Beauté Froid -Dış Kısım-

Baktığınız anda farkedersiniz Endroha' yı..

Café' ye girmeden, beyaz ahşap kapının önüne dizilmiş masalardır.
Etraflarını donatır şerit şeklinde beyaz saksılarda çiçekler.
Camdan üç veya beş masa,
Gelinlik tülünün en güzeli ile süslenmiştir.
Gümüş takımlara yardımcı,
Bulut mavisi deriden koltuklar gelmiştir.
İlkbahar ve yaz aylarının vazgeçilmez mekanıdır Beauté Froid..
Ne duruyorsun?
Bir şeyler içip, Liliane' ın üzümlü kekinden yemez misin?

~ İlkbahar' dan çalınmış minik bir esinti, alır bazen güneşi..

Sabah 9.00

Oldukça heyecanlıydım. Florentin’le her zamanki gibi huzurlu kahvaltımızı ettikten sonra şans öpücüğümü verip onu işine uğurladım. Bugün hastaneye gideceğimi söyleyip aksi bir gerçekle onu heyecanlandırmak istemezdim doğrusu. Zaten bu sebepten kendimi de inandırmak istemiyordum buna. Hastane sonrasında Sunset ile buluşacaktık. Onların düğününden sonra görüşememiştik hiç, özlemiştim onunla sohbet etmeyi. Yalnızca benim ve onun düğününde görebilmiştik birbirimizi. İkimizin aynı yılda evlenmiş olması çok şeker ve sevinçli bir olaydı. En güzel senelerimizde olduğumuz bir gerçekti. Üzerime gökyüzü mavisi bir elbise geçirip saçımı da omuzlarımdan aşağıya saldıktan sonra durdurmaya çalıştığım bir heyecanla hızla çıktım evimden.

Öğlene doğru 11.00

Gözlerim dolmuş bir şekilde St Mango’nun kapısının önündeki banka oturdum. Sanki etrafımdaki herkes bir anda buğulanmış ve donmuş sadece ben ve o kalmıştık. Elimi dikkatle karnıma dokundurduğumda sanki kalbini hissedebiliyordum. Bump bump, bump bump… Her şey daha mantıklı geliyordu artık. Mide bulantılarım, ani baş dönmelerim ve içimden gelen koruma içgüdüsü. O vampire karşı bile korkarak yaklaşmam… Önceden olsa bana bir şey olsa da ‘olsun ne yapalım’ derken o gün korkmuştum. Şimdi anlıyordum her şeyi. Gözlerimden boşalan masum sevinç gözyaşlarının akmasına izin verdim. Huzurlu bir gülümseme yüzüme yayılmıştı. Dünya’da en çok istediğim şey, minik bir bebek büyütüyordum içimde. Florentin ile benim bir parçam dünyaya gelecekti. Anne olacaktım. Benim annem ben çok küçükken öldüğünden Oliver bana onların eksikliğini hiç aratmamaya çalışmıştı. Ama anne bu, anne şefkati her zaman bir başkadır. Benim bebeğimin bir annesi olacak ve sonsuza dek onun yanından ayrılmayacak. Gözyaşlarımı silip beni beklemekte olan arkadaşımın yanına gitmek üzere yavaşça oturduğum banktan kalktım.

Öğlen 12.00

Endroha cafe… Paris’in en hoşuma giden cafelerinden birisi. En sevgili dostlarımdan Lily’nin mekânı ayrıca. Kendi gibi muhteşem bir mekân açmış ve bizde sevgili dostum Sunset ile orada buluşmaya karar vermiştik. Lily geleceğimi biliyordu ama maalesef kendisini göremeyecektim. Bir işi olduğu için orada olamayacağını başka bir zaman beni kesin beklediğini söylemişti. Hoş bir mutlulukla gözümde canlanan görüntüye gülümsedim. Bir anda karnım kocaman olmuş bir şekilde onu görmeye geldiğim görüntüsüydü o canlanan. İçimde şaşkın bir mutlulukla dış kısımdaki o sevimli masadaki yerimize oturdum. Elimi korkarak ve utanarak da olsa karnımın üzerine koyup onu hissetmeyi denedim. O heyecan verici ses yine duyuluyordu kulağımda. Bump bump, bump bump… Ve güneşli bir havada Paris huzuru…

Gözlerim her açıp kapatışımda biraz daha yanıyordu. İki gündür bir saat dahi uyumamıştım. Eve de gidemiyordum. Zaten gitseydim yapacağım ilk şey uyumak olurdu. Ancak ara vermeden çalışmak zorundaydım. Evlilik uğraşları için verdiğim arada işlerim birikmiş, üstelik yenileri de eklenmişti. Ve gerçekten başka hiçbir şeye vaktim yoktu. Saat dokuz olduğunda işlerimin azalmış olduğunu gördüm. Bitirmek istiyordum ancak mecalim kalmamış ve üstelik Diana'yı özlemiştim. İki gündür eve de uğramadığımdan ne yaptığını merak ediyordum. En sonunda yapacağım işleri biraz olsun ertelemeye karar verdim. Uçuş şebekelerini araştırarak Diana'nın nerede olduğunu bulmaya çalışıyordum. Bulabildiğim kadarıyla en son Paris'e cisimlenmişti. Üzerinden pek zaman geçmemişti. Muhtemelen hala oradaydı. Üzerime yeni bir kıyafet giymek üzere odamın arkasındaki dolaba ilerledim ve siyah takım elbisemi çabucak üzerime geçirdim. Kıravat ile uğraşacak zamanım yoktu. Beyaz bir gömlek ile takımı tamamlayıp odamdan dışarı çıktım.

********************************

Diana'yı bulmak zor olmayacaktı Paris'te. Çünkü buraya gelince uğrayacağı daimi yerlerden biri Café L' Endroha'ydı. Orada değilse alışveriş merkezlerine bakacaktım. Kolay olmayacaktı ama olsun. Onu bulabilmek için her şeye katlanabilirdim. Ama yine de şansımı fazla zorlamaya gerek yoktu. İlk bakacağım kafede olmasını umdum.

******************************

Uzaktan bakıp da 'işte o' diyebileceğim parlak sarı saçlara sahip olan kadın işte orada oturuyordu. Adımlarımı yavaşlattım. Arkasından yaklaşmaya özen gösterdim. Ne de olsa süpriz yapmayı seven bir insan değil miydim ben? Bu sefer de şaşırtmayacaktım kendimi... Sessiz adımlar attım ve bahçede oturmakta olan Diana'nın gözlerini ellerimle kapattım.

Gözlerimde hissettiğim sıcak ellerin sahibini tahmin etmem çok zor olmadı. Sunset gibi kibar bir bayanın elleri olamayacak kadar büyük, herhangi bir erkeğin elleri olamayacak kadar da tanıdık o eller Teodor’a aitti elbette. Onun burada olmasına şaşırmıştım elbette ama büyük ölçüde de sevinmiştim. Bugün öğrendiğim o harika haberi onunla paylaşmak için sabırsızlanıyordum. Hamile olmama ne tepki vereceğini bilmiyordum ama içimdeki ses bu güzel mekanda ve havada söylemenin en doğru seçim olduğunu fısıldıyordu. Elbette içimdeki sesi her zaman olduğu gibi dinleyecektim. Sevgiyle gülümseyerek tek elimi ellerine kapadım.

“Sevgilim?"

Diğer elim hala orda olduğunu farkedemediğim karnımın üstündeydi. Annelik içgüdüsü denen şeyin bu olduğunu sanıyordum. Bu içgüdüyü beni bekleyen bir sekiz ay daha hissedeceğim gerçeği beni, ımm, nasıl desem? heyecanlandırıyordu… Çok hoş bir hisdi doğrusu. Acaba Teodor öğrenince ne tepki verecekti. Heyecanlanır mıydı acaba benim kadar? Bunu anlamanın tek yolu vardı . Ona söylemek. İşte bunun içinde en hoş anı beklemem gerekiyordu.

“Sevgilim?" dediğinde hoş şakamı bitirip yanındaki snadalyeye yöneldim. Sandalyeye doğru yürürken yorulmuş zihnimden bir çok geçiyordu. Bir çok soru... Neden buradaydı? Neden gözleri hafif kızarıktı ve yıpranmış görünüyordu? Yoksa ağlamış mıydı? Umarım sonuncusuna 'hayır' cevabı alırdım. Tüm bunlar aklımı bulandırırken sandalyeye vardım. Biraz geri çekip oturdum. Diana'ya uzandım ve karnının üzerinde duran ellerini -ki onlar da ayrı bir soru işaretiydi- tutup kendime çektim. Yüzümü hafifçe buruşturdum ve derin bir iç çekip konuşmaya başladım. "Uzun süredir evden uzağım ve bunun için gerçekten çok özür dilerim. Bütün gün boyunca cisimlenme şebekelerini izledim ve kayıtlarını tuttum. Çok yoğundum. Kendimi affettirmek için her şeyi yaparım." Diana'nın bana gülümseyen yüzünü görünce biraz rahatladım ve arkama yaslandım. "Hem neden buradasın? Balkonumuzun buradan daha iyi olduğuna bahse girerim." Burada oturmuş olmasına bir sebep aradım. Tamam burayı seviyor olabilirdi ama gündüz vakti gelmezdi ki böyle yerlere. Ardından bakışlarımı ona çevirdim. Sebebini bilmediğim bir nedenden dolayı kızarmış gözlerine. Uykusuz gibiydi ya yorgun... Gözlerimi çok hafifçe kıstım ve öne doğru eğilip: "Tanrı aşkına! Neyin var senin?" Sandalyemi onunkine iyice yaklaştırdım ve ellerini tekrar tuutum. Bir elimle de saçlarını ve yanağını okşuyordum. Ardın onu kendime çekip sarıldım. Sanki yıllardır ondan uzakmışçasına. Onu özlediğimi farkettim. Şimdi tekrar karşımda duruyordu. Her şeyi en ince ayrıntısına kadar anlatmasını bekledim. Aksi takdirde sakinleşmeyecektim. Nefes alışverişlerim hızlandı ve artık burnumdan alıyordum havayı. "Dinliyorum." dedim ciddi bir sesle.

O, karşımdaki sandalyeye otururken gülümseyerek sadece onu seyrettim. Bizim bir parçamızı taşıyor olmak bana öyle gurur veriyordu ki. Ona benzeyecek bir varlık gelecekti dünyaya. Onu her bir hücremde hissedebiliyordum artık. Karnımdaki minikse babasının geldiğini hissetmişti sanırım çünkü daha hızlı nefes almaya başlamıştık ikimizde. Teodor ise endişeli ve pişman görünüyordu. Gözlerindeki o tanıdık özür diler bakışı fark ettik. Elimi bebeğimden ayırarak beni kendine çekti.

"Uzun süredir evden uzağım ve bunun için gerçekten çok özür dilerim. Bütün gün boyunca cisimlenme şebekelerini izledim ve kayıtlarını tuttum. Çok yoğundum. Kendimi affettirmek için her şeyi yaparım."
Gülümsüyordum. İkimizde çok iyi hissediyorduk. Kalp atışım miniğiminkine uyum sağlamaya çalışıyordu. Teodor’a ondan bahsedecektim ancak endişeleniyordum. Bir bebek ister miydi ki? Bu konuyu konuşmuş muyduk önceden? Hatırlayamıyorum off. Ah sevgilim benim nasıl da endişelenmiş, ben sana kırılabilir miyim hiç… Sen hep yanımızda olsan bize yeter."Hem neden buradasın? Balkonumuzun buradan daha iyi olduğuna bahse girerim."Güldüm yalnız gözlerim de dolmuştu. Nedenini de anlayamıyordum üstelik! Heyecanlanmış mıydım acaba? Heyecandan ağlanır mı canım. Sevinçten olabilir, biraz da endişe belki. Ne kadar mutlu olsam da bitkin hissediyordum ve sanırım, bu görüntüme de yansımıştı. Teodor’un kaşları çatılmıştı. Bu halimi normalde olsa kimselere hissettirmezdim ancak onunla aramızda fiziksel olmasa da aşk gibi güçlü bir bağ vardı. "Tanrı aşkına! Neyin var senin?" Sandalyesini yanıma çekip ellerimi tutması birkaç saniye sürmüştü. Elleri saçlarımda ve yanaklarımda gezinirken başımı huzurla yana eğip, gözlerimi kapayıp gülümsedim. O tanıdık güvenini hissediyordum yine. Konuyu bilmese de sanki ‘Bana güvenebilirsin, sevgimiz her sorunu çözer’ der gibiydi. Daha sonra beni kollarının arasına aldı. Sabah ayrılmamıza rağmen yıllar sonra ilk kez karşılaşmışız gibiydi. Gözlerimden sevinç dolu bir gözyaşı aktı. O bebeğimize çok harika bir baba olacaktı. Şimdi karşımdaydı. Ciddileşmiş, kötü bir şey olmasından endişelenen bir halde gözlerini gözlerime dikmişti. Hala gülümsüyordum. İşte şimdi tam sırasıydı söylemenin. “Ben sadece…” Sakince onun ellerine uzandım ve elini alıp karnımın üzerine koydum. Gözlerim dolmuştu ama gülümsüyordum.

“Burada minik bir kalbin daha attığını öğrendim...”

Ben merakımı dizginlemeye çalışırken o da konuşmaya başlamaya uğraşıyordu, ama sanki kötü bir şey söyleyecekmişçesine duruyordu her konuşma girişiminden sonra. En sonunda bir kaç kelime dökülebildi güçlükle araladığı dudaklarından. “Ben sadece…” dedi ve sustu. Konuşmasını beklerken sol elimi yumruk haline getirip sıktığımı daha sonra anlayacaktım ki bu da iki gün boyunca avucumda tırnak iziyle gezeceğim anlamına geliyordu. En sonunda kendini toparlayıp kulaklarımın uğuldamasını sağlayacak bir takım şeyler söylemişti ki ben bunları duyduğum anda değil on beş saniye gibi bir süre sonra anlayacaktım. “Burada minik bir kalbin daha attığını öğrendim...” Yumruk haline getirdiğim elim yumuşadı. Gözlerimin büyüdüğünü ve göz kapaklarımın daha da açıldığını hissettim. "Ne?" diyebildim önce sadece. Karnımda bir ağrı hissettim. Kalbimde de olabilirdi. Şu an hiçbir şeyi tam olarak kavrayamıyordum. Gözlerim arada bir Diana'nın karnına kayıyordu ama ben onları oradan çekip Diana'nın gözlerine dikiyordum. "Sen ciddisin." Dudaklarımdan dökülen sözcükler bir mırıltı gibi çıkmıştı ama biraz daha yüksekti. "Ben ben... Üzgünüm şu an çok sevinçliyim ama bilmiyorum... Şaşırdım sadece." Aptal gibi davrandığımın farkındaydım. En sonunda kendimi toparlayıp Diana'nın ellerini tuttum. Biraz yukarıya kaldırıp nazik bir öpücük kondurdum ellerine. "Seni seviyorum sevgilim. Ve hep öyle kalacağım. Bana bir çocuk verdiğin için sana çok teşekkür ediyorum." Uzanıp dudaklarımla onunkileri birleştirdim. Aklımdan onunla geçirdiğim anılar geçmekteydi. Tanışmamaız, evliliğimiz, ona evi ilk gösterdiğim düğün gecesi... Bedenlerimizi ayırdığımda gözlerine bakmaktan alamıyodum kendimi.

Gözleri şaşkınlıklan olsa gerek büyümüş, öylece donup kalmıştı. Nasıl bir tepki vereceğini merak ediyordum. Çok mu sevinirdi veya endişelenirdi. Belki de istemiyor olurdu. "Ne?" Dedi birden bire öyle boş boş bir karnıma bir bana bakıyordu. Şaşkınlığını atmasını bekledim. "Sen ciddisin." Gülümsedim ve başımı aşağı yukarı sallayarak onayladım. O sırada 15-20 dakikadır etrafımızda sipariş almak için bekleyen garsonu farkedebildim. Göz ucuyla ona şimdi değil dercesine bir bakış attım. O da gülümseyip uzaklaştı. Ve Teodor'a döndüm. "Ben ben... Üzgünüm şu an çok sevinçliyim ama bilmiyorum... Şaşırdım sadece." Şaşkınlığını atmaya başlıyordu ama hala öyle o kadar büyük bir sevinç görememiştim gözlerinde. Gerçi ben de bu haberi duyunca aşırı bir tepki vermemiştim, açıkcası ağlamıştım. Ama sevinçtendi benimkisi. Ne yani onun da mı ağlamasını bekliyordum yani, saçma. Ellerimi tutup nazik bir öpücük kondurdu. Sevgiyle, gülümseyerek baktım gözlerine "Seni seviyorum sevgilim. Ve hep öyle kalacağım. Bana bir çocuk verdiğin için sana çok teşekkür ediyorum." Demişti. Daha sonra sıcak öpücüğünü dudaklarımda hissettim. Evet belki çok sevinmiş gibi görünmemişti, ama bu öpücük çok şey anlatmıştı. Bu bebek hayatımıza çok güzel şeyler katacaktı. Onu bana beni ona daha fazla kenetleyecekti. Dudaklarımız birbirinden ayrılmıştı ama gözlerimizi hala ayıramamıştık. Tam o sırada miniğimin kalbinin hızı tekrar pır pır artmıştı. Babasının yanımızda olduğunu hissetmişti sanırım. Gülümsedim ve karnıma baktım. Ani hareketime şaşıran Teodor kaşlarını çatarak bir sorun mu var dercesine elimi tuttu.

"Onu hissedebiliyorum, kalbi çok hızlı atıyor"

Dedim heyecanla gülümseyerek.

"Onu hissedebiliyorum, kalbi çok hızlı atıyor" dediğinde nedenini bilmediğim bir telaş dalgası bedenimi sarmıştı. Sanki kalbinin hızlı atması kötü bir şeydi. Ne olmuştu? Daha öğrenir öğrenmez "koruyucu baba" mı oluvermiştim yani. Ben buna hazır değildim ama hiç bir gün olmayacaktım. O yüzden o gün geldiğinde en az endişeyle karşılamalıydım onu. Ellerim hala Diana'nın ellerini tutarken gözlerimi artık tek bir noktaya kilitlemiştim. Karnına... Doğduğunda neler olacağını sezemiyordum ama ilk zamanlar zor geçecekti. Bunun üstesinden gelmek zor olacaktı. Peki ya doğum? Diana çığlıklar içinde kıvranırken ben ne yapacaktım? Imm... Hemen onu St. Mungo'ya götürecektim tabi. Bunu o zaman da hatırlamayı umdum. Telaşlandığımda çoğu şeyi unuturdum çünkü. "Evimize gidelim Diana." dediğimde ise gözlerim hala takılı kaldığı yerdeydi. İçimden bir ses endişelenmenin yersiz olduğunu söylese de mantığım tam tersini kabul ettiriyordu bana. Kesinlikle endişelenmeliydim. Bu doğru değildi ama kimseye söylemezsem -özellikle de Diana'ya- bir şeycik olmazdı. Kendimi bunun için suçlu hissediyordum ve bu durum devam edecekti, bunu da biliyordum. Nedende bu bebeğe hazır değil gibiydim. Ama yapacağım pek bir şey yoktu. Tek yapmam gereken elimden geldiğince bu dokuz ay boyunca kendimi hazırlamaktı. Kötü bir baba olmak istemiyordum, hem de hiç... Diana'nın elini bırakmadan ayağa kalktım ve onun da kalkmasını bekledim. Artık eve gitmeye hazırdım ve bu konuyu Diana'ya sızdırmayacağıma dair kendime söz verdim.