Poseidon'un Amphitrite'i

Her şey rutin midir büyücü hayatında? Cezbedici olan şeyler bazen tam tersi midir? İşte bu durumdan nefret ediyordu Lorraine. Elde edilenin, sahip olunan her şeyin değeri yitiyordu. Ne garip.
Şu ara devamlı her şeyden bağımsız, lakayt bir şekilde, hayatıyla ilgili öz eleştiri yapıyordu. Annesi bir yandan, Kayleigh ile dükkan sevdaları bir yandan, aşk hayatı bir yandan; direkt Ralph bir yandan da denilebilir. Her şey başlı başına bir kaostu. Ailesiyle ilgili, üstünkörü planladığı her şey inadına ters tepiyordu sanki. Dükkan idare ederdi. Ralph? O içinden çıkılamayacak bir durumdu. İkisi de ayrılmalarının yanlış bir karar karar olduğunun birkaç defa, hatta birlikte, farkına varmışlardı. Lakin bir yere de varamıyorlardı; evet tek tanımı buydu. Bir sonuca ulaşamamak. Hele ki, otuzlu yaşlara yaklaşmanın kattığı, farklı, artı bir psikoloji yüklenmişti ruhuna. Bunu, ‘bakış açısı’ diyip geçiştirmiyordu. Tanımı yoktu. ‘Büyümek’ diye bir olgunun olmadığını da öğrenmişti. Öyle bir şey yok ölene kadar; bunu kesinlikle benimsemişti. Her geçen yıl, her yaşanan bir şeyin farkına vardırıyordu yaşamda. Hatta yoldan geçen küçük bir çocuk bile. Evet, sahiden de böyleydi. Artık büyüdüm, demek tabiri caizse, saçmalıktı. Yanlışlar hiçbir zaman bitmeyecek çünkü. Mutsuzluklar da. Dolayısıyla aynı hatayı bir kez daha tekrarlamak da. Buna inanıyordu yirmi beş yaşına basmak üzere olan farklı Lorraine.

Öte yandan, hayatı yorumlamak da doğru değildi. Çok ciddiye almak da. “E-eh,” diyerek kalktı oturduğu koltuktan. Ara ara düşünceleriyle boğuştuğu seanslardandı şu anki hali. Neyse ki boşvermeyi beceriyordu bu anlarından sonra. Lakin, bu hallerdeyken bir senedir Ralph ile paylaşmıyordu karmaşıklıklarını. Bir senedir az önce olanın aksine, Ralph de aramamıştı. Kısa bir buluşma kararı alınan görüşmeden sonra buluşacaklardı. Ah, Ralph. Bu adamın kararlılığını, Lorraine ile ilgili her şeye göğüs germe yetisini çok seviyordu. İki senelik ilişkileri boyunca güvende hissetmediği bir an olmamıştı. Ve birazdan buluşacaklardı. Aynada düşünceli halinin yansımasını gördü ve saçlarını geriye savurarak oturduğu yerden kalktı. Çok düşündürmemişti bu buluşma onu. Her şeye rağmen onlarınki, ne nefret duygusu barındıran bir ayrılıktı, ne de kin besleyen bir ayrılma sonrası süreciydi. O Ralph'ti, hayatında kalacaktı.
Kısa süren duşa tezat, uzun süren bir hazırlıktan sonra nihayetinde hazırdı. Son kez aynaya baktı. Gülümsedi. Bu gülümseme nedense çok şey hatırlatmıştı. Galiba hazırdı. Saate baktı ve evet, tam iki saattir saate bakmadığına söylenerek evinden ayrıldı. Geç kalmak istemiyordu. Ralph'in de geç kalacağını zannetmiyordu. Saat akşamın yedi buçuğuydu ancak bunun üzerinden bir on dakika daha geçmişti ne yazık ki. Nasıl geçiyor iki saat, diye mırıldanırken gelmişti bile; tanıştıkları yer, masumane, küçük, eski bir kafenin önü. Evet, yolda buluşacaklardı. Ralph'in burayı istemesinin çok ince olduğu düşüncesiyle, hafif bir gülümseme eşliğinde oraya yürüyordu. Bu gülümsemenin farkında bile değildi. Yaklaştıkça Ralph’in varlığını fark etti. Hiç değişmez miydi bu adam? Yine o eli cebinde, hoş haller. Farkında olmadığı gülümsemesi artık bilinçli olarak arttı. Ve ardından, ikisinin bildiği tanıdık tonla, “Selam." Dedi.

“Afedersiniz, Lizard Foot’a nasıl gidebilirim bayım?”
“ Buraya biraz uzak, götürmemi ister misiniz?”

En az yarım saat erken geldiği sevimli kafenin önünde beklerken bundan çokça uzun zamanlar önceymiş gibi hissettiren an, bütünüyle aklındaydı adamın. Beklediği çekici kadının hayatının yönünü geri dönülmez bir yola saptırması böyle küçük bir anıda gerçekleşmişti işte. O zamanların, eskiden geriye getirilemez olduğuna inanırdı ama artık geri dönüşümü için çaba harcayacaktı. Hayatına dair kararlar almıştı son zamanlarda. Hepsi birbirinden ağır adımlardı O’na göre. Her şeyden önce Hogwarts’ı artık geride bırakacaktı. Bu oldukça mühimdi. Yaz tatillerinde bile eksikliğini hissettiği okulu ve çocukluğundan beri tutkusu olan Gryffindor’u maziye gömme adımı hala şüphe uyandırıyordu ama artık kendi için bir şeyler yapması lazımdı. Hem bir sonraki kararından daha da emindi Ralph. Adını bile telafuz ederken içinde bir şeyler hızla dürtülüyorken senelerdir dinmeyen aşkı için artık çaba harcaması gerektiğinin çok iyi farkındaydı. Saçma bir nedenden ve gereğinden fazla uzatılmış bir gurur tablosunun yükünden dolayı biten ilişkileri için yas tutmak yerine onu kurtarmayı denemesi gerektiğini idrak etmesi güç olduğu kadar geç de olmuştu. Fakat hala kadının kalbine sahip olduğunu hissedebiliyordu, bunu kendinden biliyordu. Tenine dokunduğu her kadının yüzünde Lorraine’in kusursuz simasını buluyor, O’nun kokusunu arıyordu. Bazı zamanlar ayakları istemsizce kendisini sevdiğinin işlettiği Üç Süpürge’nin önüne götürüyor ve anlamsızca bekletiyordu üstelik. Ve bu konuda emri veren kalbiydi aslında.
Güzel yaz gününün iç ısıtan atmosferi aynı tanıştıkları gün kadar kusursuzdu. O kısa yer tarifi ve akabinde gerçekleşenler hayatının en güzel zamanlarını oluşturmuştu işte. O günleri özlüyordu adam. O günlerden de çok, kaybettiği en değerli hazineyi özlemekteydi. Kusursuz bir tablonun kusursuz bir parçasıyken, zirveden düşüşlerini kabullenmeleri ikisine de haksızlık değil miydi?
Elini cebine atıp duvara yaslayarak beklemeye devam ederken az ilerde kadının müthiş fiziğinin silik siluetini hiç çaba sarfetmeden tanıdı. Nefes kesici olduğunu çok iyi bilse bile asla O’nun güzelliğini tam manasıyla takdir etmeyi becerememişti işte. Verdiği selama başıyla karşılık verirken içten gelen bir dürtünün cesaretiyle karışmasıyla bir adım attı.

“Geldiğin için sağol, bu cidden önemliydi benim için. Yani bizim.”

“Geldiğin için sağol, bu cidden önemliydi benim için. Yani bizim.”
Bu cümlenin altındaki, o olumlu sinyalleri sezebiliyordu. Doğrusu bu cümle de Ralph'teki değişiklikleri taşıyordu. Baştan böyle direkt söylemezdi eski Ralph. Belki de bu yüzden tüm büyü bozulmuştu ya; belki de bu yüzden ayrılmışlardı. İkisinin de birbirlerini üzmemeye gösterdiği çabadan, asıl düşünceler dillenemiyordu. Dolayısıyla halledilemiyordu. Bu ilişkiyi tanımlayamıyorlardı ayrıldıktan sonra. Tedbirli, kırılgan, hassas, zarif? Bu sıfatlar olabilirdi belki de. Elbette ki, şu nedenden böyle oldu, gibi belirli bir sebep yoktu ayrılıklarında. Çok belirgin bir nedenin olmayışı bir sene sonra bu buluşmayı gerçek kılabiliyordu zaten. Belirgin bir hata, dorukta yaşanan üzüntüler olmamıştı.
Şu iki-üç saniyelik zaman diliminde bunlar aklından su gibi geçip, gitmişti bile.
Ralph'in bir adımlık ilerleyişinin ardından tokalaşırken, "Elbette, Ralph. O çağrılı sesinden sonra ne olursa olsun gelirdim herhalde," dedi hafif gülerek. Görüştüklerinde, tereddütsüz tamam demişti zaten. Eski, düşünmeden 'kes şunu, elbette geleceğim' cevaplarını özlediğini hissetmişti. Şimdiyse, nedenini uzatarak saçmalamak zorundaydı.

Hemen yanlarında duran, hatta yıllardır oradan ayrılamayan eski banka doğru hareket ederken konuştu.
"Buradaki hiçbir şey değişmemiş sanki. Şu bank kırılmazsa oturalım mı?" dedi o dalgın gözlere bakarak.
Bir kafeye veya başka bir yere girmek istemiyordu. En azından o anlık. Geçmiş günleri hatırlamak istiyordu sadece. Akşamın güzelliği, her yerin ışıl ışıl oluşu gerçekten güzeldi. İlk tanıştıkları akşam, Lorraine, her zamanki acelesiyle bir adres aramaya çalışıyordu. Eh, daha önce milyonlarca adres sorduğu yüz olmuştu. O akşamki farklıydı. Ummadık bir anda, uzun boylu, alımlı biriyle dakikalarca konuştuğunu fark etti sonrasında. Ve o akşamdan sonra, tesadüflere olan inancı had safhaya çıkmıştı. Kendi kendine gülümsedi zihninden geçenlere. Yan yanalardı, Ralph'in görmediğini biliyordu.
Ona çevirdi gözlerini kısa bir anlığına. Dalgın bakışları geldiğinden beri değişmemişti. Neler olmuştu bu adama? Sallanan Sandalye'ye konuk oldukları gün ile şu anki Ralph arasında bariz değişimler vardı. Belki daha olgun. Belki üzerine, uzun uzadıya düşünmüştü, Lorraine gibi. Öte yandan, hayatıyla ilgili ne yaptığından da haberi yoktu doğal olarak. Hogwarts'ta mıydı hala? Bir yığın cevapsız sorular. İşini, Hogwarts'ı çok sevdiğini, bırakamayacağını biliyordu. Her şeyin yolunda olmasını umdu, oturduktan sonraki kısa sessizliklerinde.

Sokak oldukça tenhaydı. Bunaltıcı sıcağın gazabından kaçınan insanlar ya evlerinde ya gölgeliklerde olmalıydı. Fakat şu an Ralph'e nüfus eden sıcaktan çok içindekiyle ilgilenmekle meşguldü. Kibar sözleri üzerine yeni tıraş edilmiş çenesini ovalayarak gülümsedi. Yeniden diyalog kurabildiklerine şahitlik ettiği bu an, özellikle güzeldi. Bunun devamını getirebilmek adına bir yerlere yerleşmeleri iyi olacaktı. Hogwarts’ta oldukça gördüğü genç aşıklar gibi duvar kenarlarında flörtleşme zamanlarını atlatalı çok olmuştu. İçeri cafeye girmeyi önerme kararı aldı bu yüzden. Fakat etkileyici kadın daha hızlı davranmıştı bank.

“ Pekala, nasıl istersen. ”
Boyası dökülmüş eski banka hoşnutsuz bir bakış attı ve karşısındakinin korkuları üzerine eğlenerek gülümsedi. Madem buraya oturmak istemişti, kendisine uyardı. Tabi öncelikle alması gereken birkaç adet küçük önlem mevcuttu. Kimselerin olmadığına tamamen emin olduktan sonra meşe asasının hızlı hareketiyle bankı sağlamlaştırdı. Lorraine’in ise kendisini izlediğinin farkındaydı. Asasını geri kaldırırken kadını oturması için buyur etmeyi aksatmadı. İkisininde yerleşmesinin ardından konuşma vaktinin geldiğini söyleyen ses adamı harekete geçirdi. Yanında oturan kadının gözlerine bakıyordu.
“ Buradayız çünkü ben bizi aşabildiğimi sanmıyorum.” derken O'nun yüzünde oluşabilecek herhangi bir neden buradayız unsuruna meydan tanımamıştı. Hızla ve kestirmeden girdiği konu hiçbir garantiye sahip değildi ve karşısındakinin kafasını karıştırabilecek nitelikteydi. Ama devam etmeden önce diyeceklerini duymak istiyordu, bekledi.

Bankı oturabilecek bir obje haline getiren Ralph'i izliyordu. Lorraine'in banka iğreti bir bakış attığını fark etmiş olsa gerekti. Hatta bundan eğlendiğinin de Lorraine farkındaydı. Ralph'in nezaketine, "Teşekkür ederim," dedi aynı şekilde gülümseyerek ve oturdu. Göründüğü kadar rahatsız değildi bank, halinden memnundu. Çenesinde duran ellerini çekerken, bir anlığına gözüne takılmış olan kediden ayırdı gözlerini. Saat akşamın dokuzu olsa da, haşin bir sıcak vardı. Ralph’in de bundan rahatsız olduğunu gözlemleyebiliyordu. Sokak her ne kadar tenha bir vaziyette olsa da, aşırı sıcağın etkisi herkesi oturduğu kafelerden, evlerden etmişti. En azından bir kısmı bu tenhalığı örtüyordu, bir de Ralph ve Lorraine.
Gözlerine bakan adama çevirdi gözlerini. Kendisini izlediğini yeni fark etti. Bir şey söylemeyi bekleyen bakışlardandı. Neyi konuşmak istediğini oldukça merak ediyordu. Küçük tahminleri olsa da, esas şeydi merak ettiği.

“Buradayız çünkü ben bizi aşabildiğimi sanmıyorum.”
Zihnindeki düşünceler alelade, anlık şeylerdi. İlk cümleden direkt bir şey söyleyeceğini zannetmiyordu. Belki de şu an bu gerekiyordu. Aniden söylenen, keskin laflara yanıtını beklettiğini biliyordu. Fakat şaşırmıştı. Saçını karıştırdı. Hafif gülerek, “Oldukça netsin bugün,” dedi. “Fakat bir o kadar da katıldığım bir his. Yani, evet. Şu geçen bir yıldır kendi adıma aşabildiğimi ben de zannetmiyorum.” Dedi gözlerinin içine bakarak. Bunun kendi farkında olmasa da, samimiyken, her zaman gözlerine bakardı insanların. Kısa bir nefes aldı. “Evet gerçekten zordu.” Dedi.
Ralph’in devam edecek, çok şey söyleyecek gibi bir hali vardı. Duraksadı. Önce onu dinlemek istiyordu. Çünkü Ralph farklıydı o akşam. Hatta birçok şey farklıydı. Bu anlamda birbirinin kafiyesi gibiydi her şey. Çok hoştu. 'Yeni bir sayfa' diye buna deniyor herhalde, diye düşündü.
Yazın milyonlarca simgesinden biri de gökyüzündeki yıldızlardı. Olağanüstülerdi. Şehrin ortasında olmalarına rağmen, son derece fazlaydılar. Onun dışında böylesine kusursuzluğu uzun zamandır görmüyordu. Bu kare aklına okuduğu bir kitabı getirmişti. Fakat havanın aşırı sıcaklığı kadraja dahil değildi.