan Walter."

İsmini söylediği andan itibaren onu izlemeye başlamıştı Diana. Bir anlık şaşkınlık, düşünme ve karara varma ifadelerine bürünmüştü. Gülmemek için zor tutmuştu kendini, çok komikti bu hali. Ne düşünmüştü acaba o sırada. Derken konuşmaya başladı Bay Aurel.

"Ah! Ben bakanlıkta çalışıyorum. Anlarsınız ya. Sihir Bakanlığı. Üstelik ismini duymuştum ancak şahsen tanıştığımızı sanmıyorum. Gerçi sizinle tanışmamış olmak benim için bir kayıp Bayan Walter."

Tabii ya o da bir büyücüydü. Neden farkedememişti ki Diana onun da kendisi gibi olduğunu. Oysaki çoğu büyücüler muggle'ların arasında karışık öylece sırlı ve gizemli bir şekilde dolaşmayı çok severdi. Çoğu arkadaşıyla rastlaşmıştı muggle sokaklarında bu sebepten. Gözlerini kırpıştırıp fikirleri dağıtırken az önce çok hoş bir şey söylemiş olan adama geri döndü. İlk defa gözlerine baktı o zaman. İşta o anda hayatı boyunca hissetmediği bir şey hissetti. Kalbindeki o garip titreşim çok şaşırtmıştı onu. Ne de garip bir duyguydu o öyle. Sebebi neydi acaba? Gözlerini hızla çekip yere döndürdü. Yoksa herkesin dilinde dolandırdığı, o her türlü sihirden de etkili olan tek sihir mi? Diana bir profesör olabilirdi ama çoğu meslektaşının yanında pek bir saf kalıyordu çoğu konuda. Bu yaşadığı da onlardan biri olsa gerekti. Gülümseyerek ona döndü tekrar:

"Ah, anlıyorum. Ben de, biiliyorsunuz sanırım. Hogwarts'ın sihir tarihi profesörüyüm."

Dedi ve son anda hatrına gelen şeyi de ekledi:

"Şey, abim Oliver da Bakanlık başkanlarından biri, belki onunla tanışmışsınızdır"

"Ah, anlıyorum. Ben de, biiliyorsunuz sanırım. Hogwarts'ın sihir tarihi profesörüyüm." dedi. "Şey, abim Oliver da Bakanlık başkanlarından biri, belki onunla tanışmışsınızdır" Evet! Oliver Walter'ı tanıyordum tabi ki. Bakanlıkta herkes birbirini tanırdı. O sıkıcı yer gözümün önüne geldi bir an. Gerçekten çok ağır bir işti bakanlıkta çalışmak ancak sihir dünyasının güvenliğini sağlamak için çalıştığımızı anlayınca işimizi severek yapıyorduk. Biz sihir dünyasının iyiliği ve huzuru için çalışıyorduk, bu da bizi motive etmeye yetiyordu. Karanlık tarafın oyunlarını bozmak da görevlerimziin arasındaydı. Aptal kolu yılanlı heriflerin ne yapacağı belli olmuyordu ki! Başa gelme sevdaları yüzünden kaç kişiyi öldürmüşler ve öldüreceklerdi kim bilir? Onlardan o kadar nefret ediyordum ki düşüncelerim yüzüme yansımış ve kaşlarım aniden çatılmıştı. Ama kendimi toparladım. Sinirliyken kendimi sakinleştirme konusunda iyiydim neyse ki. "Bu tatlı tesadüf bakanlıktan konuşmak için bahşedilmemiş olmalı Bayan Walter." dedim sempatik bir tavırla.

"Bu tatlı tesadüf bakanlıktan konuşmak için bahşedilmemiş olmalı Bayan Walter."

Demişti. Gülümseyip bakışlarını yere indirdi tekrardan. Ne denirdi ki böyle bir şeye. Vücudunda bir titreme hissedince ellerinin ne kadar soğuk olduğunu o zaman farketmişti. Soğuk hava etkisini göstermeye başlamıştı. Hareketsiz durdukları de ısınamamıştı heralde. Tekrar ona döndü gülümseyerek.

"Yürüsek nasıl olur?"

Biraz yürüseler belki kendine gelebilirdi. Zaten sürekli yüzü kızarıyordu görememesi için de bu en iyi yoldu doğrusu.

Bayan Walter'ın gülümsediğini görebilmiştim. Aslında gerçekten de hoş bir bayandı. Ona karşı bir şeyler hissetmemi isteyen bir şeyler vardı içimde. Peki neden kendim istediğim için ona bağlanamıyordum ki? İlle de içeriden bir dürtü mü almak zorundaydım? Neyse...

"Yürüsek nasıl olur?"

diye sordu. Ben bunu duyunca beklemeden ayağa kalktım. Onunda kalkması için nezaketen elimi uzattım. Elimi tutarak kalktı. Kollarını göğsünde birleştirip bağladı. Ben de paltomun ceplerine koymuştum üşüyen ellerimi. Ama pek de bir yararı olmuyor gibiydi. Olsun ellerim orada kalacaktı. Arada kalabalığa göz atıp geri yere indiriyordum bakışlarımı. Şu geç saate rağmen sokaklar cıvıl cıvıldı. Hayırdır bir muggle hayranlığı mı başladı?, diye sordu içimdeki ses. Eh sihir dünyasına bunları göremezsin diye yanıtladım onu. "Üşüdüyseniz paltomu alabilirsiniz Bayan walter." dedim ancak cevabı beklemeden paltomu çıkarıp ona uzattım. İçimdeki ses tekrar konuştu. Ooo jestler yapmaya da başladın, dedi içimdeki ses tekrar konuşarak. Sen istedin ben de yaptım, dedim onu susturmaya çalışarak.

Muggleların cıvıltılı caddesinde, onların arasında yürümeye başlamışlardı. Hayatı büyü olmadan, kendi emekleriyle yaşamaya çalışan mugglelarla iç içelerdi şu anda. Her zaman hayranlık duyduğu bu ırk. Onlara büyüleriyle destek olmaya çalışıyordu. Ama öylece ortalığa çıkıp onlara yardım eden birisinin olması dikkatleri üzerine toplamasını sağlıyordu. Bu sıralar değişik bir fikri vardı aklında bu konu da. Ama bunun üzerinde oturup etraflıca düşünmesi gerekiyordu. Diana'nın sözüyle Teodor'un hızla kalkıp yanında yürümeye başlaması gülümsemesini sağlamıştı yine. Daha sonra öylece önlerine bakıp yürümeye devam ettiler. Diana'nın ellerini ısıtma çabaları birazcık işe yaramaya başlamıştı. O sırada Teodor:

"Üşüdüyseniz paltomu alabilirsiniz Bayan walter."

Derken cevap veremeden paltoyu çoktan çıkarıp ona uzatmıştı bile Teodor. Teşekkür edercesine gülümseyip oldukça büyük olan paltoyu omuzlarına yerleştirdi. İki yakasını tutup önünü kapatırken, kendi parfümünün kokusuyla karışmış hoş bir parfüm kokusu hissetti havaya dağılan. İçinde büyümekte olan garip bir hisle -Ama güzel bir his- ona dönüp.

"Teşekkürler"

Dedi ve öylece susmanın garip olduğunu düşünüp sohbet açmaya karar verdi.

"Neden geldiniz Berlin'e, demek istediğim... Bakanlıktan çok uzun kalamıyorsunuz diye duymuştum."

"Teşekkürler" dedi minnettar bir şekilde. "Neden geldiniz Berlin'e, demek istediğim... Bakanlıktan çok uzun kalamıyorsunuz diye duymuştum."diye devam etti.

"Bakanlıktaki işlerim gerçekten yorucu ve beni gayet meşgul eden şeyler. Sıkılmıyorum desem tamamen yalan söylemiş olurum. Biraz kafa dinlemek bana iyi gelecektir diye düşündüm. Bildiğiniz üzere işlerimiz bu aralar çok hareketli. Karanlık taraf bir hareket içerisinde ve biz bunun ne olduğunu çözmeye çalışıyorum. Cisimlenme şebekelerini izlemekle meşgul oluyorum çoğu zaman ancak böyle onları göz altında tutabiliyoruz. Sürekli izleyerek. Yoksa ortamı hareketlendirecek şeyler veya öldürecek büyücü veya cadılar bulabiliyorlar. Ama tüm bu yorgunluğum umrumda değil. Sihir dünyasını korumalıyız. Artık bakanlığın tek bir insan ölümüne dahi tahammülü yok." dedim.

İçimdeki ses tekrar konuşup beni sinirlendirmeye başladı. İş mevzularınla kızı sıkıyorsun. Bakanlık veya planlarınız onun umrunda değil. Sana çeneni kapamanı emrediyorum, dedim. Kendime bile zor söz geçiriyordum.

"Bakanlıktaki işlerim gerçekten yorucu ve beni gayet meşgul eden şeyler. Sıkılmıyorum desem tamamen yalan söylemiş olurum. Biraz kafa dinlemek bana iyi gelecektir diye düşündüm. Bildiğiniz üzere işlerimiz bu aralar çok hareketli. Karanlık taraf bir hareket içerisinde ve biz bunun ne olduğunu çözmeye çalışıyorum. Cisimlenme şebekelerini izlemekle meşgul oluyorum çoğu..... "

Daha fazlasına yoğunlaşamıyordu Diana. Evet önemli mevzulardı hepsi büyücüler için. Ama bunların hepsini hatta iki katını her akşam abisinden dinliyordu. Ve haliyle bir süre sonra sıkıcı gelmeye başlıyordu. Ama yinede dinlemediğini ve sıkıldığını belli etmemeye çalışmıştı tabii. Bazı yerlerde 'Evet' 'hıhı' diyerekten ilgilendiğini göstermeye çalışmıştı. Bittiğindeyse derin bir nefes verdi gülümseyerek. Sanki o kadar şeyi kendi anlatmış da nefes arası vermiş gibi hissediyordu. Daha sonra onu etkileyen cümle için:

"Evet mugglelar için üzülmemek elde değil. Bu konuda yardımım olabilecek bir şey olursa söylemeniz yeterli Bay Aurel"

Demişti. Ve bir süre bu konu hakkında konuşmaya devam ettiler. Diana evsizler için olan fikrinden bahsetti ona. Bu fikri açtığı ilk kişiydi Teodor. O da hoşlanmıştı zaten Diana'nın fikrinden. Uzun bir süre yürüdüler daha sonra Teodor gizlice asasıyla kadehler ve şarap oluşturdu. Öyle eğleniyorlardı ki, açık hava da olmanın ayrı bir tadı vardı eğlencelerinde. Bir kadeh, iki kadeh, üç, dört derken söyledikleri her kelimeye güler olmuşlardı. Diana hayatında ilk defa bu kadar alkol almış ama ilk defa bu kadar eğlenmişti. Onunla önceden tanışmış olmayı isterdi doğrusu. Birisi başından geçen bir olayı anlatıyor diğeri gülüyordu, daha sonra diğeri anlatıyor öbürü gülüyordu. Bir ara Teodor ciddileşmeye çalışmış ve gözlerini Diana'nın gözlerine dikip:

"Evlen benimle, evlenelim yarın, hatta bugün"

Diana da alkolün verdiği etkiye rağmen hala bozulmamış olan kibarlığıyla küçük bir kahkaha atmıştı.

" Ah kabul, evlenelim"

Sonra ikisi de birbirlerine bakıp güldüler. Teodor gülmesine ara vermeden parmağıyla 'Bir dakka' işareti yaptı. Diana şaşkınlıkla yaptıklarını seyretmeye başladı onun. Teodor arkasındaki uzun ot topluluğundan koparttığı ucunda çiçek olan bir tanesine asasıyla büyü uygulayarak üstünde taş yerine çiçek olan bir yüzüğe çevirdi. Muggle'lar gecenin geç saati olduğu için caddeyi boşlatmış arkalarında tozlarını ve çöplerini bırakmışlardı. Kimsenin büyüyü görme imkanı yoktu yani. Teodor Diana'ya döndüğünde Diana gülüp kibar ellerini ona uzattı. Yüzük takılmıştı.

"Evet, şimdi daha güzel oldu"

Dedi Teodor. Diana'da gülmesi azalınca elini şöyle bir uzatıp uzaktan baktı.

"Harika olmuş bu"

Dedi. Bir süre sonra konu dağılmış kendilerine gülmek için yeni komik şeyler bulmuşlardı. Gerçekten eğlenmek bu olsa gerekti. Üstelik takipçi vampir de hiç uğramamıştı ama Diana onun ne kadar sinirli olduğunu tahmin edebiliyordu. Umrunda değildi zaten. O anın keyfini çıkarmaya bakıyordu. Öyle çok içmişler öyle çok gülmüşlerdi ki, uyanınca bu hallerine çok şaşıracakları bir gerçekti. Biten şarap şişelerini oturdukları bankın altına atıyor, yenisini oluşturuyordu Teodor.

Bir süre sonra alkolun ağırlaştırıcı etkisiyle gelen üşüme ve uyku hali bastırmıştı üzerlerine. Bankta oturur halde daha bugün tanıştığı adam onu kollarıyla sarmış ısıtırken ikisi de öylece uyuyakaldılar...

****************************
Kafatasımın içinden gelen bir baş ağrısıyla uyandım. Ancak gözlerimi hala açmamaıştım. Uyanık olduğumu da soğuğu hissetmemden anlıyordum. Kollarım bir şeye sarılmıştı. Ne olduğunu bilmiyordum. Güneş ışığından kurtarabildiğim kadarıyla kollarım arasında olan şeye baktım. Bu bir kadındı. Hatta bu... Bu Diana'ydı. Ayağımı yavaşça oynattım ancak o bir şeye çarptı ve o şey tiz sesler çıkararak hareket etmeye başladı. Görebileceğim mesafeye gelince karşıma boş bir şarap şişesi çıktı. Kahretsin, dedim içimden. Şimdi neden bu halde olduğumuzu anlıyordum. Alkol... Gece saçma bir şey yapmadığımı umdum. Dün gece neler olduğunu hatırlamaya çalıştım. Tam o anda Diana'nın parmağındaki yüzüğü gördüm. Bir tektaştı bu. Akşam saatlerinde yoktu bu. Aman Tanrım! Umarım düşündüğüm şey olmamıştır. Ya da olmuştur. Tabi Diana da bunu ciddiye aldıysa. Düşünmeye devam ettim. Evet bir teklif vardı. Geceden kareler gözümün önüne geliyor ancak ben o anıları incelemeye fırsatım olmadan yok olup gidiyorlardı. Zİhnimi yapabildiğim kadar zorladım. Gözlerimi kapadım. Ah evet! Evlenme teklifi etmiştim ve o da bunu kabul edince bir çiçeği bir tektaşa çevirmiştim. Diana uyanınca bunu hatırlamayacaktı belki. Belki de hatırlayacak ancak sarhoşluk hali diyip geçecek ve beni bir daha görmek istemediğini söyleyecekti. Bunları düşündükçe Diana'ya daha sıkı sarıldım. Onu daha sonra hiç göremeyebilirdim. Yavaş yavaş açılmakta olan gözlerine baktım. Hemen kollarımı ondan çekip oturduğum yerde doğruldum.

"Diana. Diana uyan." Uyandığından emin olana kadar bekledim. "Dün geceye dair ne hatırlıyorsun? Lütfen benden daha çok şey hatırla."

Gözlerine vuran güneş ışığıyla uyanmıştı Diana. Başı çatlıyordu adeta. Sanki kafasının üstüne çok büyük bir yük konulmuştu. Oysa çok rahat uyumuştu. Omzunu sarmış kol onun çok yumuşak uyumasını sağlamıştı. Omzunu sarmış kol mu? Nası yani. Hemen başını kaldırıp kolun sahibine bakarken o da kolunu çekmişti.

" Diana. Diana uyan. Dün geceye dair ne hatırlıyorsun? Lütfen benden daha çok şey hatırla."

Teodor. Yavaş yavaş herşey yerine oturuyordu. Dün geceyi hatırlamaya başlamıştı. Baş ağrısının sebebi de hiç içmediği kadar alkol tüketmesinden olsa gerekti. Daha ne olmuştu ki acaba. Saçma bir şey dememiş olmayı umuyordu Diana, ta ki elindeki garip ağırlığı hissedene kadar. Önce Teodor'a kısa bir bakış attı, ardından eline döndü. Elindeki şey bir yüzüktü. O anda gözünün önünde görüntüler canlandı. Teodor dün gece şarabın etkisiyle olsa gerek evlenme teklif etmiş, hatta yüzük takmıştı. Diana da kabul etmişti elbette. Şimdi herşey daha net anlaşılıyordu. İkisi de anlamıştı şimdi olanları.

"Ben... Bu yüzük..."

Özür dileyip yüzüğü çıkarması ve ona vermesi gerekiyordu. Ama istemiyordu işte. Evet alkolün etkisiyle kabul etmişti ama ona karşı gerçekten de çok hoş şeyler hissetmişti. Ama Teodor bunu hatırlamayacaktı belkide. Sarhoşluk işte deyip bir daha asla görüşmemek üzere gidecekti. Hüzünle yüzüğüne son bir bakış atıp. Ona döndü ve gülümsemeye çalıştı:

"Şey, ben, özür dilerim. Hemen çıkarıyorum merak etme."

Deyip parmağında çevirerek çıkarmaya başladı.

Uyandığında elini başına koydu. O da şiddetli bir baş ağrısı çekiyor olmalıydı. Çünkü o kadar içkiyi içen ben değildim sadece. Düşünmeye başlamış gibiydi başını elleri arasına aldı ve gözlerini ksııp hareketsiz kaldı. Bir süre sonra ellerini dizlerine indirip üzgün bir tavırla bana döndü.

"Ben... Bu yüzük..." dedi. Devam etmek istiyor ancak bir şey onu engelliyordu. "Şey, ben, özür dilerim. Hemen çıkarıyorum merak etme."

Yüzüğü taktığı eline baktı son bir kez ve onu çıkarmak için hamle yaptı. Bunu görünce elimle yüzüğü çıkarmaya çalıştığı elini tuttum. Orada kalsın lütfen çıkarma, diyordum içimden ona, hatta haykırıyordum. Ama ona söyleyemiyordum işte. Yüzüğü çıkarmaktan vazgeçti ancak ben hala onun elini tutuyordum. Bırakamamıştım. Neden, diye sordum kendi kendime. Ve beynim bana beklediğim cevabı verdi. Onu seviyorsun, hem de çok. Bu kadar kısa sürede ona çok sıkı bağlandın. Evet bu kesinlikle doğruydu. Gözlerimi ellerimizden çekip onunkilere diktim. Yavaşça yaklaşıp dudaklarına bir öpücük kondurdum ve geri çekildim. Gülümseyip: "Bak bunu içkinin etkisiyle yapmadım." dedim.

Yüzüğü tam çıkarırken hiç ummadığı bir şekilde Teodor elini tuttu. Uzun zamandır tuttuğu nefesi geri verebildi sonunda. Şaşırarak ama oldukça mutlu bir şekilde ona baktı. Bir şeyler düşünüyor gibiydi. Ah, yoksa pişman mı olmuştu durdurduğuna. Diana'nın bu düşünceyle tam yüzü asılacaktı yine lakin tam o sırada Teodor ela gözlerini Diana'nın gözlerine dikti. Öyle bir bakıştı ki, gözlerini çekip karşı koymak imkansızdı adeta. Diana işte o anda hissettiklerine tam bir isim koymuştu. Aşktı işte bu. Gözlerini gözlerine kilitlemişken öyle yakındı kı Teodor bir anda aralarındaki o küçük mesafeyi kapatıp dudaklarına küçük bir öpücük kondurdu. Diana yavaşca ve büyülenmiş şekilde öpülürken kapadığı gözlerini açtı. Teodor gülümsüyordu.

"Bak bunu içkinin etkisiyle yapmadım."

Kalbinin sesini duyabiliyordu adeta. Yerinden çıkacak gibiydi. Anın büyüsüne kapılmış konuşamıyordu sanki . Sevinçle gülümsedi istemsizce. Öyle sevinçliydi ki sanki hiç bu kadar mutlu olmamıştı.

"Nasıl yani, şimdi biz... Evleniyor muyuz? "

Diana büyülenmiş ve şaşkın bir biçimde gülümserken ben de sevinçten uçuyordum neyse ki? O gerçekten bu hareketime şaşırmış görünüyordu. Beklemiyordu benden gelicek olan hamleyi. Her neyse! Bekliyor veya beklemiyor. Umrumda değildi ben içimden geleni yapmıştım ve bu da doğru olandı.

"Nasıl yani, şimdi biz... Evleniyor muyuz? " diye sordu buna inanamıyordu.

Ona bağırarak evet demek isterdim ancak beni engelleyen bir şey vardı ve ona evet demek için zorluk çıkarıyordu. Onu kollarıma sarıp kendime çektim. Başını omzuma dayaması için işaret ettim ve o da yaptı. Belki de bu evet demem için yardımcı olurdu. Her yolu deneyecektim.

"Evet." diyebildim. "Seni seviyorum ve bunu yapmaya hazırım. Hem böylece güzelim çiçek boşuna tektaşa dönüşmemiş olur." dedim ve kesik bir kahkaha attım.

Kendini tekrar Teodor'un kollarının arasında bulduğunda bilinci yerindeydi bu sefer. Ayrıca dünyanın en mutlu insanıydı. Evleniyordu. Ve çok aşıktı. Gözlerini yumup herşey bir rüya mı yoksa gerçek mi diye anlamaya çalıştı. Açtığında hala sevgilisinin güvenli kollarında olduğunu görünce sevinçle gülümsedi tekrar.

"Evet. Seni seviyorum ve bunu yapmaya hazırım. Hem böylece güzelim çiçek boşuna tektaşa dönüşmemiş olur."

Ve attığı kahkaha ile doğruldu Diana. Önce gözlerini kısarak ters ters bakıyormuş gibi yaptı ve ardından o da güldü. Daha sonra beraber güzel bir kahvaltı yapmak için, sarhoşluğun etkisiyle yıktıkları etrafı bir asa hareketiyle toparlayıp,
oradan kalktılar. Güzel ve mutluluk dolu uzun bir hayat onları bekliyordu.