~ Amaçsızca Dolanırken *

+ Not : İsteyen biri gelebilir. Karanlık Taraf'tan gelirse karışmam.

Amaçsızca yürümek ... Anakin'in en sevdiği huylarından biriydi. Canı sıkılırken yürümek bir insanı o kadar rahatlatıyordu ki. Soldan sert sert esip cüppesinin eteklerini savuran rüzgar ... Saçlarının karizmatik bir biçimde onlara eşlik edişi. Denizin hemen karşısında 1000 yıllık çınar ağaçları korkutucu bir tablo oluştururken yüreğinde bir zerre korku bulunmayan biri sert adımlarla ilerliyordu. Hiç bir yere aldırmıyordu ... Gelecek bir büyü , yağmursuz havada çakacak bir şimşek gibi imkansız bir şeye benziyordu düşünceleri. Kafasında bin bir türlü düşünce gittikçe azalan hafızasına hücum edip bir iki bilgiyi daha kaybettirmeye çalışırken kalbi de en az beyni kadar baskı altındaydı.

Gittikçe ilerlerken karanlıkta aynı oranda artıyordu. Anakin sol elini cübbesinin sol iç cebine daldırdıktan sonra asasını çıkardı. Canı birazcık heyecan istediğinden güzel bir aydınlatma tüm ormanı ayağa kaldırmaya yeterdi. * Lumos Solem ! Asa bir anda boyundan büyük işler yapmaya başladı. Tıpkı güneş gibi parlıyordu ve neredeyse tüm gölü aydınlatmıştı. Anakin düşük bir ihtimallede olsa birileri gelir diye düşünüyordu.

Tam kafasını kütletmiştiki bir ok boynunu sıyırıp gölün uçsuz karanlık sularına gömüldü. Anakin ağır ağır arkasını döndü. 2 düzine at adam ona dik dik bakıyorlardı. Anakin onlara gülümsedi , fakat bu yapmaması gereken bir şeydi. Anakin daha ne olduğunu anlamadan 100'lerce ok üstüne gelmeye başladı. Anakin hala parıl parıl parlayan asasını hızlı bir şekilde rakiplerine yönelttikten sonra bir gram korkmadan böğürdü. * Absorpe Protegrus ! Asadan çıkan devasa ve bir o kadar da parlayan kalkan neredeyse Lumos Solem'i geçmişti. Az önce yaptığı büyü Dünya'nın en zor büyülerinden biriydi.

Oklar kalkana çarpıp sahiplerine geri dönerken at adam sürüsü bir anda dağıldı. Anakin burnundan keskin ve net bir * Hıh ! sesi çıkardıktan sonra tekrar yanlızlığına gömüldü. Konuşmak pek sevdiği bir şey değildi ama şu an ona bile razıydı. Canı acayip derecede sıkılıyordu. Bir an gözlerini kapadı ve o şekilde ilerledi. Düşünceleri ağır ağır onu ele geçirdi.

* Ölüm ağır ağır yaklaşşıyorr ... SsssSs.

Anakin gözlerini faltaşı gibi açtıktan sonra etrafına baktı. Yüreği az da olsa korkuyla kaplanmıştı ki kaybedeceğim neyim var ki ? Demeden edemedi. * Ölüm beni bulduğunda ona iki çift lafım olacak ! Yüreği rüzgarla dalganırken rüzgar şiddetini arttırmış gibiydi. Anakin asasının bir kere salladı ve hala ucu parlamakta olan asa ortaya bir koltuk çıkarıverdi. Anakin koltuğa yayıldıktan sonra sıkıntılarıyla kavgasına devam etti ...

Out ~ Kaç gündür bekliyorum rp yazıcak yok mu ?

Out: Geç olsun güç olmasın, yazıyorum xP Karanlık değilim, düello olacağını zannetmiyorum ama fark etmez. xD

Monique susamıştı yine. Evet, iradesini kaybetmek üzereydi belki de. Ama umrunda mıydı ki? Tabi ki hayır! Yaklaşık 60 yıllık vampir hayatında bunla başa çıkmayı becerdiyse hala yapabilirdi. Boğazını yakan hafif acı rüzgarla biraz daha keskinleşirken buraya gelmişti. Bir at adam sürüsünün peşinden... Empat bir insanın yapmayacağı şekilde, onların korku ve temkinlerini görmezden gelip melezlerin peşinden gelmiş, bir umutla avlanmayı düşünmüştü. Ama boğazını daha keskin bir koku yaktı o an. İnsan kokusu. Monique her zamanki gibi o en yaygın duygunun kokusunu aldı; sıkıntı. Ekşi bir ter kokusunun burnuna dolduğunu hissetti. Ama o taze sıcaklık kokusu daha ağır basıyordu. Elinde olmadan nefes nefese kalmıştı bile. Adımlarının hızlanışına engel olarak duraksadı.
"Lanet olsun."
Bir anda önünden geçen geyiği fark etmemişti. İnsan kokusuna öyle şartlanmıştı ki... Daha sonra simsiyah gözleri o geyiğe odaklandı ve bir hamlede onu indirme planları kafasında yer etti. Bu kadar iradesiz miydi gerçekten? O insana varıncaya kadar dayanamaz mıydı? Belki de arada bir hayvanlarla beslenmek fena olmazdı. Ufak bir aperatif.. Hem Monique o insanda sıkıntıdan çok cesaret ve hırsın da kokusunu almıştı: Taze talaş kokusu ve yağmur sonrası toprak. Bu nedenle kafasında oluşan soru işaretlerini atmaya çalışıp gayet masum görünen hayvanın üstüne atladı. Dişleri hayvanın tam boynundan geçerken en ufak bir heyecan duygusu bile hissetmedi. Posaya dönmüş hayvan bedenini kenara ittiğinde susuzluğu yatıştırılmıştı. Yaklaşık 4 aydır hep insan kanıyla beslenmekten, bu dolgun geyiğin kanı ona epey yavan gelmişti ama aldırmadı. Yosun kokulu merakı ağır bastı ve ayağa kalkıp yavaşça yürümeye başladı. O adamın kim olduğunu merak ediyordu.
Adımları onu ağaçlığın ne derece derinliklerine götürür bilmiyordu. Bu çevreyi de pek tanıdığı söylenemezdi; ama burnuna fazlasıyla güveniyordu. Hayvan kanından dolayı gözlerinin kırmızıdan sarımsı bir renge dönüştüğünü biliyordu. Basit bir büyücüyle uğraşmayacaktı; yalnızca merakına yenik düşmüştü. Onun saldırmayacağını umuyordu, bu hoşuna gitmezdi. Birkaç metre ötesinde öylece durdu. Kendinsini fark etmesini istiyordu.