Habersiz Tanışma

Geçirdiği rahatsızlıktan dolayı okuldaki sınavlara girememiş ve bu nedenle de diğer yaşıtları gibi iki sınıf atlama şansını kaybetmişti Nerissa. Okuluna ikinci sınıftan devam edecekti. Buna çok da üzüldüğü söylenemezdi. Hogwarts gibi mükemmel bir okuldan çok çabuk ayrılmak istemiyordu. Her sınıfı yaşında yaşamak ve en iyi olmak tek amacıydı. Okul kapandığında iyileşmiş bir şekilde ailesinin yanına gitmiş ve onlara olan özlemini gidermeye çalışmıştı.Tüm tatili babası ve kuzenlerinin yanında geçip gitmişti. Kardeşini ne kadar çok özlediğini tekrar fark ediyordu. Birlikte oldukları süre zarfında bir an olsun yanından ayırmamıştı kardeşini. Onun biriciği nasıl da çok büyümüştü. Artık konuşuyor Nerissa'nın adını doğru bir şekilde söyleyebiliyordu. Kendi ismini kardeşinin ağzından duyduğuna bu kadar çok sevineceği aklının ucundan dahi geçmemiş, kardeşine olan bağılılığını bir kez daha kabul etmişti. Tatilin bitmesine çok az bir süre kalmıştı. Nerissa artık annesinin mezarını da ziyaret etmek istiyordu. Hemde herşeyden çok. Ancak babasının işleri çok yoğun olduğundan birlikte Muggle dünyasına gidemiyorlardı. Uzun ikna çabalarından sonra tek başına gitme iznini koparmıştı. Kanıtlaması gerekiyordu büyüdüğünü. İzin alır almaz hemen çantasını topladı ve kendini annesinin mezarının olduğu şehirde buldu. Önce bir otele yerleşti ve o gün dinlenmeyi seçti. Ertesi gün annesini gömeye gidebilirdi...

Ertesi gün uyandığında saat öğlen on ikiyi gösteriyordu. Yolculuk onu çok yormuş olmalıydı. Hafifçe gözlerini araladı. Yeni uyandığında yataktan kalkmak onun için her zaman bir savaş olmuştu. Uykuyu çok seviyordu ve imkanı olsa bir gün boyunca hiç kalkmadan uyuyabilirdi. Ancak neden bu otel odasında uyuduğu aklına geldiğinde yüzünü yıkamak için ok gibi fırlamıştı yerinden. Hızla üstünü değiştirmiş ve birşeyler atıştırıp otelden ayrılmıştı. Annesinin mezarını görmeye gidecekti. İlk defa yalnızdı. İki yıl aradan sonra annesi ile baş başa olacaklardı. Mezarlığa geldiğinde içini büyük bir hüznün kapladığını fark etti Daphne. Annesini ziyarete gelmişti ancak onun şefkatli yüzünü göremeyecek mükemmel huzur veren sesini duyamayacaktı. Adımlarını yavaşlattı ve mezarın başına gelince durdu. Her zamanki gibi bakımlıydı ve çiçeklerle süslüydü Annesinin adına yakışır bir şekiilde duruyordu mezarın çevresi....
"Merhaba anne"
Diye fısıldadı titreyen ses tonuyla ve derin bir nefes alıp konuşmasına devam etti.
"Seni çok, çok ama çok özledim ve dayanamayıp geldim. Bak buradayım ve biliyor musun artık bir cadı olma yolunda emin adımlarla ilerliyorum... İlk yılım çok iyi geçmedi yani kardeşimi çok özledim sonra hasta oldum. Hayır hayır merak etme şimdi iyiyim ve sınıfı da geçme şansını kazandım. Yani diğer kuzenlerim gibi iki sınıf atlamasamda ikinci sınıfım şu an. Annem! Yokluğun öğle yakıyor ki canımı seni çok özledim. Keşke yanımda benimle olsan da benim ve kardeşimin nasıl büyüdüğünü görsen..."
Mezarın yanıbaşında diz çökmüş ve toprağı okşuyordu. Tıpkı annesinin saçlarıyla oynar gibi. Konuşurken kendini tutamamıştı ve gözyaşları bir yaz yağmuru misali dökülmeye başlamıştı gözlerinden. Dayanamıyordu annesinin zamansız gidişine. Ona çok acı veriyordu...Daha fazla duramadı mezarda ve ayağa kalktı. Gözlerini sildi ve hızlı adımlarla oradan uzaklaştı.
Kendini mezarlığın dışına attığında çok kötü hissediyordu. Kopamıyordu annesinden. Ancak orada kalırsa aklını kaçırabilirdi. Etrafına bakındı ve nereye gittiği umrunda olmadan yürümeye başladı. Hafif başı dönüyordu ve güneş beyaz tenini yakıyordu. Bira dinlenmek ve kendine gelmek istedi. Gördüğü ilk cafeye girdi ve oturdu. Kendine soğuk bir içecek ısmarladıktan sonra beklemeye başladı. Hala iyi hissetmiyordu kendini. O anda yalnız olması hiç de iyi değildi. Birilerine sarılıp ağlamak çok iyi gelecekti Daphne'ye. Aradan geöen iki dakikanın sonunda garson siparişini getirmişti Daphne'nin. Önüne gelen meyveli sodadan bir yudum aldı ve devam edemedi. Göz yaşlarını tutamıyordu ve tutmakda istemiyordu. Akıyordu bir nehir gibi. Kendini denizin ortasında şiddetli bir fırtınaya yakalanmış güçsüz zayıf bir gemi gibi hissediyordu. Dağılmıştı ve direnecek gücü kalmamıştı. Hıçkırıklarını gizlmeye çalıştıkça onlar inatla daha da yüksek çıkıyorlardı...

Gözlerini açtığında farklı bir ortamın yarattığı huzur,özgürlüğün sınırlarının genişletilmesi ve özlem dolu anıların geri dönmesinin getirdiği mutluluklar bir arada toplanmış içindeki sevinçler kelebekler misali uçuşuyordu.Özensiz bir şekilde dağınık bıraktığı yatağından doğrulurken cebinden küçük bir nesne sertçe yere çarptı.Boyutları pek geniş olmayan odada ses büyük bir yankı yarattı.Ve ardından kocaman parmakları yere çakılmış olan kolyeyi bir çırpıda kavradı.Parmakları birbiri üstüne kapanarak güçlü bir yumruk oluşturmuştu.Kolyenin parçalanmasını istiyormuşcasına güçle sıkıyordu yumruğunu.Ardından bir hışımla onu masaya fırlattı.Yine aynı ses yankılanmıştı tüm oda boyunca.Fakat bu sesten çok masanın üzerindeki birşey dikkatini çekmişti.Yeşil bir zarf..Asla tanıdık değildi.Yeni konmuş olmalıydı buraya.Bundan önemlisi yeşildi.Yeşil olması ona tek bir kişiyi hatırlatmıştı.Ablası.Çimen yeşili gözleriyle birlikte tüm varlığı gözleri önüne sergilendi.İçindeki özlem giderek artmıştı.Peki ya tahminleri doğru muydu?
Zarfı özensiz bir biçimde yırtarak açtı.Kocaman yazılar okunur biçimde beliriyordu.İlk cümlesinden bile herşey belli olmuştu.Kesinlikle O'ydu.Artık imkan veremezdi bir başkası olmasına.Ya da önemli bir konu üzerinde kendisine bir mektup gönderilmesine.Hah.Chad ne zaman bir kişi tarafından bu kadar önemsenmişti ki.Çevresinde dolaşan aptal kızlar haricinde..
Mutfağa doğru yol aldığında küçük sehpanın üzerinde nefis kurabiyeler duruyordu.Bir tanesini ağzını attı.Annesi yeniden tüm marifetlerini ortaya koymuştu.Fakat içinde bir burukluk belirdi ki tüm bunun sebebi ablasının göndermiş olduğu mektupta gizliydi.Annesi ile babası ayrılmıştı.Biricik ablası Chad'in büyük nedenlerle kin beslediği muggle babasında kalırken,kendisi annesiyle birlikte sihirli bir yaşama alışmıştı.Ama yinede ablasını bir hiç sayamazdı.Ona verdiği önem annesine verdiği kadar fazlaydı.
Elindeki kurebiyeyi de ağzına atarak, hoş tatlarla kendini mutluluğun içine daha da hapsetti.Odasına döndüğünde üzerindeki paspal kıyafetler yerine daha şık olmak için en iyilerini seçti.Kendi zevkine güveniyordu.Kapının kolunu çevirirken aklına gelen kolyeyi avuçlarının içine yeniden aldı.Sıkıca kavradı.Artık bu kolye kendi sahibine ulaşmalıydı.
Yol uzun ve sıkıcıydı.Sıcak bunaltıcı derecedeydi ve insanın tüm şevkini kaçırmaya yetiyordu.
Onu gördüğünde gözlerindeki ışık tüm etrafa saçılmıştı.Tüm bu özlemden sonra onu görebilmek ne büyük mutluluktu.Kollarını ablasının çilek kokulu boynuna sardı.Yanağına kondurduğu birkaç öpücüğün ardından rahatlaması adına ellerini ondan çekti.Uzun zaman olmuştu görüşmeyeli.Giderilecek onca hasret varken o sadece izliyordu özlem dolu gözlerle.
Uzun sohbetleri ardından narin bir teklifte bulunmak istedi.Belkide başka bir ortam kendileri için daha iyi olacaktı.Bu arada uğursuz kolyenin konusunu açmak tam zamanıydı.Okula başladığından beri sadece eski Chad olarak hareket etmiş ve sürekli yanılmıştı.Kendini sadece kızlara kaptırmıştı,önem vermesi gereken onca ders varken bu büyük saçmalıktı.Saçmalıktan öte büyük tehlike içeriyordu.Eline son kez aldığı kolyeyi ablasına doğru uzatarak yol boyunca aralarındaki büyük sessizliği yok etti.
-Şu aptal kolyeni geri al Cassy.Bu benim başıma şanstan çok bela oldu.Üzgünüm ama söylediklerin tutmadı.Kolyen bende şans yaratmıyor olsa gerek.
Konuşması biraz acımasızcaydı.Belkide canice.Fakat söylemek istediklerinde kırıcı olmak istemiyordu.Sadece gerçekleri can yakmaz biçimde yansıtmak istiyordu.Ama yine becerememişti.Olmamıştı.İncitmişti biricik ablasını.Gözlerinde beliren hüzün artmıştı ve dudakları gözlerine uyum sağlamak adına büzülmüştü.İçinde bir burukluk daha hissetti Chad.Bugün onun adına hissettiği ikinci burukluktu.Yinede ablasının buz gibi ellerini uğursuz kolyeyi yerleştirdi.Ve duyduğu acı dolu sözleri işitmek istemiyormuşcasına kafasını çevirdi.Gidiyor muydu?Daha ne kadar erkendi.Tamda kafenin önüne gelmişken.Tanrım.Hayırr..
Ama ablası çoktan uzun yolu göze alarak yürümeye başlamıştı.Hiç çaresiz gidişini izliyordu.Ve cebinde bir ağırlık belirdi.Anlamcızsa bu ağırlığı yorgunlukla yorumladı.Saçmaydı.Yine düşünceleri ve gerçeklik paralel gidemiyordu.Önünde duran kapıyı elleri yardımıyla var gücüyle itekledi.İçeride birkaç kişinin konuşması dışında bir hıçkırık sesi yükseliyordu.Ahh birileri ağlıyor muydu?Buna kesinlikle dayanamazdı.Kızı uzaktan inceledi.Narin vücut yapısı kırılacak gibiydi.Birbirini ardı sıra takip eden saçları ele alınmış kum tanelerinin rüzgardan serpiştiği görünümü kazanmış bir şekildeydi.Gözleri toprak kadar koyuydu ve dudakları ağlamaktan kızarmış olsa bile süt beyazı teninde güzel bir ahengi yakalıyordu.Nasıl olmuştu bilmiyordu.Düşüncelerine göre hareket etmemişti.Nerdeydi dün anlaşıp,artık yola soktuğu Chad?Artık kızlar olmayacaktı hayatında.Onlarsızda yaşayabilirdi.Fakat bu masum kızın yanına vardığında hiçbir ses ona dur dememişti.Engel olmamıştı hiç kimse.Kendisi bile.Elleri usulca kızın yüzünü kapladı.Ve baş parmakları elmacık kemiklerinde biriken damlaları sildi.Ve tam o sırada birşeyler yavaşça dank etmeye başladı.Kızın tepkisinin her iki şeklide gözleri önünde film şeridi gibi geçip,gitti.Ardından biraz korku dolu bir ses tonuyla içindekileri dışarı yansıttı.
-Eğer ağlamaya devam edersen bende sana katılmakta zorluk çekmeyeceğim.
Sonrasında çarpık bir gülümseme yüz hatlarını belirginleştirdi.Kızın sıcacık gözyaşları yüzünüde ısıtmıştı.Daha fazla rahatsızlık vermemek adına ellerini yavaşça kızın yüzünden indirdi ve ayağıyla karşısındaki sandalyeyi iterek,yorgunluğuna yenik bir vaziyette kendini bıraktı.

Kendini çok karışık hissediyordu. Gözyaşları bir sel halinde akıp giderken hıçkırıklarını tutamıyor ve artık kimseden de saklamaya çalışmıyordu. O an tek düşündüğü annesiydi. Çok özlemişti onu. Canını yakıyordu annesine dokunamamak ve onun sesini duyamamak. "Ah o kaza olmasa!" Dedi kendi kendine. "O iksir kazası olmasa..." Annesi iki yıl önce bir iksir patlamasında hayatını kaybetmemiş ve şu anda Nerissa'nın yanında olacaktı. Derin bir nefes almaya çalıştı ancak gözyaşları buna izin vermiyordu. Hıçkırıkları artıyor Daphne kendini kontrol edemiyordu. Hayatının son iki yılında bu kadar şiddetli ağlamamıştı hiç. Geçirdiği şok ve güçlü olmaya çalışması herşeyi içine atmasına neden olmuştu. İçindeki birikim ise elbet bir gün patlayarak etrafa saçılacaktı. İşte o gün yalnızdı ve etrafında onu tanıyan kimse yoktu. Rahat rahat ağlayabilir içindeki zehri akıtabilirdi. Kimsenin karışmasına gerek yoktu ona. Kimse teselli etmek zorunda hissetmiyordu kendini. Bu çok iyiydi. Nerissa'nın teselliye ihtiyacı yoktu. Zaten uzun bir zamandır herkes yapıyordu bunu. Yalnız kalmak iyi gelmişti ona. Gözyaşları yüzünü sırılsıklam yapmış ve sıcağın da yarattığı etkiyle bunalmasına neden olmuştu. Kendini biraz toparlar gibi oldu bu sırada önündeki içecekten bir yudum daha aldı. Soğuk sıvı boğazından tüm vücuda yayılırken bir ürperti kaplamıştı bedenini. Hayır yalnız olmamalıydı. Kendini her an düşüp bayılacakmış gibi hissediyordu. Bir kaç saniye perişan bir halde tek bir noktaya sabitledi gözlerini ve tekrar ağlamaya başladı. Durmuyordu şu kahrolası yaşlar. Daha fazla direnemedi, hıçkırıkların içine bıraktı kendini. Oturduğu cafedeki duvarlar üzerine geliyordu sanki. Herşey onu sıkıştırmak istiyormuş gibiydi. O saniyede ölmek istedi. Yaşamak için bir amaç göremiyordu kendine. Sonra bir anda aklına kardeşi geldi. Küçük kızın ona çok ihtiyacı vardı. Yaşaması için en büyük sebep oydu işte. Kardeşi için nefes alacaktı o günden sonra. Başka kimse için değil sadece kardeşi...

Kendinde olmadığı her halinden anlaşılıyordu. Etrafına bakmıyor sadece ağlıyordu. Bir an yüzünde soğuk bir çeft el hissetti. Gözyaşlarını siliyordu yüzünden özenle. Peki bu da kimdi böyle? Burada Muggle dünyasında Daphne'yi kim tanırdı ki? Arkadaşları mı? Hayır bu tarihte hiçbiri burada olmazdı. Şehrin bu bölgesinden kimseyi tanımıyordu. Aklına bir anda babası geldi Eğer bu eller babasınınsa bir daha Nerissa'yı asla yalnız bir yere yollamazdı. Gözlerini gelen kişiye çevirdi. Hayır hiçbir şekilde tanımıyordu bu kişiyi. Önce içini büyük bir rahatlama sardı ancak sonra çok sinirlendi. Ne hakla hiç tanımadığı biri ona dokunabilirdi ki? Ona kim bu özgürlüğü tanımıtı? Ağlamasını öfkesi bastırmıştı. Şimdi ıslak yüzüyle ve sinirli gözleriyle karşısında duran çocuğa bakıyordu. Onu baştan aşağı süzdü. Sarı saçları ve okyanus derinliğindeki mavi gözleri büyük bir uyum içindeydi. Şefkat dolu ses tonu Nerissa'nın biraz yumuşamasına neden olmuştu.
-Eğer ağlamaya devam edersen bende sana katılmakta zorluk çekmeyeceğim.
Düşünüyordu sadece. Hiç tanımadığı bu çocuk neden gelmişti yanına. Bakışlarını tekrar çocuğun üzerine yerleştirdi. Yüzündeki çarpık gülümseme çok çekici görünüyordu. Bu biraz daha yumuşamasına neden oldu Daphne'nin, ancak hala kafası çok karışıktı. Kimdi karşısındaki? Neden gitmişti Nerissa'nın yanına. Orada bulunan kimsenin umrunda değilken gözyaşları, neden bu çocuğu ilgilendirmişti? Bir süre daha içini çekerek ve sessiz hıçkırıklarla sakinleşmesi sürdü. Bu sırada sarışın çocuk kendini Nerissa'nın karşısındaki sandalyeye atmıştı. Öfkesi tekrar artıyordu. Sakinleşmek için bir yudum daha aldı artık etkisini yitirmiş olan sodadan. Sesini olabildiğince soğuk ve fısıltı halinde tutmuştu.
"Çekinmene gerek yok otursana."
Artık ağlamak gelmiyordu içinden. Mevcut olduğu ruh halinden çıkmasına yardım eden bu çocuğa hem kızıyordu hem de minnettardı. Bu nedenle sözler fısıltı halinde çıkmıştı dudaklarından. En çok ihtiyacı olduğu bir anda belkide farkında olmadan koşmuştu yardımına. Çantasından bir mendil çıkardı ve gözyaşlarını sildi. Islak yüzünden eser yoktu artık. Kısacık olan saçlarını da düzelterek perişan olan halini biraz düzene sokabilmişti. Şimdi daha sakin bir ifadeyle sadece bakıyordu karşısındaki çocuğa...

Birbirine kenetlenen parmaklarının yumruk şeklini almasının ardından kafasını onlara yaklaştırıp kendisi için güzel bir destek sağladı.Kız birşey olmamış gibi ağlamaya devam ediyordu.Gözyaşlarının içine karışan hıçkırıkları her yankılanışta bir umut parçası körertiyordu Chad'in içinde.Kızların bu davranışlarına oldum olası anlayış gösterememişti.Duygusallık terimi kendinde epey uzakken onlarla paralel doğrultuda ilerliyordu.Bu ince hıçkırıklar bir anımsatma yaratmıştı beyninde.Yeniden ablası gelmişti aklına.Sabah yaşadığı olaylar.Ve onu kırdığı o aptalca davranışları.İncelikten,nezaketten eser kalmamıştı artık kendinde.Özelikle okula geldiğinden beri kendi benliğini kaybetmiş,aynadaki yüzüne bile tiksinerek bakar olmuştu.Birşeyler kendi benliğini alıp götürüyordu ondan uzaklara.Ulaşmak istese de gereken çabayı sarf etmiyordu hiçbir zaman.An ve an çıkmıyordu ablasının o kırıcı laflar üzerindeki suratı.Film şeridi gibi sürekli gözler önüne sergileniyordu.Sımsıkı kapattı gözlerini ve bu sefer gerçekten ihtiyacı olan tek kişiye sarılmak istedi.İçindeki asıl Chad'e.Dinlemek istedi ilk defa onu.Bulmak istedi kendinde kaybettiklerini.Ve geri kazanmak için başarmak.Ama bir yerde sönmüştü başarısı.'Asla' demişti kendisi de dahil olmak üzere çevresindeki tüm herkes.Asla düzelmeyecek.Hep aynı hata ortasında dolanıp duruyordu.Kendi çapında çizdiği dairelerden usanmamış gözüküyordu ki tekrar başa döndüğünde 'dur' diyecek hiçbir etken yoktu.Ve başlıyordu yeniden yarışa.Kazanamayacağını bile bile.Tehlikeyi görerek fakat aldırmadan.Peki ne diyordu şimdi içindeki Chad?Susmuştu..Suskunluğu onu daha da deli ediyordu.Bir çıkar yol bulamaması ne acıydı.Belkide onun gibi davranmalıydı.İçindeki Chad sustukça o da susmalıydı.Konuşmamalıydı artık..
Fakat zaman geçtikte kızın hıçkırıkları bir acı haline dönüşmüştü.Toplu iğnenin batması gibi bir acı.Küçüktü ama içini parçalıyordu.Bir sızıntı çevreden merkeze doğru yavaşça dağılıyordu.Önce sol göğsünün altında belirip,ardından vütün bedenini sarıyordu.Bir yerde kulaklarını kapamak istedi.Ya da bağırmak.Avazı çıktığı kadar.
'Yeter artık..Sus..Ne olur ağlama!'
Ama kelimeler ağzından çıkmıyordu.Hislerini yansıtamıyordu.Kafasını buz tanesi ellerine yaslamış,sadece düşünüyor gibi bir görüntü bırakıyordu dışardan.Oysa acısı hiçte göründüğü gibi değildi.Dağıldıkça tüm bedenine uyuşturuyordu.Bu yüzdenki kelimeler yerini bulmakta zorluk çekiyordu.
Bir tes tınısı, öyle cazip gelmişti ki kulağa.Yaranın üzerine sürülen bir merhem gibi indirgemişti acısını.Bir büyünün pembe dumanları kafasının etrafında dolanıyordu adeta.Kafasını öne doğru uzatıp,omuzlarını daha da dikleştirerek oturuşunu düzeltti.Ardından bir ninni gibi dinledi kızın ağzından çıkan melodileri.
"Çekinmene gerek yok otursana."
Şaşkınlık,yüzünün her bir köşesine yayılmıştı.Gözleri öylece kıza bakıyordu.Masumdu,korkuyordu.Ardından bir ampül yanıp söndü kafasının yanıbaşında.Oturduğu yerden fırladı adeta.Ve o sırada içindeki Chad, güzel uykusundan uyanmış konuşmuştu; 'Aptal!'
Oysa Chad bunu istemiyordu.Öğüde ihtiyacı vardı daha çok.Bugüne kadar kimseyi dinlememiş,akıllanmamıştı.Ama şimdi istiyordu onları.Çocukluk dönemi epey sorunlar içinde geçmişti.Ama şimdi yaşabilirdi hayatı tüm zevkleriyle.Masalına belkide karşısında duran kız ile doğru bir şekilde başlayabilirdi.Boynu yana doğru eğildi.Ardından dudağı kenara doğru büzüldü.O anda masum çıkan ses tonu kendini affettirmeye yeterdi.
"Affedin bayan,kabalık ettim."
Sol eli istemsizce öne doğru açıldı.Sanki bir cevap bekliyordu.
Zaten kız ters tepip bağıracaksa da defolup gitmeye hazırdı.Onun karşısında içinde asla kötü hisler barındıramazdı.Gözlerindeki parıltı,vücudunun narinliği,sempatik yüz hatları insanın içini yumşatıyor,kendini daha bir masum kılıyordu.Gözlerine dikkatle baktığında diğerlerinden büyük bir farkı hissetti.Renkli olduğu için cazip değildi belki ama parlaklığı etki altında bırakıyordu insanı.Toprak gibiydi.Yağmurda ıslanmış bir toprak..Ve onun çevreye yaydığı ferahlatıcı kokusu.
Şimdi duyguları kabarmıştı içerisinde elbetteki defolup gidebilirdi ama gidişinde bir umursamazlık olmayacaktı.O acı yeniden saracaktı bedenini.Büsbütün kaptıracaktı kendini ve yeniden uyuşacaktı.Bakışları daha da masum bir hal alırken güzel bir fikir,beyninin etrafında çarpışıp durdu.Elbetteki kızın kafasında sorular oluşmuştu.Kimdi bu?Neyin nesiydi?Tüm bunlara cevap olarak uzatmış olduğu elini daha da kaldırarak;
"Bu arada ben Chad ya da Elvin hangisini kullanmak istersen."
Ve yeniden bir bekleyiş içerisine girdi.Onun karşısında günlerce bekleyebilirdi.Cevabı olumlu ya da olumsuz ne olursa olsun beklerdi.Çünkü benliği yavaş adımlarla kendisine yaklaşıyordu onun sayesinde.Belkide o kızda buluyordu kendini..

Bomboş bakan ela gözlerinin altında büyük bir hüzün, şaşkınlık ve merak yatıyordu. Ancak bunu içinde bulunduğu karışık ruh halinden dolayı göstermiyor sadece onların parlamasına izin veriyordu Daphne. Kafası çok karışıktı ve karşısındaki bu çocukla ilgili bir çok soru dönüyordu aklında. "Kimdi, neden Nerissa'nın yanındaydı, ne istiyordu, amacı neydi, onu buraya çeken şey sadece ağlaması mıydı?" Bir çok soru kurcalıyordu aklını. Hepsi cevap bekliyordu sabırsızca. Son söylediği sözlerin ardından geçen birkaç saniyenin sonunda kocaman bir hata işlemiş gibi çocuğun ayağa fırlaması komik görünmüştü gözüne. Her geçen saniye biraz daha yumuşuyordu bu oğlana karşı. Hafifçe gülümsedi ona ve konuşmasını dinledi.

-Affedin bayan,kabalık ettim.

Ses tonundaki suçluluk duygusu ve masumiyet çok hoştu. Bu tek cümle onu affetmesine yeterdi. Bu sırada çocuğun gözlerine baktı. Mavi gözleri ve sarı saçları tam bir uyum içindeydi. Ancak gözlerindeki derin ifade Nerissa'nın dikkatini çekmişti. Çocuğun uzun boyu, duruşu ve bakışları hepsi çok farklı ve çekici görünüyordu Daphne'ye. Neler oluyordu ona böyle? Anlayamamıştı ancak karşısındaki çocuk onu birhayli etkilemişti, hemde hiç tanımamasına rağmen. Yine aradan birkaç saniye geçmiş ve bu genç adam kendini tanıtmaya çalışmıştı. Karşısındakinin içinde bulunduğu panik ve endişe Daphne'nin çok hoşuna gitmiş ve daha net bir biçimde gülümsemesine neden olmuştu. Yine sonunda sessizliği bozan Nerissa değil O olmuştu.

-Bu arada ben Chad ya da Elvin hangisini kullanmak istersen.

Chad son sözlerinin ardından duruşunu değiştirmiş sanki hiç oradan gitmeye niyeti yokmuş gibi beklemeye başlamıştı. Bu ise Nerissa'nın artık kendini tutamayıp gülümesine sebep olmuştu. Chad'in gitmesini istemiyordu. O an yalnız kalmak demek tekrar hüznün ve gözyaşlarının içine dönmek demekti. Oysa Chad Nerissa'nın yanına geldiğinden beri Nerissa ağlamayı kesmiş hatta gülmüştü bile. Derin bir nefes aldı ve boğazının kuruduğunu fark etti. Önünde duran içeceğinde kalan son yudumuda içtikten sonra tekrar gözlerini Chad'in gözlerine dikerek konuşmaya başladı.

-Bende Nerissa Daphne ve sende istediğin şekilde hitap edebilirsin bana. Memnun oldum Chad ve errm lütfen otur çekinme.

Son üç sözcük gülümseyerek çıkmıştı dudaklarının arasından. Kendini artık iyi hissediyordu. Üzerindeki matem havası bir anda uçup gitmişti. İçinden Chad'e defalarca teşekkür ediyordu Daphne. "Teşekkür eederim, teşekkür ederim, teşekkür ederim Chad." Parlayan ela gözleri tekrar süzdü Chad'i ve oturmasını bekledi. Artık onu tanımak istiyordu ve aklındaki birçok sorudan birkaçını ona yöneltmek...

Kendini büyük bir suç işlemesinden dolayı tek ayak üzerinde durdurulan küçük bir çocuk gibi hissediyordu.O anki konumu bunu gösteriyordu ki kendini affettirme yolunda masumiyetini elinden geldiğince kullanmıştı.İşe yarayıp yaramayacağı konusunda bir fikir yürütemezdi elbette.Tüm soruların cevabı onda gizliydi;Nerissa..
Ne büyük tesadüftü ki şuana kadar tanışmış olduğu tüm kızları ağlama sevdası sarmıştı.Sanki Chad'in buna dayanamayacağını bile bile yapıyorlardı.Başta Karoline, ardından Tresha..Hepsi şu durumda geçmişte kalmış bir çöp tanesi niteliği taşıyordu ki özellikle Tresha bu konuda en abartıya kaçanlarıydı.Chad onu insanlıkla asla özdeştiremezdi.Daha farklı bir canlıydı o.Ne olduğu belirsiz,tiksindirici bir yaratık..Ama büyülenmişti yinede acıma duygusu tüm o iğrençlikleri silecek kadar ağır basmıştı.Karoline ise tam bir baş belasıydı.Tüm o dırdırları çekilebilcek cinsten değildi.Bu durum çok geçmeden ayrılmaları için fırsat doğurmuştu.Fakat şimdi Nerissa'ya baktığında, hiçbir kusur göremiyordu.Kemanın tellerinden çıkan ince bir melodi gibi sesi karşısındakini etki altında bırakıyor, deniz kenarında uçuşan kum taneleri gibi gözleri mutluluğu anımsatıyordu.
"Bende Nerissa Daphne ve sende istediğin şekilde hitap edebilirsin bana. Memnun oldum Chad ve errm lütfen otur çekinme."
Bir hışımla kalktığı ahşap sandalyeyi kendine doğru çekti ve özenle oturdu.Oturuşu biraz öncekinden epey farklıydı.O kusursuzluğun karşısında, tetikteymiş gibi dikkatle hareket ediyordu.Omuzları arkaya doğru daha da genişlemiş ve kafası biraz daha yukarı kalkmıştı.Yüzünde ise hala burada olmanın mutluluğu temsil eden kocaman bir tebessüm beliriyordu.
Ancak bir sorun vardı.Karşısındaki kız büyük ihtimalle bir muggledı.Ve de Chad bu yüzden onunla pek fazla görüşemeyecekti.Ürperiyordu..Şuan yanıbaşında olup, uzun süre görüşemeyecek olmaları.Yine birşeyler 'cızz' etmeye başlamıştı.Bu umutsuzluğu şuanda belli etmemeye çalışarak gözleriyle etrafı yokladı.Ve en sonunda Nerissa'nınkilerle bütünleşip,sabitlendiler.
Ağzı bir karış açılıp, öylece kaldı.Ne diyeceğini bilemiyordu fakat aralarındaki sessizliğe boyun eyemezdi.Parmakları saçlarının arasında birkaç tur attıktan hemen sonra aklına gelen ilk soruyu yöneltti.
"Burada oturmak yerine daha eğlenceli birşeyler yapmaya ne dersin?"
Rahatsızlık verip vermeyeceği düşüncesini aklına bile getirmiyordu ki zaten Nerissa öyle olsaydı sinirlerinin etkisini gösterdiği ağlamaklı halinde onu rahatça başından kovabilirdi.Oysa bu olmamıştı.Olay Chad'in istedikleri doğrultusunda ilerliyordu.Şans şuanlık doğru yerdeydi.Fakat aklındaki onunla bir muggle kenti yerine Hogsmeade'da tanışma fikrini yeğlerdi.

Gözlerini Chad'den ayıramayarak oturmasını bekliyordu. Daphne'ye neler oluyordu böyle. Ne kadar farklı hissediyordu kendini. Çözemiyordu bu yabancıya karşı hissettiği yakınlığı. O oturunca üzerine yattığı kolundan başını kaldırdı ve daha dik oturdu. Bu sayede daha rahat görebiliyordu Chad'i. Kafası karışmıştı. Neydi onu bu çocuğa çeken şey? Bu şekilde düşürken fark etti ki Chad Nerissa'yı zayıf anında yakalamıştı. Gözleri alan gülümsemesi ve yüzünün kusursuzluğu bir yana; Daphne'nin yanına gelip neyinin olduğunu sorması ve kendini iyi hissettirmesi etkilemişti Daphe'yi. Bunları gülümseyerek düşünmüştü. O an kendini çok çok daha iyi hissediyordu. Bu sırada da Chad konuşmaya başlamıştı.

-Burada oturmak yerine daha eğlenceli birşeyler yapmaya ne dersin?

Bu sözleri Nerissa'nın yumuşamış tavrından cesaret alarak söylemiş olmalıydı ancak Nerissa cafeden ayrılmak istemiyordu. Cafe'nin sessiz oramı hoşuna gitmişti. İnsanların ilgisiz tavırları işine geliyordu. Ayrıca otelden de uzaklaşmak istemiyorudu. Daha sonra orayı bulması zor olacaktı. Neşeli tavrını bozmadan yüzünü burşturdu ve tekrar konuşmaya başladı.

-Ya ben burada kalmak istiyorum. Yani burası sakin ve benim sakin bir ortama ihtiyacım var.

Sözlerini samimi bir şekilde söylemişti. Hala gülümsüyordu Chad'e. Onun bir Muggle olması ne kadar da kötüydü. İçinden kendi kendine konuşmaya başladı yine: "Keşke sende benim gibi olsaydın..." Gözlerini bir an bile ayırmadan hala Chad'e bakıyordu. Okyanus maviliğindeki gözlerinde kaybolmamak mümkün değildi. Nerissa ilk defa böyle bir şey hissediyordu, ancak bu hissi bir Muggle'da yaşamak zorunda mıydı? Derin bir nefes aldı ve iç geçirdi. Bu sırada saatine bir göz attı ve Chadin onu anlamasını dileyerek bir cevap bekledi.

Doğuşundan bu yana büyük talishsizliklerin kendini bırakmaması kaderden ibaret değildi.Belkide kendi düşünceleri gerçek yaşamın doğruluğuyla tezatlık içindeydi ki hiçbir zaman mutluluğu tam anlamıyla yakalayamamıştı.Bunda en büyük etmen ikilemde kaldığı sırada verdiği kararlardı.Doğru ya da yanlış hiçbir düşünce gözetmeksizin sadece kendi bildiğini okuyordu.Annesi ve babası arasında yaptığı seçimde de yine aynı olay gerçekleşmişti.Şuan babası ile yaşamayı tercih etseydi, belki de yaşamının tüm geri kalanını Nerissa ile geçirme fırsatını yakalayacaktı.Fakat o merhametli tavrıyla annesini yalnız bırakmak istememiş ve istemeyerekte olsa büyü dünyasına atılmıştı.
Yaşamı boyunca yalnızlık peşine taktığı tek dostuydu.Ama bir yerde terk etmeliydi onu.Bu acı dolu kelime ile tecritlemeliydi kendisini.Bambaşka kişilerle hayatı dolu dolu yaşamalıydı.İşte o anda bu düşüncelerin uyduğu tek bir insan vardı.Bir etkenin altında sadece onun için meşgul olmaya başlamıştı beyni.Yanında olmasına rağmen onu düşünüyordu.Onsuz olamayacağını..
Gözleri Nerissa'nın gözlerine kenetlendiğinde onun çektiği tüm acıları kendi içine almak istedi.Onun üzülmesi tarifsiz bir acıydı.Gözlerinin içine daldığında az önce sorduğu soru bile uçup gitmişti aklından.Anımsamıyordu pek.Ne olmuştu?Ne demişti en son?
Nihayetinde Nerissa'nın tepkisi Chad de bir etki uyandırıp anımsamasına neden olmuştu.
"Ya ben burada kalmak istiyorum. Yani burası sakin ve benim sakin bir ortama ihtiyacım var."
Gözlerini usulca yumdu ve kafasını onaylar biçimde birkaç defa aşağı yukarı salladı.Bu esnada aralarında kurdukları göz iletişimi kopmuştu.Nefes alıp verme sesleri bile duyulurken Chad, onsuz olma düşüncelerini aklından çıkaramıyordu.
Sonrasında tekrar çevirdi gözlerini.Sanki konuşmak yerine bakışarak anlaşıyorlardı.Parmakları yeniden saçları arasında dolaşırken birden oldukları yerden kayıp sonsuza dek mühürlemek için Nerissa'nın narin ellerini avuçları içine aldı.İçinden duygularının her biri teker teker akıyordu.Fakat asla açıklayamayacaktı.Yeni tanışmış birine lönk diye söylenecek şeyler değildi.Peki bir daha nerede görüşebileceklerdi ki?Belki seneye Chad bir daha ablasını görmeye gelebilirdi.Fakat Nerissa onu çoktan unutmuş olacaktı.Chad'in hiç aklından çıkmayacak olmasına rağmen,korkuyordu.Avuçları içindeki elleri sıkıca kavrarken kutsal bir varlığa seslenir gibi ağzının kenarından kızın adını sayıkladı;
"Nerissa.."
Ardından yaptığı laubali hareketinin ardından yeniden masum bir bakış atarak ellerini yavaşça çekti ve ardından utanç belirtisi gülümsemesiyle sözcükleri sırasına dizdi.
"Biraz önce neden ağlıyordun?Anlatmak ister misin?"
Onun üzülmesinin verdiği hüzün konuşmasına yansımıştı.Sesi biraz titrek ve korkuluydu.

Gözlerini kenetlemiş sadece Chad'i izliyordu Nerissa. İç geçirip düşünürken büyük bir umutsuzluğa kapılmıştı. Hayatında ilk defa aşka yakın bir duyguyu yüreğinde çarparken hissetmek böyle bir zamanda doğru muydu? Biricik annesini düşünürken bu çocuğun karşısına çıkması kader miydi tesadüf mü? Sanki hayat ona severek yaşadığı büyü dünyasından çıkmayı teklif ediyordu. Chad gibi bir Muggle olmayı. Daphne bunu çok iyi bir şekilde yapabilirdi. Nede olsa çocukluğunun büyük bir kısmını büyü dünyasından habersiz Muggleların arasında geçirmemiş miydi? Peki ya bunu Chad için neden yapmak istiyordu. Alakası bile olmadığı bu yabancı nasıl olmuştu da şimdi ona çok yakın ve sıcak geliyordu? Soruların her biri bir tilki misali kafasında dönerken ela gözlerini Chad'in gözlerinden ayıramıyordu. Bir an için kendi dünyasından sıyrılıp dışarıdan gördü Chad'i. O da Daphne gibi etkilenmiş duruyordu. Sanki ikisi de farklı bir büyünün etkisi altındaydılar. Derin bir nefes aldı ve Chad'in bir dakika önce söylediği cümleyi onaylamasına sevindi. Küçük bir tebessümle karşılık verdi. Ancak aralarında kurdukları göz teması gittiğinde Nerissa neler olduğunun farıkına varıyordu. Henüz hiç tanımadığı bu çocuk bir anda Nerissa'nın hayatına girivermişti ve yürağinde ona ayrılmış yere geçmişti bile. İlk görüşte aşk bu olmalıydı kesinlikle. Daphne kendi içindeki keşfini sürdürüken bir anda ellerini onun avuçlarında hissetti. Ne yapıyordu Chad? Ne hissediyordu? Kafasında milyonlarca soru dolanıyordu. Her geçen saniye sanki ona daha çok bağlanıyordu. Bu süre zarfında Chad'in dudaklarından kendi ismini duydu:
-Nerissa...
Sanki ismini ilk defa duyuyormuşcasına ürperdi bir an ancak bunu Chad'e belli etmedi. Bu sırada Chad'de ellerini Nerissa'nınkilerden çekmişti. Garipti fakat Daphne onun ellerini bırakmak istemiyordu. Bu duygular içinde sürüklenirken Chad'in son cümlesi Nerissa'nın tekrar hüzünlenmesine neden olmuştu.
-Biraz önce neden ağlıyordun?Anlatmak ister misin?
İşte son cümle olmamıştı. Omuzlarından uçup giden hüzün şimdi daha da ağır bir şekilde geri gelmişti sanki. Annesi, annesinin ölümü. Her sahne teker teker gözünün önünden geçti. Bu olayı daha önce kimseye anlatmamıştı. Daha doğrusu anlatmasına gerek yoktu, herkes biliyordu. Ancak şimdi anlatınca sanki herşey geçecekmiş gibi görünüyordu Nerissa'ya. Br anda acısı hafifleyecek ve bir daha hiç zor gelmeyecekti sanki... Derin bir nefes aldı. Gözşerine inen hüznün dumanını dağıtmaya çalışarak gülümsedi ve konuşmaya başladı.
-Buraya gelmeden önce annemin yanındaydım...
Sözlerini tamamlamakta güçlük çekiyordu ancak tekrar derin bir nefes alarak devam etti.
-Daha doğrusu annemin mezarında. Yaklaşık bir buçuk yıldır gidemiyordum. Babamın işleri olduğundan. Ben de bu yıl ondan izin alarak tek başıma geldim...
Sözlerini bitirdiğinde hafifçe dolan gözlerinin farkında değildi Nerissa. Hüzünlü bakışlarını o halde bile Chad'in kusursuz yüzünden alamıyordu. Bir kaç saniye boyunca ona baktı ve daha sonra iki damla yaş süzüldü gözlerinden.

Bu kadar kısa bir zaman zarfının içinde ona bu kadar yakın davranması hoş karşılanacak değildi elbet.Fakat ne olursa olsun onun hakkında birşeyler öğrenmek istiyordu.Onu bu denli üzen neydi?Cevabını beklerken kolunu hafifçe yukarı sallandırıp kendisi için bir meyve suyu istedi.Artık Nerissa ona bir yabancıdan çok daha önce tanışmış olduğu özel bir arkadaşı gibi geliyordu.Bu yüzden ki davranışları fazla samimiydi.Fakat Nerissa bundan rahatsızlık duymayacak olsa gerekti ki hiçbir şekilde çıtını çıkarmadan olanlara göz yumuyordu.Görünüşü gibi iyi niyetliydi.Belkide Chad'in üzülmesini istemiyordu.Ama O buna devam ettikçe Chad yakında tüm duygularının dışarı fışkırmasına engel tanımayacaktı.Yalnızlığın hükmünü sürdürdüğü yaşamında artık Nerissa vardı.O ve onunla olan mutlu günler..
Fakat yine bir hata yapmıştı.Sarf ettiği kelimeler Nerissa'nın yüzünde bir hüzün oluşturmuştu.Tıpkı içeri girdiğindeki gibi.Tanrım nerede yapmıştı bu hatayı?
Önüne gelen portakal suyunu yudumlarken,Nerissa'nın acıyla anlatmaya başladığı ufak çaplı hayat hikayesini dinledi.
"Buraya gelmeden önce annemin yanındaydım..."
Hah.İşte aynı kaderi paylaşıyorlardı.En azından Chad'in sezgileri bu yöndeydi.O da ablasının yanından gelmişti ve onu kırdığı için üzgündü.Fakat kızlar kadar duygusal olmadığından bunu dışarıya yansıtmıyor ve de içinde biriktiriyordu.Elbet birgün hepsi patlayacaktı ama asla birinin yanında değil.Özellikle de Nerissa gibi birinin yanında.
Bir an Nerissa'nın olaya açıklık getirmesi tüm sezgileri yanıltmıştı.Her zamanki gibi.Ne zaman doğru düşüncelere sahip olabilmişti ki?
"Daha doğrusu annemin mezarında. Yaklaşık bir buçuk yıldır gidemiyordum. Babamın işleri olduğundan. Ben de bu yıl ondan izin alarak tek başıma geldim..."
"Ya.."
Bu kelime dudaklarının kenarından istemsizce çıkmıştı.Ardından büzgün bir hal alırken portakal suyunun tadı bile acı gelmeye başlamıştı.Yutkunurken zorluk çekiyordu.Ahh ne üzücü birşeydi.Empati kurmaya çalıştı.Eğer annesini kaybetmiş olsaydı,yani hayatındaki en değerli bir diğer varlığı bu acı onun için tarifsizdi.Bu yüzdenki Nerissa'ya en içten şekilde hak vermeye başladı.Ve onun hüzün dolu gözlerinden inen gözyaşı tanelerine istemsizce seyirci kaldı.
Durdurmak istiyordu onları çünkü onun ağlamasını görmek en az onun kadar acı çekmesine neden oluyordu.Ellerini yeniden harekete geçirmek istedi ama mantık bu yönde işin içine girince ağlaması onun için daha iyiydi.En azından içinde biriken acılar hüzünle dışarı vuruyor olacaktı.Acı acı yutkunurken Nerissa hala ağlamaya devam ediyordu.Onun ağlaması bir süre sonra hüzünlü bir melodiye dönüşmüştü.Chad, kendini kaybetmiş ve kendi acılarının içine girmişti.Ellerini kafasının arasına alarak düşüncelere daldı.Birkaç dakika sonra mantığı yine işin içine girince Nerissa'yı yalnız bırakmama fikrini doğruladı ve kafasını kaldırdığında kalan son yudumluk portakal suyunu kafasına dikti.Sonra baş parmakları girişteki gibi Nerissa'nın gözlerinin altında kalmış gözyaşlarını bastırıp, onların durmasına yardımcı oldu.Artık onlarla düşman olmuştu.Onlar aktıkça inatla bastırıyor ve durması için elinden geleni yapıyordu.Birden parmakları Nerissa'nın tüm yüzünü kavradı ve kendisine yaklaştırarak sol yanağına usulca bir öpücük bıraktı.Ardından kafasını geriye çekerek, ellerini sandalyesinin üst kısmına koydu ve sandalyesini Nerissa'ya daha fazla yaklaştırarak ona moral verici sözleriyle hüznünü azaltmayı düşündü.
"Hadi ama Nerissa, toparla kendini..Lütfen kendini daha fazla üzmeyi bırak."
Elini Nerissa'nın omzuna destekçi bir şekilde yasladı.Şu durumda tek istediği onun daha fazla üzülmemesiydi.Onunla görüştükleri ilk günün son gün olma oranı oldukça yüksekti.Bu yüzden ki onunla geçirdiği son dakikalarını hüzüne yer verip mahvetmek istemiyordu.

Bu durumdan nefret ediyordu Daphne. Ağlamak istemediği anlarda göz yaşlarını tutamamak gibi kötü bir şey yoktu onun için. Çağresizce gelen hüzün dalgasının geçmesini bekledi. Olmuyordu bir türlü durduramıyordu gözyaşlarını. Bu ise hiç ama hiç hoşuna gitmiyordu. Nerissa bu derece duygusal bir kız değildi. Her an ağlamak onun huyu olamazdı ancak; konu annesi olduğunda yapamıyordu işte, dinmiyordu içindeki fırtına... Gözünden düşen her damla yaş sessiz bir çığlıktı adeta. Annesini çok özlediğini belirten ve acı çektiğini haykıran sessiz birer çığlık... O an herşeyi unutuvermişti. Karşısında duran Chad yada bir başkası umrunda değildi. Sanki dünyada tek başına kalmış gibi hissediyordu kendini. Bu tür karışık duygular içinde kaybolurken tekrar bir çift el sarmıştı yüzünü. Bu defa biliyordu onların kime ait olduğunu ancak yine de ürpermişti. İşe yaramıyordu işte Chad ne yaparsa yapsın dinecek gibi değildi gözyaşları. Bu sırada hiç beklemediği bir şey oldu. Chad Daphne'yi öpmüştü. Sol yanağında hissettiği dudakları ve nefesi tekrar ürpermesine neden olmuştu, aynı zamanda biraz kızıp biraz da kızarmasına. Beyaz tenine inat yanakları kıpkırmızıydı o an. Kendini geri çekti ve hemen ağlamayı kesti. Bu kadarı biraz fazlaydı. Chad o an ne kadar sıcak görünse de bir daha asla göremeyeceği bir yabancıydı Nerissa için. Kızgın gözlerle ona baktı. Chad'in bakışlarında da acı vardı. İşte o an bir yıldırım misali düşmüştü aklına o fikir. Nerissa ağlarken Chad'in de canı mı yanıyordu yani? Peki ya neden? Aklına gelen bir çift yeni soruya da yer açtı ve Chad'e olan kızgın havası yine uçup gitti üzerinden. Kim bilir yüz ifadesi nasıldı Nerissa'nın bunları düşünürken ki Chad bu defa daha yakın oturuyordu ona karşı ve bir eli omzundaydı. Bu defaysa Daphne kendine kızıyordu. Durup dururken Chad'e de acı çektirmenin ne anlamı vardı ki? Bir an yorgun bir şekilde başını onun omzuna yasladı ve konuşmasını dinledi.
-Hadi ama Nerissa, toparla kendini..Lütfen kendini daha fazla üzmeyi bırak.
Chad haklıydı Nerissa toplamalıydı artık kendini. Başını Chad'in omzundan kaldırarak kendini geri çekti. Sanki az önce yaptığı hareketi şimdi fark ediyordu. Neden Chad'e bu kadar yakın davranıyordu ki sanki? Hüzün dolu gözlerini son kez ovaladı ve tekrar dağılan saçmlarını düzeltti. Kendini çok iyi hissetmesede en azından artık ağlamıyordu. Yüzünde küçük bir tebessüm oluştu. Sanki özür diler bir hali vardı tebessümün dahi. Derin bir nefes aldı ve kendini konuşacak hale getirmeye çalştı.
-Ya özür dilerim konu annem olunca tutamıyorum kendimi. Bu yüzden bu konudan çok bahsetmem. Ama şimdi daha iyiyim. Her neyse bir şey sormak istiyorum sana. Ama yanlış anlama lütfen yani rahatsız değilim ama kimse ilgilenmezken neden geldin yanıma?
Aklında oluşan bir çok soru vardı. Artık bir yerden başlaması gerekiyordu. Hem ağladığı konuya yakın da olsa başka bir sohbet açmak iyi olacaktı Nerissa açısından. Bu nedenle sözlerini bitirir bitirmez hafif kızarmış olan ela gözlerini Chad'in okyanus mavisi gözlerine dikti. Kayboluyordu bu derinliklerde. Ancak farklkı bir şey vardı Chad'de de. Sanki onun da yüreğinde biryerlerde saklı büyük bir yarası vardı. Bunu belli ediyordu gözlerindeki bir ışık. Dikkatle ona odaklandı ve Chad'in vereceği cevabı bekledi sakince.

Nerissa'nın kafasını Chad'in omzuna yaslaması,acısının arttığını düşündüğünden kendini daha da zorlamıştı.Onun üzülmesine daha fazla dayanamıyordu.Duyduğu her hıçkırıkta içindeki Chad devreye geçiyor, için için bağırıyordu.O bağırdıkça Chad'in acısının katsayısı artıyor ve ne kadar saklamaya çalışsa da beceremiyordu.Susması için daha ne kadar yalvarmalıydı?Ya da ne yapmalıydı..Anlamalıydı artık.İlk görüşte aşk denilen bu saçma tabirin örneklerinden biri olmuştu şu durumda.Aslında Nerissa gayet normal tavırlar sergilerken,Chad için için kendisini yiyip bitiriyordu.
Ve bir anda beklenmedik bir soru gelmişti karşısına.Aslında ne dediğinin hiçbir önemi yoktu.Biraz önce lönk diye öptüğü kıza şmdi ne hesap verecekti.Ama mantığını işin içine soktuğunda,artık Nerissa'nın anlamasını bekliyordu.
"Ya özür dilerim konu annem olunca tutamıyorum kendimi. Bu yüzden bu konudan çok bahsetmem. Ama şimdi daha iyiyim. Her neyse bir şey sormak istiyorum sana. Ama yanlış anlama lütfen yani rahatsız değilim ama kimse ilgilenmezken neden geldin yanıma?"
Ve o andan itibaren onu durduracak hiçbirşeyin olmadığını anladı.Herşey açık ve netken bunu neden saklamalıydı ki?Zatenn şu gerçeği biliyordu.Bugün Nerissa'yı gördüğü ilk ve son gün olacaktı!Son dakikalarını en iyi şekilde değerlendirmeyi düşündü.Gözleri önce etrafı taradı.Pek dikkatle bakan kimse yoktu.Sorunun yanıtını vermek üzere Nerissa'nın suratına yaklaştığında nefesinden gelen çilek kokusu tüm bedenini etkilemişti.Ve mantığını nötrleyen bu koku kendini tutamamasına ve Nerissa'nın dudaklarıyla bütünleşmesine neden oldu.Gözleri usulca yumulmuş,anın tadını çıkarırken Nerissa'nın neler düşündüğünü merak etti.Ardından umutsuzca çektiği dudaklarını kenarlarından ısırıp Nerissa'ya gösterişte bulunduğu son masum surat ifadesiyle konuşmaya başladı;
"Özür dilerim!Gerçekten özür dilerim Nerissa."
İki eli çenesinin altında birleşmiş,kutsal bir varlığa yalvarıyordu.Ardından oturduğu sandalyesinden kalkıp hiçbir açıklama beklemeden oradan defolup gitmeyi düşündü.Kendi hayatının absürdlüğüne karşın Nerissa'nınkininde mahvolmasına izinn vermeyecekti.Anlamsızcaydı tüm bu yaptıkları.Nedenini bilmeden oluveren durumlardı.Neydi peki etkeni?Belkide ilk defa aşık olmuştu ve yüzleşmekten korkmuştu.Tanrım bu sırada Cassy nerelerdeydi?Ahh onuda ne çok üzmüştü.Kafenin kapısından çıkarken içinden geçen cümleler ona destek çıkıyordu;
Hoşçakal Nerissa..
Kafasında oluşan kaos kendisini sağlıklı bir birey olmakta tutukluyordu.Elleri yumruk halini almış,gözünün kenarından akan tek bir gözyaşı damlasına ulaşmakta zorluk çekerken lanet ederek bir daha gelmemeyi düşündü bu aptal muggle kentine..

Düzensiz nefes alış verişiyle ve sakinleşme çabalarıyla gelecek cevabı bekliyordu. Kafası çok karışmıştı. Büyük hüznünün içinden aşkı hissedebiliyordu. İmkansız olan aşkı... Hayatının ilk aşkının imkansız olması aklının ucundan bile geçmezken şimdi büyük bir umutsuzluğa kapılmasına neden olmuştu. Kendine inanamıyordu Nerissa. Bu duygu şimdi ve burada mı gelmeliydi yüreğinin tam ortasına? Bir de bu imkansızlık mı üzmeliydi onu? Bir insanı tarifsz mutlu edecek olan bir duygu bu denli üzebilirydi imkansız olunca? Bu düşünceler ve hengameler arasında bekledi ve onun tekrar kendisine yaklaştığını nefesini hissedinceye kadar fark etmedi. O an anladı ki aynı şeyleri Chad'de düşünüyordu. Nerissa'ya imkansız olarak bakmasa da sanki bir aşık gibi. Ancak onun dudaklarını hissetmek Daphne'yi hazırlıksız yakalamıştı. Bu denli özel bir an, imkansız aşkla gerçekleşmişti yani bir yabancıyla...Chad'in bir bu hareketi Daphne'nin sinirlenmesine neden olmuştu. Bir yanı kızmıyor diğer bir yanıysa öfkeden deliriyordu. Ela gözlerinden alevler saçarak ona baktı. İşte bu Chad'in yaptığı en büyük hataydı. Tam ağzını açıp ona bağırıp çağırmaya başlayacaktı ki Chad konuştu:
-Özür dilerim! Gerçekten özür dilerim Nerissa.
"Özür mü?" dedi içinden öfkeyle. "Sen de kimsin kendinde beni öpme cesareti buluyorsun?" Beynindeki ses gücü yettiğince bağırarak öfkesini saçıyordu ancak Nerissa bunu dışarı vurmuyor sadece bakışlarında anlatıyordu. Derin bir nefes aldı ve onun cafeden çıkışını izledi. Yine Chad'e aşık yanı gitmesini istemiyordu ancak öfkesi herşeyin üstündeydi. Chad'in gitmesi çok iyi olmuştu. Yoksa istemeden tüm cafeyi dağıtabilirdi Nerissa. Bir süre oturdu öylece öfkeyle. Hiçbirşey düşünemiyordu, beyni izin vermiyordu. Aradan geçen on dakikanın sonunda masanın üzerinde duran eşyalarını topladı ve hesabı da ödeyerek cafeden dışarı çıktı. Ne kadar da farklı bir gün geçirmişti. Güzel - çirkin, iyi - kötü, hüzünlü - mutlu, öfkeli - aşık... Hangisi olduğuunu seçemiyordu ama gerçekten de farklı bir gündü...