Gül Bahçesi

Kucağındaki Adel'le dalgın dalgın bahçede dolaşıyordu. Adel her zamanki gibi ilgiyle etrafındaki şeyleri izliyordu. Az önce Tom ona bir gül sunmuştu, Adel de eline aldığı çiçeği -evet, artık nesneleri çok rahat tutabiliyordu- biraz inceledikten sonra direk burnuna götürdü ki bunu yapmasına şaşırmamıştı Tom, daha önce bir çok kez babasından görmüş olmalıydı bunu. Tom eve çok sık evdeki bayanlara çiçek verirdi. Adel de aldığı ilk çiçekte ne yapmasını gerektiğini biliyordu. Çiçeğin güzel koktuğunu ise burnuna götürdüğünde farketmişti ve uzun süre gülü koklamıştı.

Şimdi de bir banka oturmuştu Tom. Dün geceki düğünün yorgunluğu hala üzerindeydi. Bir türlü dinlenemeyecekti anlaşılan. Bir kez daha anlamıştı ki, zaman çok hızlı geçiyordu. Daha kızının doğum sevinci tazeliğini korurken şimdi de Diana'nın düğünü ailede bir sevinç dalgası yayılmıştı. Ama Tom bu sevinçten fazla nasibini alamamıştı ne yazık ki. Diana malikaneden taşınmış, kocasıyla başka bir evde yaşamaya başlamıştı. Onu elinden aldığı için damat beye çocukça bir nefret beslemişti ilk başlarda, ama hayatın gerçekleriyle yüzleşmişti bir süre sonra. Diana elbette bir gün gidecekti malikaneden. Ama bu düşüncesi kederini eksiltmiyordu Tom'un.

Babasının kucağında evden dışarı çıkıyordu. Akşam üzeri temiz bir hava, kuş sesleri ve bahçeden gelen harika kokular Adel'in neşelenmesine yetmişti bile. Bahçede ki gül ağaçlarının arasında dolaşırken babası Adel'e bir gül kopararak ona uzatmıştı. Adel bunu bir çok kez evdekilere yapılırken görmüştü ve şimdi sıra ona da gelmişti. Babasından aldığı gülü düzgünce tutmayı başarabilmişti. Sapında ki dikenlerin küçük parmaklarını incittiğinden, yapraklarından tutuyordu. Artık o da bir hanımefendiydi. Şimdi evdekilerden, özellikle annesinden öğrendiği gibi gülü burnuna götürerek o taze ve kadifemsi kokusunu içine çekebiliyordu. Bu güzel koku onun için en az annesinin kokusu kadar güzel gelmişti ve uzun bir süre bu gülü koklamıştı.

Adel gülüyle uğraşırken babası bir banka oturmuş ve Adel'i de kucağına yerleştirmişti. Adel'in hemen ilgisi gül ağaçlarında ki kuşlara yönelmişti. Dikkatle onları dinliyor, adeta seslerini hafızasına kazıyordu. Fakat elinde ki gülünü bırakmıyordu. Bu onun için önemli bir şeydi, nasıl unutabilirdi ki. Babasına dönmüş ve ona gülümsemişti. Fakat babası başka tarafa bakıyordu, düşüncelere dalmıştı. Öyle ki Adel'in gülü ona gösterişini fark etmemişti. Adel bunu fark ederek tamamen babasına dönmüş omuzlarından tutunmaya çalışarak, onun göz hizasına gelmeyi ve dikkatini çekmeyi başarabilmişti. Şimdi gülü tuttuğu eliyle babasının yanaklarına dokunuyor ve sanki onu teselli etmeye çalışıyordu.

Gözlerimi farklı bir evde açmak çok garip olmuştu benim için. River Severn'deki bu harika evde artık Walter'lar olmadan yaşayacak olmak ilginç bir deneyimdi. Müthiş bir sevinç yaşıyordum ama biraz da buruktum. Adı yoktu bunun öylece bir duyguydu işte. Tam üzerime beyaz sabahlığımı geçirmiş elimi yüzümü yıkarken Florentin yukarı gelip beni kucağında aşağıya götürmüştü. Yeni evimizde sevimli ve romantik bir kahvaltının ardından ancak öğlen 3-4 gibi evden ayrılabildik. (Kahvaltıdan çok öğlen yemeği nitaliği taşımıştı sanki.) Gerçekten çok zor olmuştu ayrılmak. Ama onun bakanlıkta benimse eski evimden -bu sözü kullandıkca içim eziliyordu sanki- eşyalarımı toplamam gerekiyordu. Gerçi Florentin çoğunu benim için getirtmişti ama unuttuğu bir kaç parça vardı. Walter malikanesinin kapısına cisimlendiğimde gözlerim kısa bir an doldu sonra elimin tersiyle silip tekrar gülümsedim. Kapıyı açan Nelly beni görünce oldukça heyecanlanmış neşeyle içeri davet etmişti. Direk odama çıkıp eşyalarımı toplamaya başlamıştım o da bana yardım etmişti. Arada bir gözleri doluyor sonra tekrar gülücükler saçıyordu. Gözlerinin dolduğunu görünce gülümseyip ona sıkıca sarıldım.

"Merak etme Nelly ben sık sık rahatsız ederim sizi"

Dedim şakayla karışık. Gülmüştü yine. Bir ara odamın vazgeçilmez köşesi olan bahçeyi görebildiğim pencereden dışarı baktım son kez. Buraya veda etmek gerçekten zordu. O sırada kucağında Adel ile bankta oturan abimi gördüğümde gülümseyip hızla odadan çıktım.

Gül bahçesine geldiğimde hala banktalardı. Gülümseyip önce onu görünce çığlık atan Adel'in daha sonra abimin yanağına sevgi dolu öpücükler kondurdum.

"Ne yapıyorsunuz burda baba kız"

Kızı dikkatini çekmeye çalışıyordu ama öyle çok dalmıştı ki ancak gözünün önüne yükseldiğinde kendine gelebilmişti. Adel elindeki yaprağından tuttuğu gülü babasının yanağına sürüyordu. Tom bunu farkedince gülümsedi, kızının elini tutup zarifçe öptü. Adel de tekrar gülmeye başlamıştı. Düşüncelerinden kurtulup tekrar Adel'le ilgilenmeye başladı. Fazla zaman geçmememişti ki yakınlarda bir ses duydu. Biri yaklaşıyordu ve çevresine bakınınca bu kişinin Diana olduğunu gördü. İçini müthiş bir sevinç kaplamıştı. O an onu ne kadar özlediğini farketti. Adel de özlemiş olacak ki çok hoş bir şekilde halasına güldü. Diana da gelip ikisini öpücük yağmuruna tutmuştu.

"Ne yapıyorsunuz burda baba kız"

"Akşamüstü yürüyüşüne çıkmıştık, öyle değil mi güzelim?" dedi Adel'e dönerek. Adel halasıyla ilgileniyordu, kollarını ona uzatınca amacını anlamıştı. Uzatıp Diana'nın kucağına yerleştirdi onu. Halası bir süre Adel'le ilgilenirken Tom da Diana'yı izledi. Tekrar düşüncelere dalmıştı. Onu ezen hüznü tekrar bastırıyordu. Daha evliliğinin ilk günü malikaneye gelmişti ama her gün böyle olmayacağını iyi biliyordu. Bir süre sonra Diana kendi eviyle ilgilenmeye başlayacaktı. Buraya nadiren gelecekti. Diana'yı izlemeye devam ederken canlı bir sesle konuşmaya başladı:

"Ee, evlilik nasıl gidiyor?"

Sonunda babasının tepkisini çekebilmiş, tam olarak istediği ilgiyi görmüştü. Babası küçük cadının hâla yüzünde gezdirdiği elini alarak küçük bir öpücük kondurmuştu. Adel babasının ilgisinden oldukça hoşnut bir biçimde gülümsüyordu. Kısa bir süre sonra bir ses duyulmuştu. Birilerinin geldiği anlaşılıyordu. Adel artık tüm dikkatiyle gelecek kişiyi bekliyordu. Biraz sonra gül ağaçlarının arasından nazikçe süzülen ve en son bir gün önce beyaz bir kıyafetle bir prensesten farksız olan halası Diana'ya gözlerini dikmiş hayranlıkla bakıyor ve gülümsüyordu. Halası da ona gülümsemiş ve yanağına bir öpücük kondurmuştu. Adel konuşmalarına dikkat etmiyor, halasına kollarını uzatıyordu. Diana küçük cadıyı neşeyle kucağına almış ve şakalar yapmaya başlamıştı. Adel büyük bir keyifle gülümsüyor ve bu önce ki günün prensesinin kollarında olmaktan büyük bir heyecanla ona bakıyordu. Bir süre sonra babasının bir şey demesiyle halası, dikkatini babasına vermişti. Adel ilk başta bundan hoşnutsuz olsa da bu durumun geçmesi çok zaman almamıştı. Babasıyla halasının konuştuklarına dikkat etmeksizin bir anda bütün ilgisi yeniden gül ağaçalarında toplanmıştı.

"Akşamüstü yürüyüşüne çıkmıştık, öyle değil mi güzelim?"

Minik Adel kucağıma yönelince sevinçle uzattım kollarımı. Onun o mis gibi bebek kokusu ve neşesi etrafımı sarmıştı adeta. Sanki uzak kalacağım için Adel beni unutur diye de bir endişem oluşmuştu Evet biliyordum oldukça çocukca bir endişeydi, ama emindim ki içimdeki çocuk hala yaşıyordu. Bir anda yüzüme anlamsız bir gülümseme daha eklendi. Böyle söyleyince sanki şey gibi olmuştu..Sanki.. içimde bir çocuk var gibi.. Biliyordum tabii ki, yalnız bir gecede bunun olma ihtimali çok saçma oluyordu. Ama ihtimali bile beni çok heyecanlandırmıştı. Adel neşeyle şakıyorken onun en sevdiği şeyi yaptığımda daha fazla güldü. Onunla konuşmam çok hoşuna gidiyordu. Ona şakalar yapıyordum, belki anlıyor belki anlamıyordu ama yine de gülüyordu işte. Onu gülerken görmek dünyanın en güzel şeyiydi kesinlikle.

"Ee, evlilik nasıl gidiyor?"

Abimin zorlanarak çıkmış gibi olduğunu hissettiğim sesiyle dikkatımı ona verdim. Gülümsüyordu ama sanki bir şeyler eksikti gülümsemesinde. Her zamanki gibi dolu dolu değil buruktu. Ayağa kalkmış yürümeye başlamıştık güllerin arasında. İleriye bakıp gülümsedim.

"Hmm, henüz daha ilk gün olsa da gayet güzel. Çok mutluyum "

Utanmıştım biraz doğrusu. Kızaran yüzümü eski haline döndürmek için şakaya vurma kararı aldım. İçimden bir ses abimin de şakaya ihtiyacı olduğunu söylüyordu.

"Heyy, sizden kopamıyorum işte bak ilk günden burdayım yine."

Dedim ona dönerek ve gülümsedim Adel'se neşeyle gül ağaçlarına dönmüştü. Onun en sevdiği kısımdı burası.

Diana sorusuna cevap vermeden ayağa kalkıp yürümeye başlamışlardı. Hava yavaş yavaş kararıyordu. Diana'nın burada fazla kalamayacağını biliyordu. O yüzden sürekli gözleri Diana'nın üstündeydi. Onu görebildiği kadar görmek istiyordu. Çabucak özleyecekti Diana'yı. Adel'se Diana'nın evlendiğinden habersiz kah halasına gülümsüyor kah etrafı izliyordu. Bu gül bahçesi Adel'in sevdiği yerlerdendi, buraya geldi mi etrafı izlemekten kendini alamıyordu.
"Hmm, henüz daha ilk gün olsa da gayet güzel. Çok mutluyum "

"Harika." diyiverdi Tom, az önceki canlılığından eser yoktu şimdi. Hala içindeki garip kederle savaşıyordu, Diana tekrar konuştu:

"Heyy, sizden kopamıyorum işte bak ilk günden burdayım yine." Gülmüştü Diana, Tom da zoraki gülümsedi. Ama Diana yavaş yavaş işkillenmeye başlamıştı durumundan, onun bildiği Tom capcanlı biriydi çünkü.

"Bir şikayetim yok ama, her gün buraya gelirsen kocan senden soğur, benden söylemesi!" dedi ufak bir kahkaha atarak. Yavaş yavaş kendine gelmeye başlıyordu. Eskisi gibi Diana'yla uğraşmaktan zevk almıştı.

Bir şikayetim yok ama, her gün buraya gelirsen kocan senden soğur, benden söylemesi!"

Bakışlarım üzgünce yere indi. Florentin bu sebepten soğur muydu acaba? Niye soğusun ki sadece ailemden ayrılmak benim için çok zor bir şey. Abimden ayrılmak özellikle. O benim için en değerli. Derler ya hem anne hem baba, öyle işte. Ve şimdi ondan ayrılmak içimde bir burukluk yaratıyordu. Çünkü biz en zor günümüzü beraber yaşamıştık. Ailemizi beraber kaybetmiştik. En üzgün olduğumuz gün. Gözlerimin dolduğunu Adel'in sıcak ellerini yüzümde hissettiğimde anladım. Şaşkınca gözlerime bakıyordu. İlk defa beni ağlarken görüyordu belki de. Abime çaktırmaması ve sessiz olması için içimden dua ederken abime de cevap vermem gerektiğini düşündüm.

"Umarım öyle bir şey olmaz, çünkü sizsiz yapamam."

Dedim. Üzüntümü azaltabilmek için minik kollarını boynuma saran Adel'in yumuşacık yanağına küçük bir öpücük kondurdum.

Artık konuşmalarına yürüyerek devam ediyorlardı. Adel'de halasının kucağında hayatından memnun, onların konuşmalarına dikkat etmeksizin etrafını incelemeye devam ediyordu. Bazen kuşları incelerken yüzü ciddileşiyor, bazen de onları eline alabilmek adına kollarını çırpıyordu. Kısa bir süre sonra etrafta ki sessizlik Adel'in oldukça dikkatini çekmişti. Bu süre zarfında ne babası halası Diana'yla ne de halası babasıyla konuşmuyordu. Bu duruma pek alışık değildi. Halasının kucağında babasına doğru döndü, gülümsüyordu. Fakat sanki babasında bir tuhaflık vardı. Tıpkı bankta oturduklarında olduğu gibiydi sanki... Evet, bunu artık hatırlayabiliyor bu durumu öncekiyle birleştirebiliyordu Adel. Babasını bu durumda görmek her ne kadar nedenini anlamasa da, onu üzmüştü. Gülümsemesi kaybolmuş iri gözlerini açarak, babasına bakıyordu.

Ondan tepki gelmiyordu sadece etrafa bakıyordu. Adel'de halasına dönmüştü. Ama o da aynı durumdaydı. Halasıyla babası kavga mı etmişlerdi? Birbirlerine küsmüşler miydi? Adel halasına bakıyordu. O da babası gibiydi. Fakat daha farklı... Gözleri mi dolmuştu? Adel halasını ağlarken mi görüyordu ilk defa? Küçük ellerini halasının yüzüne uzatmış onun ağlamamasını istercesini yanaklarına dokunuyordu. Sonunda halası Adel'e bakmıştı. Hemen ardından bir şey söylemişti babasına doğru. Adel ne olduğunu anlamıyor fakat bu duruma oldukça şaşırıyordu. Adel halasının boynuna küçük kollarını sarmaya çalışıyordu. Halası yanağına bir öpücük kondurmuştu. Bu, Adel'in gülümsemesine sebep olmuştu. Her şeyin normale döndüğünü sanıyordu.