Bebek Odası ~ Adel

Gözlerini açmıştı. Sıcak ve yumuşak yatağında, üstünde ki örtüyü üzerinden atmak için çırpınıyordu. Bir kaç küçük denemeden sonra bunu yapmayacağını anlayarak huysuzlanmıştı. Bir süre bilinçsizce ayaklarını kadife gibi yumuşak, ince örtüsünün içinde hareket ettiriyordu. Bir yandan da iki parmağıyla beşiğinin dantellerini tutmaya çalışıyordu. Acıktığını hissetmişti ve bu onu yeteri kadar rahatsız etmeye yetmişti. Yüzünü ekşiterek, şiddetle ağlamaya başladı. Annesini ve babasını çok özlemişti. Bu, küçük dilimli uyku saati bile onları özlemesine yetmişti. Kısa süre sonra kapının açıldığını duydu. Ama yine de ağlamasını sürdürüyordu. Tanıdık birinin yüzünü görmek istiyordu. Yanına hızla biri geldi. Gelen çok sevdiği ''babasıydı.'' Onu görür görmez ağlamasını kesmişti ve birden yüzünde tatlı gülümsemesi belirivermişti. Onu çok seviyordu ve şimdi yanına gelmişti. Ellerini ona uzanmaya çalışırcasına havaya kaldırmış, onun kucağına ulaşmayı hevesle bekliyordu. Bu şeker yüzü şimdi ağlamasıyla kızarmış ve gülümsemesiyle dayanılamayacak bir hâl almıştı. Babası dikkatle yatağından onu kollarının arasına almıştı ve sıcacık gülümsemesiyle ona bakıyordu. Bu Adel'i fazlasıyla mutlu etmişti. ''Bab-ba!'' demişti bütün içtenliğiyle. Sonra birden ağlamaya başlamıştı. Acıkmıştı ve babası şuanda telaşlanmış, neden ağladığını anlayamamıştı. Babası bir şeyler yapmadıkça daha da şiddetli ağlıyor, bir an evvel karnının doyurulmasını istiyordu.

Oturma odasından çok hızlı fırlamış, çabucak bebek odasına gelmişti. Derecesini neredeyse her seferinde geliştiriyordu. Evdeki bir çok kişiden hızlıydı bu konuda. Bu sefer de Lydia'dan önce davranmıştı, çünkü onun çok yorulduğunu biliyordu. İşten döndüğüne göre biraz Tom'un ilgilenmesi gerekiyordu, ayrıca kızını çok özlüyordu işteyken; onu görebilmek için bulduğu her fırsatı değelendiriyordu.

Odaya girince direk Adel'in bulunduğu beşiğe yöneldi. Adel Tom'u farkettiğinde ağlamasını kesmişti. Artık ev sakinlerini tanıyabiliyordu, ve tanıyınca da şirin bir şekilde gülümsüyordu. Bu sefer de o dayanılmaz gülümsemesiyle Tom'a bakıyordu. Durup izlenecek bir manzaraydı bu, Tom da beşiğe yaslanıp biraz Adel'i izledi. Ama Adel uzanmaya çalışırcasına ellerini kaldırınca dayanamayıp yavaşça kızını kucağına aldı.

"Aman, kim varmış burada? Babacık varmış!"
''Babba!''

Adel artık anne-babasını tanıyor ve onlara seslenebiliyordu ama, Tom Adel'in her 'baba' veya 'anne' diyişinde heyecanlanıyordu. Ama sevincini yaşayamadan Adel ağlamaya başlamıştı. Bebeklerin ağladıklarında sorunlarının ne olduğunu anlamak uzun sürüyordu. Acıkmış olabileceğini düşündü Tom. Bu sorunu Lydia'nın halletmesi gerekecekti. Oturma odasına geri dönmek için kucağında Adel'le odadan çıktı.

» Diana'nın Odası
» Peter'in Odası
» Misafir Odası
» 1. Oturma Odası
» Catherine'in Odası