1. Oturma Odası

"Çok şey değil hayatım; biz de yorgunluklarımızdan bahsediyorduk."

diye cevap verdi Tom herkes adına. Doğrusu bu konu Lydia'nın şu aralar uzun uzun konuşabileceği tek konuydu.
"İddiamı tekrar ediyorum, aramızda en çok yorulan Diana." diye devam etmişti Tom sözlerine. Diana'yla uğraşmaktan büyük bir keyif alıyordu Tom her zaman olduğu gibi. Herkes belli belirsiz gülerken Diana abisine bir yastık fırlatırken cevap verdi.

" Ben gayet iyiyim ya, siz de taktınız bana. Hem Lydia'nın haline bak, Adel çok mu zorladı yine? "

Kendi adını duymasıyla bir anki dalgınlığı yok oldu ve Diana'ya döndü. Tam yorgunluğundan dem vuracaktı ki Adel'in sesi ulaştı kulağına. Anne olmanın refleksiyle ayağa fırlamıştı ki Tom'un ondan önce fırlayıp, koşar adımlarla odadan çıktığını gördü. Yüzünde memnun ve minnettar bir gülümseme oluştu ve tekrar kanepeye attı kendini. Adel doğduğu günden beri ona en ok yardım eden Tom olmuştu. Elinden geleni ve bazen fazlasını yapıyordu her zaman. Bu yüzden pek çok anneden daha şanslıydı bu konuda. O mükemmel bir eşe, Adel de mükemmel bir babaya sahipti.

O bu düşüncelerle dalmışken odaya herşeyi olan iki insan girmişti yüzlerindeki kocaman gülümsemelerle. Adel kocaman mavi gözleriyle odadaki herkese bakmış, sonunda annesine ulaşmak istediğini belli etmek için ellerini ve ayakların çırpmaya başlamıştı. Tom onu daha fazla üzmeden yere bırakmış o da hızlı hızlı emekleyerek annesinin yanıan kadar gelmişti.
Lydia küçük meleğini kucağına alıp kokusunu içine çekerek küçük bir öpücük kondurdu yanağına. Kısa bir süre sonra ise gözlerini Diana'ya çevirmiş, birşeyler söylemeye çalışır gibi, anlamsız ama gene de tanıdık sesler çıkartıyordu. Çok geçmeden kollarını halasına doğru uzatmasıyla istediği anlaşılmıştı. Lydia onu halasının kucağına verdikten sonra mamasını getirmek için hamle etmişti ki Tom'un gene ondan önce davrandığını farketti. Bir kez daha büyük bir gülümse oluştu yüzünde.

Malikanenin giriş holüne geldiklerinde Adel'in, ev cini Nelly'den korkması Tom'u çok güldürmüştü. Adel'i yanağından öpüp, korkmaması gerektiğini söyledi. Zamanla Nelly'e alışacaktı zaten. Oturma odasına girdiklerinde gözler babayla kıza kaymıştı. Adel de kafasını babasının omzundan çıkarıp etrafa göz attı. İçeridekileri tanımış olacaktı ki kocaman bir gülümseme yayıldı yüzüne. Diğerleri de aynı şekilde Adel'e karşılık verdiler. Adel annesine ulaşmak için çırpınmaya başladığında Tom onu yere indirdi. Emeklemesini izlemek çok heyecan vericiydi, Adel'in hızı da giderek artıyordu. Annesinin yanına ulaştığında Lydia onu kucağına alıp sevgi dolu bir öpücük kondurdu yanağına. Kısa bir süre sonra Adel halasının kucağına geçmişti. Tom az kalsın, Adel'in acıkmış olduğu unutuyordu. Ama Lydia ayağa kalkmaya hamle etmişken Tom tekrar hızla odadan çıktı.

Aynı hızla mutfağa girip Adel'in mamasını hazırlamaya başladı. Adel bugünlerde balkabaklı bebek muhallebisine bayılıyordu. Lydia da malzemelerini her zaman hazır bulunduruyordu. Tom asasını çıkarıp sevgili kızının mamasını hazırlamaya başladı. Balkabakları pişerken diğer yandan da muhallebiyi hazırladı. Kabakları iyice ezip muhallebiye kattı, mama Adel'e sıcak geleceği için asasıyla biraz soğuttuktan sonra, artık muhallebi hazırdı (tarifin tamamını isteyen varsa bana uğrasın xD). Muhallebiyi küçük, şirin bir tabağa yerleştirip yanına Adel'in sevdiği mavi, plastik kaşığı koydu. Mamaya son bir kez göz attıktan sonra gülümseyip mutfaktan çıktı.

İçeri tekrar girdiğinde Adel'in Diana'nın kucağında olduğunu gördü. İkisi de çok eğleniyordu ama artık Adel'in mamasını yemesi gerekiyordu. Asasını çıkarıp kızının yemek sandalyesini Lydia'nın oturduğu koltuğun yanında varetti. Akabinde tabağı sandalyeye bıraktı. Diana Adel'i sandalyeye yerleştirirken Tom da koltuğuna geri döndü. Bir süre Lydia'nın Adel'i doyurmasını izledi, Adel aldığı her kaşıktan sonra annesine gülümsüyordu.

"Ne kadar da çabuk büyüyor." dedi fısıltı benzeri bir sesle.

Adel hâla halasına bakıyor ve kollarını uzatıyordu. Sonunda halası ona dayanamamış, kucağına almıştı. Halası Adel'in gözlerinin içine bakıyor ve onunla konuşuyordu. Adel, ona karşı söylenen bu şirin sözlerden büyük bir sevinç duyuyor ve halasının kucağında kıkırdıyordu. Onunla konuşulması her zaman çok hoşuna gidiyordu ve bütün söylenen sözler, aslında onun tekrar edeceği cümleler oluyordu. Kısa bir süre sonra babası mutafağa gitmek için ayaklandığında Adel onu odadan çıkarken gözleriyle takip etmişti. Fakat bu durum kısa sürmüş, tekrar halasıyla gülmeye başlamıştı. Bir süre sonra babası elinde muhallebisiyle yanına gelmişti. Adel hemen ona dönmüş ve yaptıklarını seyretmişti. Babası yine ondan yapmıştı, bunu bir kez daha görmüştü ve yine sanki hiç görmemiş gibi şaşırmıştı. Babası elinde ki çubukla bir şeyler söylemiş ve sandalyesi annesinin yanına gitmişti. Adel büyük bir merakla ve gözlerini büyüterek bu olayı izlemişti.

Halası kucağında Adel'le ayağa kalkmış ve onu küçük, sevimli sandalyesine oturtturmuştu. Adel tabağında ki muhallebiye bakarak sevinmiş ve ''Mamma'' diyerek ellerini çırpmıştı. Çok acıktığı her halinden belli oluyordu, öyle ki hemen elini mama kasesine batırmaya çalışmıştı. Ama annesi etrafı batırmasına izin vermeden önüne peçete sermişti. Annesi tam kaseden bir kaşık alacakken Adel kızarak kaseyi önüne çekmeye çalışmıştı. Kendisi yemek istediği her halinden belliydi. Annesi ısrar edeceğe benzemiyordu. Gülümseyerek kaşığı masasına bıraktı ve yerine oturdu. İçeridekiler bu duruma çok şaşırmış ve gülmüşlerdi. Adel ilk kez böyle bir şey yapıyordu. Ama bu kadar çabuk serbest bırakılmasından dolayı siniri anında geçmiş ve muhallebisine odaklanmıştı. İki parmağını anca kullanabildiğinden zor da olsa kaşığı tutmayı başarabilmişti. Kaseye batırıp ağzına götürüyor, yemeğe çalışıyordu. Çoğunu yere dökmesine rağmen bitirebilmişti.

Annesi muhallebesini bitirdiğini görünce hemen ayağa kalkmış ve yine o çubuktan çıkarak bir şeyler mırıldanmış, her yer tertemiz olmuştu. Adel bir kez daha benzer bir olaya şahit olmuştu ve inanılmaz bir şaşkınlıkla annesine bakıyordu ve annesi ise ona gülümsüyordu. Annesi kucağına alarak tekrar koltuğuna oturmuştu. Adel ise konuşulanları dinliyor ve ne demek istediklerini çözmeye çalışıyordu. Bir yandan da annesinin kucağına iyice gömülmüştü.

Abisi odaya girdiğinde Diana Adel'le konuşmaya devam ediyordu. Onun söylediği her kelimeden sonra neşeli bir kahkaha ve kıkırdama duyuluyordu. Diana onun her zaman bundan çok hoşlandığını biliyordu. Gözlerini kapayıp birden açıp "Cee" diyerek onu güldürmeye devam ederken, Oliver yemek masasını ve yemeğini tamamen hazır etmişti. Kucağında minik prensesle kalkıp onu yavaşca sandalyesine yerleştirdi. Ve herkes oturup onu izlemeye başladı. Öyle sevimliydi ki. En sevdiği mamalarından biri olan balkabağı muhallebisini görünce yeni öğrendiği kelimelerden biri çıktı dudaklarının arasından. "Mamma" . Herkes bu kelimeyle gülmeye başlamışken o Lydia'nın elindeki kaşığı kapmış yemeğini kendi yemeye çalışıyordu. Herkes gülüşüyordu o ise gülüşmelerden bir anlam çıkaramıyor büyük çabayla döke saça kaşıklıyordu mamayı. Herkes hayranlıkla gülüşerek onu seyrederken sonunda bitirmişti yemeği. Lydia asasının ucundan parıldayan bir büyüyle her yeri tertemiz etmişti. Adel'i yediklerini sindirebilmesi için kucağına oturtmuştu. Diana gülüp.

"Nasıl da dediğini yaptırdı annesine"

Dedi gülerek. Eve neşe getirmişti adeta.

Okulun yoruculuğundan şüphe etmiyordu elbette Diana’ya bakarken. Ancak yıllardır tecrübe edindiği bu meslekte, onu ilk kez böyle yorgun görüyordu. Bir şekilde daha yaramaz öğrencilerle uğraştığı bahanesine inanmaya zorladı kendini. Onu yoran bir iş arkadaşı ya da bir başka sebep varsa, üzerine düşmeden önce Diana’nın ağzını arayacağı kesindi. Düşünceler beynini kemirirken biraz sıyrılmak adına aldığı derin nefesi verirken yüzü gülümsedi. Odaya giren biricik dostu ve güzel anne Lydia’ydı. Cadının gözlerinden akan yorgunlukta tatlı bir şeyler gizliydi. Minik Adel onun hayatına bir şeyler katıyordu, bu yadsınamazdı. Ancak enerjisinin büyük kısmını aldığına dair şüphesi yoktu. Bu günlerde görevini Eléa’ya devretmiş olması doğru bir karardı. Bir insan yetişirken, etrafındaki her şeyi keşfediyor, öğreniyor ve uyguluyordu. Yeterliliğinin minik bir tohum gibi yavaş yavaş büyüyeceği bir gerçek olan bebek Adel’e kılavuzluk eden annesi, Esrar Dairesi’ndeki işinden çok çok daha zor bir iş yapıyordu.

Kadının bebeğinden sonra bile hala taptaze duran cezp edici havası, kendisine olan aşkı gözlerinden berrak bir nehir gibi akan kocasının cevabıyla, samimi sıcak bir havaya büründü. Diana’ya hala bulaşmaya devam eden Oliver’ın sözlerindeki muzip alaycılık herkesi güldürmüştü. Ancak asıl hoşlarına giden Diana’nın küçük bir cadı gibi karşı koyuşuydu. Cadının hala kabullenmek istemediği yorgunluk halinin sırrı elbette ortaya çıkardı. Çıkmasa bile Lydia ve Eléa onu huzurlu bir uykuya yatırmak için uğraşacaklardı.

Hepsi bir şekilde bir aradaydı yine. Uzun zamandır işlerden başını kaldıramayan Eléa, bir ara rahat nefes aldığına şaşırdı. Ailesi olan Walterların yanında mutluydu. Ancak burada sonsuza dek kalamayacağının bilincinde olduğundan hasretle bakıyordu her mutlu anlarına. Onları özleyeceğini biliyordu. İçinden bir kez daha Heraine’nin katiline sövdü. Yüz ifadesinin değiştiğini anladığında hemen kendine geldi ki, bu sefer de meraklı hali bir ağlama sesi ile bölünmüştü. Bebekler neden uyumuyordu ya da Adel neden bu kadar enerjikti bilemiyordu. Ancak yukarı doğru fırlayan Oliver ile gurur duyduğu kesindi bütün büyücüler adına. Lydia ile Eléa yalnız kaldıklarında, genç anneye sıkıntılı bir gülümseme yolladı Eléa. Dinlenmesine imkan yoktu. Ancak sonra düşündü ki, onu asıl dinlendiren ve mutlu eden buydu. Bebeği ve ailesiyle paylaştığı anlar onu tazeliyordu. Minik bebeğin odaya gelişiyle saf bir koku doldurdu havayı. Bebek teninden yayılan doğal parfümü içine çekti. Gözlerindeki yaramaz havayı gördüğünde bir an için kendisiyle göz göze gelen mükemmel varlığa göz kırptı ve gülümsedi. Bir bebek, öyle saf, öyle masum…Herkesi ve her şeyi nasıl da değiştrebiliyordu.

Bir yemek yedirme furyasıdır alıp gitmişti ortalığı. Herkes sevimli bebeğim yanında dört dönüyordu. Adel’e baktığında içinden geçirdiği garip düşünceyle tüyleri diken diken oldu. Evlilik ve çocuk düşüncesi Eléa’ya oldukça uzaktı. Oysa büyük bir aile fikri her zaman sıcak geliyordu. Bu yüzden derin bir nefes alıp verdi. Bunu odadakilerin fark etmesinden rahatsız olmadı. Bu tablo, bir şekilde kaydedilmeliydi. Lydia’nın yanında dururken bebeğe bakıp mırıldandı. Oliver’ın sözlerine gönderdiği bu cümlelerden sonra, genç baba adına üzüldü içten içe. Adel, onu çok yoracaktı. ‘’ Kesinlikle çabuk büyüyor ya da zaman hızlı geçiyor. Ah Lydia…Bu kız senin güzelliğini ve Oliver’ın zekasını almış olmalı. her şeyi ne kadar hızlı öğrendiğine bir bak. Şakaları kolayca anlıyor.’’ Kısa süre düşündü. Belki de ufak bir jestti ama, minik Adel’i saatlerce huzurlu bir uykuya yatıracağından emindi. Yeteneğini biraz kullanmasının sakıncası yoktu. ‘’ Uyku zamanı geldiğinde ona ninni söylememe izin ver. Böylece güzeller güzeli bebeğimiz huzur içinde uyurken, biz de annesini birkaç saat şımartabiliriz. ‘’

Adel halasınınkucağında mutlu mesut oynayıp oyalanırken, çok geçmeden Tom içeri girdi elinde küçük bir tabakla. Ardından Adel'in yemek masasını hemen Lydia'nın yanında varetti asasının küçük bir hareketiyle. Elindeki küçük tabağı da üstüne bıraktı.

Diana da bütün bu hazırlıklar sürerken ayağa kalkmış ve Adel'i yerine yerleştirmişti. Lydia yardımcılarına içtenlikle gülümsedikten sonra mamasını görünce sevinç çığlıkları atıp, elini tabağa uzatmaya çalışan Adel'in etrafı batırmasına izin vermeden tuttu yavaşça ve bir peçete yerleştirdi önüne. Ardından küçük kaşığı kızının çok sevdiği muhallebisine daldırıp çıkardıktan sonra küçücük ağzına yaklaştırdı. Ama Adel'in mamasını annesinin elinden yemeye niyeti yoktu anlaşılan. Kızarak tabağı önüne çekmeye çalıştığında Lydia hemen pes etti. Kaşığı kızının önüne bırakarak arkasına yaslandı ve gülümseyerek onu izlemeye başladı.
Her kaşıkta muhallebinin yarısını yere dökmesine rağmen aldırma Lydia. Zevkle izledi kızını. Öyle güzeldi ki her hareketine aşık oluyordu her defasında.
Sonunda muhallebinin yarısını yere döküp geri kalanını da midesine indirdikten sonra Lydia hemen ayağa kalkıp asasını çıkardı. Küçük birbilek hareketi ve belli belirsiz sözlerden sonra her yer tertemiz olmuştu. Adel'in her defasında olduğu gibi asaya şaşkınlıkla bakması güldürdü onu. Herşeye alışıyordu ama buna alışması biraz uzun sürecekti anlaşılan.

Onu yemek masasından kucağına alıp koltuğa otururken kocaman bir öpücük kondurdu yanağına.

"Nasıl da dediğini yaptırdı annesine" dedi Diana bu sırada gülerek. Lydia da gülerek karşılık verdi ona. Küçük meleği istediği herşeyi yaptırabilirdi ona gerçekten.

"Kesinlikle çabuk büyüyor ya da zaman hızlı geçiyor. Ah Lydia…Bu kız senin güzelliğini ve Oliver’ın zekasını almış olmalı. her şeyi ne kadar hızlı öğrendiğine bir bak. Şakaları kolayca anlıyor." demişti Eléa bu sırada. "Uyku zamanı geldiğinde ona ninni söylememe izin ver. Böylece güzeller güzeli bebeğimiz huzur içinde uyurken, biz de annesini birkaç saat şımartabiliriz. "

Lydia minnettarlıkla gülümsedi Eléa'ya. "Bu gerçekten harika olur Eléa."
Grçekten biraz dinlenmeye ihtiyacı vardı.

Gözlerinde parlayan ışığı kendisine çevirdi Lydia. Kadının tecrübesi annelikle sınırlı değildi. Oldukça iyi iş çıkardığı bakanlık mevkisini bırakırken en ufak bir tereddüt yaşamıyor oluşuna saygı duyuyordu. Bir gün birisi için bütün duygularını kenara koymak ve sadece onu düşünerek adımlar atmak Eléa için imkansız gibiydi. Bunun için olmadığını düşündüğü aşkın, onu yakalaması ve sarmalaması gerekiyordu. İç çekerken hayatında böyle birinin var olup olmadığını düşündü. Isınan sağ koluna çevirdi gözlerini. Ardından belli belirsiz bir gülümseme sardı yüzünü. Bebeğe baktı gözlerini devirerek. O kadar sevimliydi ki. Onu kolları arasında tutmaya korkuyordu. En ufak bir zarar vermeyeceğini bilse de, kırılacak gibi duran minik bir biblo gibi görünüyordu. Kucağında kıkırdadığı annesine fısıldadı.

‘’ İstersen birazdan onu yatıralım Lydia. Diana ve ben onunla oluruz. Sen de hazırlattığımız banyoya girmekle başla işe. Kendini şımart biraz. Dolu dolu birkaç saatin tadını çıkar. Bu uyku minik yaramaza iyi gelecek.’’

Söyleyeceği ninniyi biliyordu. Zamanında küçük kardeşini uyuttuğu ninni. Bir veela olduğuna inandığı ilk yeteneğini kullandığı ilk an…Annesinden aldığı güzel sesini, hafifçe şarkıya dokuyacağı şarkı. Kardeşini huzurlu uykulara yatıran, kendisi gibi veela olan annesinden ilk duyduğu anda etraflarındaki her şey daha canlı renklere bulanan ninni. Adel’in de beğeneceğine şüphesi olmadan, ufak ufak mırıldandı tatlı ezgiyi güzel gözlerine bakarak.

‘’ Kapat gözlerini, uyu güzel bebek.
En güzel rüyalar senin olsun.
Bırakmam elini, korkmadan gülümse
Periler avuçlarına konsun…’’

Göz kapakları hafif hafif çöken Adel’in yüzüne büyüleyici bir gülümsemeyle karşılık verdi Eléa. Saçları ışıldamaya başladığında, kendisini daha güçlü ve daha güzel hissettiğini biliyordu. Düşüncelerinde tek bir hayalle dolan cadı, bebeğin annesine gülümsedi. ‘’ Hadi. ‘’ Artık yavaş yavaş Adel’in odasına gidebilirlerdi.

Annesinin kucağı öyle rahat geliyordu ki ona, onu hiç bırakmak istemiyordu. Annesini ve babasını çok seviyordu. Çünkü onların Adel için deli olduklarının farkındaydı. Gülümsüyor ve bir yandan da Eléa adında ki misafire bakıyordu, çünkü o hiç gözlerini Adel'den ayırmamıştı. Onlar kendi aralarında bir şeyler konuşuyorlar Adel'de onları dinliyor, anlamaya çalışıyordu. Sonunda kendi aralarında bir karar almış olacaklar ki Eléa gelip Adel'i kendi kucağına almıştı. Her ne kadar ilk başta annesinden ayrıldığı için üzülse de Eléa'ya büyük bir merakla bakıyor ne yapacağını merak ediyordu. O da Adel'e bakıyor ve gülümsüyordu. Ama bir çekingenlik yaşıyordu. Adel bunu hissetmişti ve Eléa'ya biraz daha gömülmüş, gülümsüyordu. Sonra Eléa bir şeyler mırıldanmaya başlamıştı. O kadar güzeldi ki sesi Adel'e uykusu gelmediği halde göz kapaklarını indirebilmişti. Bir süre sonra tamamen tatlı uykusuna dalmıştı. Şu anda o kadar masum ve saf görünüyordu ki...

» Misafir Odası
» Bebek Odası ~ Adel
» Diana'nın Odası
» Peter'in Odası
» * Sorumlu Şifacıların Odası