Yazmaya Başladığım Romanımdan Kesitler.

Konu: Yazmaya Başladığım Romanımdan Kesitler. C.tesi 27 Mart 2010, 14:13

Merhaba arkadaşlar bir roman yazmaya başladım. Adını henüz kararlaştırmadım ancak gidişata göre bir isim bulacağım. Yorumlarınıza değer verdiğim için bazı kesitler yayınlayacağım. Yorumlarınızı bekliyorum. Onlar benim için değerli.

Leo.

Uyandığında gözüne ilk çarpan şey rahatsız edici güneş ışığı olmuştu. Pencereyi geçip göz bebeğini delercesine ilerleyen ışık, elini yüzüne siper etmesiyle son buldu. Yattığı yerden doğrulup kendine gelmesi zaman aldı. Ayağa kalktığında ise hala sallandığı görülebiliyordu. Banyoya gitmeye yeltendi ama vücudu henüz o kadar uyanık değildi. Kapı koluna yaslanarak ilerlemek işe yaramış, onu yan taraftaki banyoya taşımıştı. Lavaboya yaslanıp aynadaki yansımasına baktı. Ergenlik o bebeksi güzellikteki yüzüne birkaç sivilce dışında herhangi bir zarar vermemişti. Ne şans, diye geçirdi içinden ve ardından gülümsedi. Soğuk suyu yüzüne çarpıp kendini bir nebze de olsa ayık tutmaya çalıştı. Tekrar aynaya baktığında ise kendini daha net görebiliyordu. Henüz on yedi yaşında olmasına rağmen yüzünde hafif bir olgunluk vardı. Onu görenler yaşını öğrendiklerinde şaşkınlıklarını gizleyemiyorlar ve bunu dile getirmekten de çekinmiyorlardı. Onu daha da güzel gösterdiğini bile söyleyenler vardı. Halbuki o yüzündeki olgunluktan rahatsızdı. Olgun görünmek için çok erken olduğunu düşünüyordu. İleriki yaşlarında yüzünün alacağı şekil konusunda kaygılıydı. Şeklini korumasını umuyordu. Saçlarını gördüğünde ise yüzü buruştu. Tokasını çıkarıp aynanın önündeki rafa koydu. Ardından aynı rafta duran tarağa uzandı ve saçını taramaya ve bir yandan da odasına ilerlemeye başladı. Cep telefonuna uzandığında ise okunmamış bir mesaj olduğunu gördü. Annesinden gelmişti. Mesajı açtı. “Amelia, seni aradığım zaman neden ulaşamıyorum, hayatım? En yakın zamanda beni ara. Hatta mesajı alır almaz.” Mesajın alınma saati 01:28’di. Saat dokuzu geçiyordu.

“Çok geç sevgili anneciğim.” Deyip telefonu çantasına gelişigüzel koydu. Muhtemelen kendisi uykudayken gelmişti bu mesaj. O da diğer anneler gibi yanı başında olsaydı böyle mesajlara gerek kalmayacaktı. Kendisini burada bırakıp gitmişti. Babası gibi… Bunu söylemekten dahi tiksiniyordu. İkisine de anne veya baba demekten nefret ediyordu. Babası onu küçükken terk etmişti. Annesiyle aralarında resmi nikah olmadığı için babası onu kabul etmemiş, ona bakma yükümlülüğü olmadığını söylemişti. Annesi böyle anlatıyordu. Ondan bahsederken hep ‘beş dakikalık zevkimin ürünü’ derdi. Ona ‘kızım’ dediğini hiç duymamıştı. Zaten yılda en fazla iki kere görüşürlerdi. Sanal ortam dışında onu hiç görmemişti. Annesi ise daha farklıydı. Sürekli Amelia’dan haberdar olmak ister, okulunu arar ve öğretmenleriyle görüşürdü. Her ay para yollardı. Ancak tek eksiği onun yanında olmayışıydı.

**********************************************************************************************

Okuldan çıktığında ise kendini günün başlangıcındakinin aksine hafif hissediyordu. Arabasına doğru küçük adımlarla ilerlerken arkasından sevimli ve çekici bir ses duyuldu. Bu sesi çok iyi tanıyordu. Eğer ‘erkek arkadaşım olabilecekler’ diye bir liste hazırlyacak olsaydı listenin başına koyacağı kişinin sesiydi bu. Ama onun erkeklerle arasındaki tek ilişki, sınavlarda onlara yardım etmekti. Erkekler de onun bu iyiliğine karşılık verebileceği bir şeyi olmadığından ona fazla yaklaşmazlardı. Çoğu küçük bir teşekkür ile yetinirdi. Ancak az önce arkasından seslenen Leonard hariç… O çoğu zaman onu yemeğe çıkarmayı teklif eder ve böylece ona teşekkür edebileceğini düşünürdü. Ama Amelia bu teklifleri her seferinde kibarca reddederdi. Ama bu çocuğun kendisine bahşedilmiş bir lütuf olduğunu da düşünmeden edemezdi.

Arkasını hızla döndüğünde Leonard gülümseyen bir suratla oan bakıyordu.

“Merhaba Amelia!” dedi. Sesindeki heyecana bakıldığında onu henüz ergenliğe yeni girmiş bir toy zannederdiniz. Ancak gayet sosyal ve girişken biriydi. Ama sesindeki heyecanın sebebi Amelia’ydı. Amelia da bunu biliyor ve ona karşı gayet rahatlatıcı biçimde konuşuyordu.

“Merhaba Leonard. Bu güneşli günde montunun altında ne yapıyorsun?” diye takıldı Amelia. Ardından da arkadaşça bir gülümseme yaydı suratına.

“Ah! Montum! Haklısın, hava çok sıcak, değil mi? Hatırlattığın için sağol.” Dedi gülümsemeye çalışarak. Ancak o da biliyordu ki bu gülümseme kullandığı aptalca lafları saklamaya yönelikti.

“İyi ki hatırlatmışım. Yoksa eve gidene kadar ne yapardın düşünemiyorum.” Dedi Amelia. Hala gülümsüyor ve kesik bir kahkaha atmamak için kendini zor tutuyordu.

“Bilmem sıkıldığımda su çıkartacak kadar terlerdim heralde.” Dedi. Leonard yaptığı esprinin ardından kahkahayı bastı. Amelia da kahkahalarını saklamayı bıraktı ve Leonard’a katıldı.

“İstersen seni evine bırakabilirim Leonard. Kürkün- Ehm. Yani montunu taşımana gerek kalmaz.” Dedi Amelia. Az kalsın pot kırıyordu. Leonard hiçbir şey söylemedi. Ön koltuğa yürüdü ve kapıyı açıp koltuğa oturdu. Amelia ondan önce arabaya binmişti. Amelia çantasından anahtarı çıkardı ve deliğine oturtmak için direksiyonun arkasında sağa sola oynatmaya başladı. Ama her zamanki gibi başarısız oluyordu. Bir süre geçtikten sonra Leonard dayanamayıp Amelia’nın elini tuttu ve anahtarı yerine sokabilmesi için yardım etti. Ve anahtar sonunda yerindeydi.

“Sağol Superman! Şimdi bırak elimi.” Dedi Leonard’a.
“Ah! Afedersin!” dedi sanki farkında değilmiş gibi.

Amelia dönüp çocuğa hafif çatık kaşlarla baktı. Amacı sadece onu süzebilmekti. Uzun ve havaya dikilmiş saçlarına ve açık kahverengi gözlerine baktı. Göz rengi siyah saçlarıyla harika uyum sağlıyordu. Amelia kadar beyaz tenli değildi. Sanki güneşte kalmışçasına bu soğuk memlekette esmere yakın bi ten rengi vardı. Ancak esmer olduğunu söylemek güçtü.

*********************************************

Araba durduğunda Leonard emniyet kemerini çözdü ve yan dönüp Amelia’ya bakarak konuşmaya başladı.

“Bu akşam parti var.” Dedi. “Bildiğin üzere…” diye de ekledi. “Ve istersen birlikte gidebiliriz. Tabi sen de geliyorsan?” dedi cevap bekleyen gözlerle Amelia’ya bakıyordu.

“Evet haberim var ve yaşasın… Ben de geliyorum.” Dedi yapmacık bir neşe ile. Birkaç arkadaşı için gittiği partide rahat edemeyecekti biliyordu. Aptal erkekler içkilerin dibine darı ekecekler ve sarhoş olacaklardı. Ve önceki partide olduğu gibi onları evlerine Amelia arabasıyla taşıyacaktı. Bu doğanın kanunu gibi bir şeydi artık.

“Harika!” diye atıldı Leonard. “Dokuz buçukta seni almaya gelirim, oradan yürüyerek geçeriz.” Dedi.

“Ben arabayla geleceğim sana uğrarım o saatte. Ve bir misafirimiz daha var. Kim de bizimle olacak. Onu da alacağıma söz verdim.” Dedi Amelia. Sanki Leonard’a kötü bir haber verirmişçesine.

“Hem unutma direksiyon benim elimde. Sakın bana gelmeye kalkışma ben dokuz buçukta evinin önünde kornama basıyor olacağım.” Dedi ve kornayı gülerek öttürmeye başladı.

“E o zaman akşam görüşmek üzere.” Dedi ve arabadan hızla indi. Bahçeye girip son kez arkasına dönüp Amelia’ya el salladı. Amelia’da ona karşılık verdi. Ve soluğu evinde aldı.

Beğendim , umarım devamını da paylaşırsın bizlerle.

Sağol ama gözüne çarpan hatalar var mı?

Çok hoş. Fazla '-dı' var ama, yine de güzel ^^

Teşekkürler Cass.

Gayet hoş.Umarım tamamlarsın ^^

Teşekkür ederim. Beğendiğine sevindim.

Gayet güzel olmuş bence. AyrıcaAmelia'nın olayı ne merak ettim. =)

Eğer o karakter ile ilgili kafana takılan bir şey varsa burada zevkle açıklarım.

Amelia'nin bir sirri var gibi. Eger oyleyse sirrinin ne oldugunu merak ettim. =)

Bir sırrı yok. Yaşadığı bir sıkıntı var. Anne ve babası hiç evlenmemişler. Babası onunla ilgilenmiyor, anlaşıldığı üzere. Annesi de kendi aleminde. Kendi başına yaşıyor.